1.
bu zamana kadar başıma geldiğinde sakız gibi uzattığım, karnıma ağrılar sokan olayı bugün gözümde büyütmeden, araya kimseyi sokmadan hallettim. Söyledim, geçti işte. Dünya için küçük benim için büyük bir adımdı.
2.
Yaşadığım şehirde yalnız başıma bir kafeye oturdum ve kahve içtim. Sosyal kaygı sanırım, bir tanıdığın beni yalnız görmesi beni korkutuyordu. Sanki beni görünce ekildiğimi ya da hiç arkadaşım olmadığını yahut aklıma gelmeyecek başka kötü bir şey düşünecek gibi hissettiğimden(gizlinot: Çok saçma olduğunu biliyorum ) gidip oturamazdım. Sinemaya da gidemezdim mesela. Yabancı bir şehirde ya da pandemiden önce üniversiteyi okuduğum şehirde bunları yapabilmeme rağmen çocukluğumun geçtiği ve pandemi nedeniyle geri döndüğüm bu yerde yapamıyordum. Çok küçük bir yer olduğundan da olabilir. Halbuki kendi kendime vakit geçirmeyi seviyorum ve aile evine döndüğüm için me time'ım azaldı. Neyse çoğu kişiye minicik görünecek bu şeyi yaptım ve çok mutluyum, bana iyi geldi. Benim gibi saçma düşünceleri olan varsa motivasyon olsun <3
3.
Nasıl konuşacağım neler söyleyeceğim, aman şunu söylemeyi unutmayayım, yazsam mı acaba söyleyeceklerimi diye diye ertelediğim telefon görüşmesini yaptım. Alkış bana. Cevap olumsuzdu gerçi ama aramasaydim aklıma takilacakti acaba olur mu diye.
4.
çalıştığım alanda bir yaz okuluna kabul almıştım. dünyanın farklı yerlerinden aynı şeye ilgi duyan neredeyse iki üç bin insan discord ve zoom'dan her gün bir araya geliyor. oldukça keyifli bir ortam oluyor ama ben ingilizceme çok güvenmediğim için ilk gün daha az konuşmayı tercih etmiştim.
bugün çok tatlı grup arkadaşlarımla baya sohbet ettik. bir proje teklifi yazacaktık, çoğunu ben yazdım. herkes çok beğendi, başımızda duran biri var o da harika olmuş ya falan dedi. çok mutlu oldum. büyük bir başarı olmasa da hem aynı şeyle ilgilendiğim insanlarla tanışmak, hem kendi bariyerlerimi aşmak hem de bunun çok beğenilmesi hoşuma gitti.
karmolika
cantdecide