1.
1. hayatım boyunca peşimi bırakmayan lanet bir şeydir.
özellikle ilişkiler konusunda gün yüzüne çıkıyor.
şu hayatta kimden hoşlandıysam olmadı, istenmedim. arkadaşlarım beni birileriyle tanıştırdı, onlar da istemedi.
üniversitedeyken 90 kilo olan bir arkadaşım vardı. paratoner gibi erkekleri kendine çekerdi.
okul bitti, aradan sekiz yıl geçti. hala sevgilim yok.
moralim bozuk bu yüzden. ben de beğenilen, istenilen kız olmak istiyorum. bunun için çabalıyorum. kendimi geliştiriyorum, kilo verdim, gözlüğü attım. artık bu kısmetsizlik döngüsünün kırılmasını istiyorum.
2.
suana kadar kimle kimi tanıstırdıysam evlendiler hatta cennete gidiceksin diye espri yapıyorlar.kendime daha bulamadım.
3.
Peşimi bırakmayan hadise.
4.
valla bende de vardı. Birinden hoşanırdım flört evresinde kalır asla daha ileriye gitmezdi. hep bi sorun çıkardı. Ama çok şükür bu kısmetsizliği kırdım ve sevgili yaptım .
Edit: ayrıldık süslülerim
21 nisan 2018 21:54
18 haziran 2018 12:32
5.
Son bir iki senede yaygın olarak yaşadığım durum.Tabi iş konusunda bu yıllardır var çok şükür şu an çalışıyorum,Türkiye'nin en iyi şirketlerinden birindeyim hatta ,yani dışarıdan seni içi beni türden.
Ama ne var ki çok yalnız ve mutsuz hissediyorum.Eskiden hergün biriyle tanışırken şu an sanki insanlar kurudu tükendi bitti de ben kimseyle tanışamıyorum.Mutluluğun şartı ilişkin olması mı derseniz tabi ki değil ama neden diye soruyor insan neden.Zaman covid sebebiyle iyice hızlıca geçerken bilmem kaçıncı arkadaşımın hamilelik haberini alıyorum.Bu haberleri asla kıskanmıyorum,demek istediğim bu değil.Hayat başkaları için 'seyrinde' akarken ben neden yerimde sayıyorum? Yerinde saymak dediğim hergünümün aynı olması,dışarı çıkma hevesi kalmadı artık,bulunduğum şehirde yakın arkadaşlarım yok,en yakınlarım hep İstanbul'da ve Ankara'da. İş değiştirmeye çalışıyorum olmuyor,burada kuruduğumu hissediyorum.Bunu bir tek ben hissediyormuşum gibi de geliyor bazen.Hepi topu karşıma çıkanın da it kopuk veya piç olduğunu da unutmamak lazım.Bu donemde kimseyle tanışılmadığından donup dolaşıp onları aramam ya da onların beni araması da kaçınılmaz oluyor.Ne zaman yalnızlık benim için bu kadar dayanılmaz oldu bilmiyorum.Belki herkes için böyle bu ara bunu da bilmiyorum,herkes böyle olsa 'aa herkes öyle ne var ben de oyleysem' demezdim yine de,bu iyi birşey değil ki.
Tanıştığım hoşuma giden herkes ya evli çıkıyor ya ilişkisi oluyor ve boyleymiş gibi de davranmıyor,gayet samimiler.Samimiyet her zaman yürümek olmuyor tabi ama kadınız,anlıyoruz değil mi?
Bu durumla,bu hislerle nasıl başa çıkacağımı gerçekten bilmiyorum,şöyle bir dönüp okudum yazımı oldukça depresif olmuş,kimsenin içini karartmak değil niyetim,ama kısmetsizliği somut bir şekilde ellerimde tutuyorum,hatta yiyor içiyor gibiyim,sanki vucut bulmuş haliyim gibi hissediyorum.
not:yazan süslülerim oldu,teselli eden mesajlar aldım,çook teşekkür ederim süslülerime,böyle hissediyoruz bu ara ama inşallah geçecek bu günler,yalnız değiliz!
20 ekim 2020 15:15
21 ekim 2020 09:09