61. Buranın insanını Türkiye’nin geri kalanının nasıl gördüğünü size çok kısa bir örnekle anlatayım. Küçük bir Anadolu şehrinde doğdum. Bu şehir eskiden oldukça solcuymuş; şimdiyse insanların aklına ismi duyulduğunda sadece sağcı olduğu geliyor. Bu küçük şehirde mini etek, şort, crop top giyen genç kızlar var, evet, ama çoğunlukta değiller. Bu yüzden sokağa çıktığınızda size yamyam gibi bakarlar. Bir gün, ayakkabımı bağlamak için banklarda oturan teyzelerin yanına gidip izin istedim ve ayakkabımı bağlarken aramızda ufak bir tanışma faslı gerçekleşti. Konu birden memlekete geldi. Teyzelerden biri hemen atıldı: “İzmirli misin?” O gün mini mini bir elbise giymiştim. Bu soru, daha önce de dekolte giydiğimde bana hep yöneltilmişti. “Neymiş bu İzmir yahu! Ne istiyorlar bu insanlardan?” diye düşündüm. Sonra İzmir’e taşındım. Ben hayatımda bu kadar özgür, bu kadar kendimi bir yere ait hissetmemiştim. Memleketime ziyarete gittiğim üç günde sanki ömrümün tamamını İzmir’de geçirmişim de hasretinden yatağa düşecekmişim gibi hissettim. Memleketimin insanlarının bir kötü özelliği de şu: Samimi, içten ve kibar olduğunuzda sizi saf ya da salak sanıyorlar ve bunu kullanabileceklerini düşünüyorlar. Yani, iyi niyetinizi bilinçli olarak suistimal ediyorlar. İşte bu yüzden kendime hep “kibar” derdim, ta ki İzmir’e gelene kadar.
İzmir’de hâlâ 2000’ler Türkiye’si var. Herkes çok güler yüzlü, samimi ve iyi niyetli. Havasının ve insanının, diğer şehirlerden gelen insanlara bile olumlu bir etki yaptığını düşünüyorum. Adeta efsunlanıyorsunuz ve herkes size o özlediğiniz Türkiye’yi veriyor. Deprem olduğunda üzüleceklerine, varlıklarından dolayı cezalandırıldıklarını düşünen o iğrenç insanlar bile, biraz bu şehirde kalsalar söylediklerinden utanırlardı.
Artık burası benim de memleketim sayılır. Okulun bitmesine 5.5 yıl var; uzmanlık vs. derken İzmir, ikinci bir memleketim olacak, bu çok belli.
yeterrujalma