hiç kimse recep tayyip erdoğan'ı eleştiremez

1. Az önce bir akp milletvekilinin ağzından duyduğum, tam hali "hiç kimse raacep tayyip erdoğan'ı eleştirme hakkına sahip değildir!" Olan haykırış.

Allah ya, o yüzden eleştiremiyoruz.

Bir de rte'nin maketine bile dokundurtmuyorlardı sdfagahhaa. Suyunuz iyice kaynadı, kendi kendinizi bitireceksiniz.

Hepinizden de nefret ediyorum, destekleyenlerin hepsi onlar kadar suçlu, onlar kadar .... Sadece onlardan daha fakirler.

2. silivri soğuk

3. eleştire eleştire dilimizde tüy bitti zaten. değmez.

4. günümüz türkiyesinde var olan durumdur.

söyleyeceğim bu kadar gerçekten. çünkü eleştirenlerin başına ne geldiğini az çok okuyoruz veya duyuyoruz.

yazık. hem de çok yazık. canım yanıyor ve eminim birçok insanın canı yanıyor. gerçekleri deli gibi haykıramıyoruz artık içimizden ağlar noktadayız. çünkü korkuyoruz. ailemiz için, geleceğimiz için korkuyoruz.

değer miydi bu hale getirmeye bu ülkeyi bu halkı? değer miydi korku imparatorluğuna haps olmuş insanları çoğaltmaya? niye daha iyisi olmak varken neyse..

susmak zorundayız. birgün elbet bir şeyler düzeldiğinde bu duruma sebep olanları şahsen ben unutmayacağım. ve asla hakkımıda helal etmeyeceğim geçmişte kör olanlara.

5. Silivri ist cold

Silivri is kalt

6. Siz bilirsiniz ama Tanrı bile elestiriliyor ya.

7. yaşı tutanlar hatırlar mutlaka 90'larda plastip şov diye bir şey vardı. o dönemin siyasi figür halini almış isimlerinin kUklalarla konuşturulduğu, mizah ve saygı çerçevesinde hicvedildiği bir program yani. kenan evren'den tutun da necmettin erbakan'a, tansu çiller'den erdal inönü'ye kadar birçok siyasetçinin kuklası vardı. Hatta turgut özal'ın eşi semra özal da vardı bir bölümde. haber sonrası plastip şovu izlemek en büyük eğlenceydi bir dönem. bu insanlar devletin belli kademelerinde görev almış, ülke yönetip, cumhurbaşkanlığı, başbakanlık yapmış kişilerdi. doğrusu yanlışı, hatası sevabıyla yaptıkları ne varsa Bırakın eleştiriyi, hicvedilebilir yani yerilebilirdi. övgü, nasıl güzel ve yapılabilir bir şeyse, yergi de aynen böyle görülürdü çünkü.

Bir zamanlar metin akpınar'ın sahnede süleyman demirel'in taklidini yaptığı, demirel'in ise onu ön sıralarda kahkahalarla izlediği yıllar çok da uzak değil aslında. Siyaset meydanı diye bir program vardı yine bir zamanlar (gizlinot: böyle de hep eskileri anlatan masalcı teyzeler gibi oldum ama neyse artık biraz nostalji iyidir) (gizlinot: Lol) Gerçekten siyasetin konuşulduğu, siyasetçilere yıkama yağlama yapılmadan da programa çıkılabilindiği dönemler. kimler kimler gelmedi ki o programa. gençlerin kendilerine okkalı sorular sorduğu, yeri geldiğinde sorularıyla sıkıştırdığı, söyledikleriyle çatır çatır eleştirilen siyasetçiler vardı bu ülkede. Süleyman demirel'in verdiği nüktedan cevapları, bülent ecevit'in kalite kokan cümlelerini, necmettin erbakan'ın nokta atış tespitlerini, mesut yılmaz'ın düzgün üslubunu hatırlıyorum da bu ülke resmen nerelerden nerelere gelmiş tokat gibi çarpıyor insanın suratına. görüşleri, lideri oldukları parti hangisi olursa olsun o insanlar bir şeyleri çok iyi başarmış demek ki. O dönemin siyasetçilerinin Katıldıkları, hatta hep bir arada bulundukları açık oturumları izliyorum da bazen, 30 yıl öncenin 'eski' türkiyesine özlem duymamak gerçekten mümkün değil.

Bugün biz böyle bir tabloya çok uzak bir ülkede yaşıyoruz maalesef. Çünkü iktidar ana muhalefete, ama muhalefet iktidara düşman. Siyasi Partiler arasında aşılmaz bir uçurum var. Gündem sıcak ama taraflar birbirine karşı soğuk ve gergin. Çünkü Kimse kimsenin ne dediğinin değil, nereden açığını yakalarım da onu kendime siyaset malzemesi yaparım onun derdinde. Zaten Bu hale de hep eleştiri kötü bir şeydir, eleştiri insanı yerin dibine sokar aman padişahım sen çok yaşa zihniyetine sahip insanların saçma sapan fikirleri yüzünden gelindi. HAlbuki üslubunu bildikten ve aradaki saygıyı koruduktan sonra herkes herkesi eleştirebilir. Bütün mesele sınırları iyi bilmek ve eleştiriye açık olabilmekte saklı. Çünkü en başta Eleştiri kabul edebilmek başlı başına bir meziyettir.