süslü günlük

1. Günlük, 

Her şey mi zor olur?

Herkes mi canımı yakmak için hayatıma girer?

Dün akşamdan beri hastanede müşahede altındaydım. 

Tek başıma.

Cıkana kadar ağlaya ağlaya uyuyup uyandım hep. Çok şükür çıktım ama asıl sürecim bundan sonra başlıyor. Ne kendime ne çevreme zarar vermek istemiyorum. Bunları buraya yazmamın sebebi unutmayayım diye.

Lütfen süslüler bana duanızı, enerjinizi gönderin de ayağa kalkayım. güzel haberlerle dönmek istiyorum.

2. Metrobus durağında oturmuş, içli içli sigara içen bir kadın gördüm  günlük. Gözleri bir noktaya dalmış yüzündeki ifade degişmeden çekti sigarayı içine. Ne olabilir bu kadar onu dağlayan ? Sanırım bu beni daha cok dağladı.

3. babamla tartıştım, telefonda üstelik. bir baktım ki sinirden ağlıyorum. baya zaman olmuştu ağlamayalı. bende beni özlemiştir diyordum(gizlinot: 3 haftadır diğer evimizde kalıyorum tek başıma), ne saçma.

bu olayın üstüne kalkıp irmik helvası yapıp yedim şimdi de. ruh halimi eksi 1500 yapmayı başardın babacığım, teşekkürler.

4. çok teşekkür ederim her şey için, yaşadığım ve belki de yaşayacağım her saniye için. çok şükür. isyan ettiklerim içinse özür dilerim. bir bildiğin vardır. umarım en güzel günlerim, henüz yaşamadıklarımdır :) 

5. O kadar sıkıldım ki koca koca adamların liseli ergenler gibi her izledikleri dizideki güzel kadını dillerine dolayıp gevşek gevşek "off nasıl hatun ama" diye gelmelerinden. Ne bileyim nasıl hatun bana ne yani. Tercihlerim gereği erkeklerle ilgileniyorum ve de bana ne senin zevkinden. Ya bazen gerçekten bazı insanların asla bir yerlere gelemeyeceğini ve bunu kendileri böyle yaptıklarını düşünüyorum.

Ya sormak istiyorum ki soruyorum da onlara "gerçek yaşamla ilgili uzaktan yakından bir fikriniz var mı acaba her sevişen kadına aşık olan tipler"

6. One night stand sonrası öğlene doğru eve geldim. Sadece bisküvi ve süt tükettim. Babanemin ölüm haberini aldım. Bundan bağımsız olarak anksiyetem tuttu uyandığımdan beri çok kötü hissediyorum. Dün akşam da kötü hissediyordum gerçi. Dün geceki çocukla düşünce gücü hakkında aşırı ilgimi çeken bir sohbet ettik. Hep buna inanan ve bu konuda bilgili biriyle konuşmak istiyordum ve bana hayatından bir çok örnek verdi. Çok heyecanlandım aslında eve gidince hemen dediği araştırmaları yapmak için sabırsızlandım. Ama şuan yapmıyorum. Çünkü yapacağım diye kendime söz verdiğim ve iyi olan hiçbir şeyi yapmam genelde.

7. bugün de hayat bomboş*k

8. yine burayı günlük olarak kullanmaya geldim.

çünkü darlandım ve rahatlamam lazım.

malum salgın sebebiyle ve benim geçen yıl geçirdiğim zatürre sonra kronik astım hastası olmam sebebiyle is yerinden yıllık iznimden düşürelerek home office e çıkartıldım.

bu yıl geçirdğim astım krizinden sonra raporumu sisteme girmeyi beceremeyip, hepsini yıllık iznimden düşmüşlerdi ve yıllık iznim zaten yök.

gelecek yıldan yiyorum resmen, is değiştirmeyi düşünüyorum yarın öbür gün ne olacak bilmiyorum.

müdürüm bana kötü davranıyor çünkü bu evden çıkma yasağı ve korona salgını benim suçum.

2 gündür evdeyim ve saçma sapan şekilde uzaktan da olsa mobinglerine devam ediyor.

o kadar bastırdılar, sindirdiler ki su an bu yazdığım şeyi okur mü, benim yazdığımı anlar mi paranoyaları ile yazıyorum.

3 yıldır çalışıyorum ve mütevazı olamıycam harika bir is çıkartıyorum. her şeye koşup, yetişmeye çalışıyorum. kalite kontrol şefiyim ama bir ürünün hammadde tedarığinden sevkiyatına kadar her aşamasına hakimim. ve bana asla değer vermiyorlar, teşekkür bile etmiyorlar. ben hep yetersizim. ama benim eve çıkma yasağım geldikten sonra toplantı yaptılar yerime 8 kişiyi sevk ettiler. bu ekibi yine benim yönetmemi bekliyorlar ve korkup kaçmamalarını sürekli onları motive etmem gerektiğini söylediler. ya onlar kaçıp giderlerse ne yaparlarmış.

