süslülerin şu anda düşündükleri şeyler

391. Tekrar tekrar yazmış olabilirim bazı şeyleri. üzgünüm şimdiden. sadece içimi dökebildiğim tek yer burası olduğu için o an kafamdan ne geçiyorsa onu yazdım. çok uzun zamandır kafamda bunlar tekrarlanıyor aslında.

(link: https://www.youtube.com/watch?v=1FbZvDba6ew sleeping at last - already gone) eşliğinde;

hayatımın hangi noktasındayım bilmiyorum. şimdiden bunları okurken bile daha 18 yaşındasın lucian diyecek süslülerin sesleri yankılanıyor kafamda.

1 ay önce anneannemi kaybettim. yani 6sında öldü aslında. ama 1 hafta boyunca yaşadığından habersizdi. o hastanedeyken aramadım onu, gitmedim yanına. annemler teklif etti ben uykumu tercih ettim ona. çok pişmanım. çok kızıyorum kendime, kendimi suçluyorum. en sevdiği torununu son kez görse belki daha iyi olurdu. belki son kez sarılsam ona tutunabilirdi hayata. neden yapmadım?

sınav senemdeyim. korona virüsü ve anneannemin kaybı. tamamen bırakmama neden oldu. zaten hayatım boyunca çalışkan bir çocuk olmadım. ama bu sene çalışacaktım. kendime, aileme, arkadaşlarıma söz vermiştim. iyi de gidiyordum. sonra canımdan çok sevdiğim anneannemin ölüsünü gördüm karşımda. sapsarı. buz gibi. koronaya yakalandı güzel anneannem benim. ama sarılıktan öldü. pankreasındaki kanserine rağmen, ağrılarına rağmen koronayı yenen anneannem doktorların sarılığı göz ardı etmesi yüzünden öldü. onlara kızmak istiyorum ama kızamıyorum. hepsinin işi başından aşkın. ama tedavi edebilirlerdi. en azından anneannemi özel hastaneye götürmemize izin verebilirlerdi. tam izin aldığımız gün anneannem öldü. kuzenim bakma dedi son kez öyle hatırlama dedi. ben yine de son vedamı etmek istedim. onu ölü gördüm. inanmamıştım hastayı kaybettik dediklerinde, öyle görünce kalbim bıçaklandı gibi hissettim. nasıl anlatırım bilmiyorum. bu ilk kaybımdı benim. çok korktum hep anneanneme bir şey olmasından. hem annemin hem teyzelerimin dayanağıydı çünkü o. annem beyin kanseri, anneanneme bir şey olunca onun mahvolacağını düşündüm. öyle de oldu denebilir. biraz zor da olsa kendine geliyor. onu başka şeylerle uğraştırıyorum sürekli. çünkü anneannem onun kendini bırakmasını istemezdi. çok üzülüyordu hep annemin hastalığına. bunları diye diye biraz daha olsa iyi yaptım annemi.

ama kendimi tamamen unuttum. kendimi unuttum. anneanneme üzülemedim bile. geceleri yorganıma sarılıp ağladım sadece. üzüldüğümü annem görse çok kötü olurdu. kimseye belli edemedim 1 aydır üzüntümü. sarılamadım kimseye. hıçkırıklarım içimde boğdu beni resmen. kendi başıma bile ağlayamıyorum. sanki anneannem orda beni izliyor gibi hissediyorum. ses tonunu unuttum. fotoğrafımız bile yok. bebekken çektiklerine bakabiliyorum yalnızca. annemi, babamı, herkesi mutlu edeceğim diye kendi kalbimi unuttum. üzülmeyi unuttum. yapamıyorum. kendimi alışverişe verdim 1 aydır. ihtiyacım olan olmayan her şeyi aldım. kitap yüzü açmadım 1 aydır. hiçbir şey yapmadım. derslere girmedim. msü sınavına başvurmadım. e-devlet şifresi almaya bile gitmedim üni sınavı başvurusu için. haftaya okulum açılıyor benimse istediğim asla açılmaması. mental ve fiziksel olarak o kadar yorgun hissediyorum ki. ne yapacağımı bilmiyorum. hala gerçek gibi gelmiyor. onu o halde görsem bile hala bana seslenip ezan okunuyor mu diye soracak gibime geliyor. çok iyi biriydi anneannem. onu gerçekten çok özlüyorum. 2 yıldır kanserinden dolayı acı çeke çeke yaşadı. ama hiç belli etmek istemedi. hep torunlarını, kızlarını, babamı düşündü. babamı diyorum çünkü babam onun için damattan çok evlattı. bunu kendisi de söyledi. babamı ilk defa anneannemin öldüğünü duyunca ağlarken gördüm ben.

