huzur

1. Sevdiklerinizin saglikli olmasidir. Gerisi bi sekil halledilir.

2. İşyerinde ya da aile ortamında en büyük beklentimdir.

3. son 9 aydır evde aradığımdır.

sessizlik ve huzur içinde ayaklarımı uzatıp kitabımı okumak istiyorum ama önümde en az 9 ay daha var.

4. Modern insanın en büyük kaybı, en çok aradığı. Huzuru bulmanın yolu kendini tanıyıp ne istediğini bilmekten geçiyor, en önemlisi de sahip olduklarına şükretmekten.

5. sahip olduğuyla mutlu olabilme yetisi.

yıllardır peşinden koştuğum, benim ruhum asla huzura kavuşmayacak diye düşündüğüm ama sanırım kısa bir süredir ucundan kıyısından yakaladığım muhteşem duygu. ve ben bu duyguya tekrar yalnız yaşamaya başlayarak kavuştum.

Karşımdaki masada bir demet sarı çiçek, çiçeklerin içinde bir tane pembe gül var. Sarı olanların ne çiçeği olduğunu bilmiyorum ama resmen aşık oldum. Çok tatlı küçücük bir kız verdi o çiçekleri bana. Bakıp bakıp mutlu oluyorum. Genel olarak dizi izliyorum, oyun oynuyorum, Melih Gökçek kadar olmasa da hatrı sayılır sürelerde twitter'da takılıyorum, pinterest'te fotoğraf klasörleri oluşturup seyahat hayalleri kuruyor ve e-kitap okuyorum. Mutluyum, huzurluyum. görüldüğü üzere çok basit yaşıyorum ve buna rağmen başka da hiçbir şey istemiyorum an itibariyle. Çok şükür.

6. bir tatlı.

7. Ailemle birlikte yaptığımız pazar kahvaltilari... sağlıkları yerindeyse, ne kadar birbirimizi yesek de evimde geçirdiğim zamanın ne kadar kıymetli oldugunu aylar önce anladım. Yaşlandıkça sanırım aileye düşkünlük de artıyor, huzur beklentisiyle.

8. hayatta en önem verdiğim şey diyebilirim. çünkü huzur olmadıkça hiçbir şeyden haz alamıyorsunuz en azından ben öyleyim. mesela huzur veren temel şeyler vardır müzikler,resimler,renkler,bazı anlar.

nedir mesela benim için?

koyu renkler

melankoli

jane eyre soundtrack

dolunay görüntüsü

lacivert

hayalimdeki erkeği düşünmek (ki öyle biri yok gerçi olsa da önemli olan kavuşmayı beklemek zaten kavuştuktan sonra o hisler olmuyor.)

hayvan sevmek.

kalbim gibi soğuk çetin bir kış günü tercihen karlı. sıcak bir yere girip çay içmek. ama aslında bunun bir bencillik olduğunu düşünüyorum. dışarıda kalan insanlar hayvanları düşününce hayır diyorum huzur falan vermiyor. eski edebiyat hocam soğuk bir kış günü kar manzarasına karşı sıcak şarap içmektense yazın soğuk bira içerim daha iyi en azından insanların üşümediğini bilirim demişti.

ha bir de sabah ezanı bana inanılmaz huzur veriyor çok değişik.

not: bir de bana en huzur veren şeylerden biri her an kaçabilmek sanırım. bir yere bağlı olmamak. mesela uzun zaman sevgilim flortüm olmadı hep kaçtım öyle şeylerden o zaman çok iyi anladım bu hissi. kimseye hesap vermemek. telefonu kapatıp günlerce açmamak mesela. bir anda her şeyi alıp kaçıp gitmek uzaklara. özgür olmak sanırım.

bir de hikayem için içerik araştırmak bana huzur veriyor.

9. bir instagram heştegi: #huzur. kitap, sahil, manzara fotosu ile servis edilir.

10. 30'uma merdiven dayamışken anladım ki huzur 'yol'dur benim için. huzursuz bir evde bulunduğum veya büyüdüğüm için değil, sanki mizaçtan gelen bir dürtü. bol battaniyeli, sıcak bir fincan çaylı, kucakta kedili sessiz sakin bir pazar günü geçirirken uzakların düşlerini kuruyorum devamlı.

kendime yeni itiraf edebildiğim bir şey var, anlamaya çalışıyorum kendimi bu nasıl bir saçmalıktır ama başaramıyorum. bunu erkek arkadaşıma anlattım ve aynı anda gözlerimiz doldu, çok garip bir şekilde beni anlıyor ve aynı hissediyor. senelerden 2012. 3 aydır hindistan'dayız, hayatımın en uzun tren yolculuğundayım. normalinin 26 saat sürmesi bekleniyor. tamamen tanımadığımız bir ülkede, tanımadığımız insanların arasında nerede olduğumuza dair hiçbir fikrim olmadığı bir yerde, gecenin köründe tren duruverdi yolda. asla unutmam, kulaklığımda o an (link: https://www.youtube.com/watch?v=DkvcxCk8HbE aes dana - heights) çalıyordu. hindistan'da trenler aşırı kalabalıktır, yerlerde insanlar yatar tuvalete bile üstlerine basmadan zar zor gitmeye çalışırsınız. herkes ayaklandı, ne oluyor diye konuşmaya başladılar. tren kalkmıyor, 1 saat bekledik ve öğrendik ki motor bozulmuş. himalayalar'da bir vadinin ortasında, kapkaranlık bir tren gecenin köründe bekliyor. nasıl düzelir, ne zamana yola çıkabiliriz bilmiyoruz. o kaybolmuşluk, o çaresiz ve anlamsız bekleyiş, o "ben neredeyim, ne yapıyorum şu an, bunlar kim" hissi. benim huzur tanımım bu. gözlerimi kapatıp huzuru düşlediğimde aklıma bu geliyor.