*burada küfür ediyorum* benim gitme ihtimalim hiç mi yök? benim gitmemden niye hiç korkmuyorlar?

çıldırıcam.

mesai saatlerim 8:30-17:30 arası ama ben evdeyim diye 7:30-00:30 arası çalışıyorum ve hala laf çarpmalarına maruz kalıyorum ne yapsam tatmin olmuyorlar.

bu home office işini de dediğim gibi beceremedim.

o da geriyor beni.

1 ay önce is görüşmesine gittim. istediğim bir firma istedigim bir pozisyon. yöneticiler cv mi görünce bu kadar isi gerçekten siz mi yapıyorsunuz dediler? adamın bana söylediği laf şu

"benim çalışanlarım değerli her işi de onlara yaptıramam, herkesin tek bir isi var burada" oldu. 1 ay oldu dönüş yapmadılar. gerçi dönüş yapsalar bile ben buradan nasıl istifa ederim diye düşünmekten uyuyamıyorum. beni bırakmazlar diye korkuyorum.

gerçi bu nahlet olasıca firmaya da nedense bir şekilde bağlıyım anlamadım. işletmemi özledim, işletmede çalışan mavi yakaları özledim. o fabrika da bana değer veren tek güruh.

bir arıza oluyor koşa koşa gidip işletmenin kolonlarına sarılıp korkma geçecek falan demek istiyorum.

9. sevgili günlük, 

bugün en yakın arkadaşlarımdan biriyle taze flörtümü tanıştırdım. ve bu sözde en yakın arkadaşlarımdan biri flörtüme bilerek beya bilmeyerek asıldı. saç baş yolmamak için kendimi zor tuttum. arkadaşlarıyla rekabet etmeye çalışan herkese enişten küfürlerimi burdan yollamak isterim. 

allah herkesi dünyada insan yokmuş gibi arkadaşının yanındakine yürüyen ilgi budalalarından (gizlinot: aslında kullanmak istediğim kelime farklı) korusun. amin. 

10. Merhaba sevgili günlük.

4 yıldır çalıştığım firmada 1 gün bile mutlu olmadım.

4 yıldır çıkmaya çalıştım ama çıkamadım.

Güzel bir iş fırsatı yakalayamadım.

İşsiz olduğum zamanlarıda, buraya yazdıklarımıda, yaşadıklarımıda çok iyi hatırlıyorum ama şu an da sağlığımdan oluyorum.

Son 6 ayda saçımın bir kısmı birden bire döküldü ve ensemde şu an yuvarlak şekilde boşluklar var. Bir yer kapanıp diğer açlıyor.

Regl düzeni saniye şaşmayan ben 6 ayda 2 kez regl oldum ve doktor pcos dedi.

Sebep yok stres. Saçım da stresten döküldü.

Kendimi kaybediyorum burada.

Her gün midem bulanarak geliyorum, zamanın hızla geçmesini umud ediyorum.

çalıştığım ortamdan, çalıştığım insanlardan, bindiğims servisten, yediğim yemketen her gün midem bulanıyor.

Bana bağlı çalışandan da benim bağlı olduklarımdan da midem bulanıyor.

Hepsi iki yüzlü köylü kurnazı.

Bana gelince sayıyla başkalarına kepçe ile veriyorlar.

Bana gelince mobbing, başkasına gelince canım cicim.

2 kere istifa ettim onu da kabul etmiyorlar, akıllaırnca 1 hafta beni pohpohluyorlar ve ben kanıyorum.

Bazı anlar oluyor işine de parasına da yeter diyorum. Cesaretlenip burada daha fazla çalışamıycam diyorum. o sinir anımda kabul etseler işte istifamı hiçbir şey böyle olmayacak. Onlar benim nabzıma göre şerbet verirken bneim aklımda "işsiz günlerini hatırla, iş bulmadan çıkma" sözleri dönüp duruyor.

Anlayamadığım bir nokta da insanlar patır patır iş değiştiriyorlar ama ben görüşme bile yapamıyorum.

Donanımsız değilim, güzel bir tecrübem var, şu an küçük, orta ölçekli bir fabrikanın müdürlüğünü yapabilecek düzeydeyim ama iş bulamıyorum.

Bir gün istiyorum ki yaptıkları tüm haksızlıkları, ahlaksızları yüzlerine haykırayım.

Her günüm bu hayali kurarak geçiyor ve sonra bu fabrikanın kapısından çıkıp özgürlüğüme yürümem ile.

umarım bir an önce mutlu ve huzrulu olabileceğim bir iş bulurum.