hatırlıyor musun anneanne, 4 yıl önce sana sarılırken bayılmıştım. beraber yere düşmüştük. o zamanlar yemek yemiyordum ve uyku düzenim allak bullak olduğu için uyumadan gelmiştim. nasıl korkmuştun. özür dilerim korkuttuğum için. çok kızmıştın bana. keşke yine burda olsan yine kızsan anneanne.

çalışmam lazım, anneannem çok istedi benim üniversiteyi kazanmamı. okumamı. kendi ayaklarım üstünde durmamı. bense oturup video izliyorum, oyun oynuyorum. kendimi tamamen bıraktım. ne yapacağım, ne zaman kendime geleceğim bilmiyorum. bu sene sınavı kazanamayacağıma eminim. ama seneye her şeyimle çalışacağımı biliyorum. bu sene çok geç kaldım. seneye olmayacak böyle. anneannemi mutlu edeceğim.

hastanede gözlerin görmüyordu, konuşamıyordun. doktorlar ümitlenmeyin demişti. ama ben yine de ümitliydim. odaya girdiğimde teyzem lucian gelmiş dediğinde ilk defa tepki vermişsin o halde. kaşlarını kaldırdın. gözlerin bana bakmasa bile, benimle konuşamasan bile orda olduğumu hissettiğini biliyorum. ilk defa bütün bir aile olarak ordaydık. teyzelerim, kuzenlerim, damatların. ilk defa farklı şehirlerde olanlar, birbirlerine küs olanlar, asla görüşmek istemeyenler bile senin için bir araya geldi anneannem. bu senin sayende oldu. hepimiz konuştuk seninle son kez de olsa. sanki o kadar acıyı çekip bizlere veda etmen gerekiyormuş gibi hepimizle konuştuktan sonra gittin anneannem. dedem nasıl ağladı biliyor musun? sen onun seni sevmediğini düşünüyorsun ama nasıl bir halde şu an bi bilsen. çok özlüyor seni. hepimiz çok özlüyoruz. geceleri artık olmadığını fark ediyorum. sabahlarıysa sanki hala yaşıyormuşsun gibime geliyor. ne zaman alışacağım yokluğuna bilmiyorum. dedeme gittiğimizde anneannem nerde demek istiyorum. umarım şu an acıların son bulmuştur benim güzel anneannem. çok rahat uyu lütfen. dedem kızmasın diye gizlice verdiğin bisküvileri çok özleyeceğim. annene söyleme diyip bana harçlık verişlerini, babam bana kızdığında ona bağırıp çağırışını, benimle beraber annem iyileşsin diye dua edişini, yumuşacık kollarını, yemeyip bana yedirdiğin mandalinaları, son sesle televizyon izleyişini, soğuk kola içemeyişini, kısa saçlarıma bayılışını, doğum günlerimi hep hatırlayışını, her geldiğimde anneni üzme diyişini, bir şey istediğimde annemi ikna edişini, babamın şakalarına kızmış gibi yapsan da tebessüm edişini ve daha nicelerini unutmayacağım anneannem. her şey için çok teşekkür ederim. senin torunun olduğum için çok şanslıyım.

yarın sana geliyoruz anneannem. mezarına geliyoruz. gönül isterdi ki evinize gelelim, yine yemekler yap bize. ama işte ölüm var. şimdiyse cansız bedeninin üstüne atılmış toprağa dokunabileceğim sadece. lütfen güzel uyu anneannem.

edit: birkaç imla hatası.

392. Uyku tutmadı şu saate kadar, ben de instagram'da dolanıyorum. Keşfette, medyaya görselini eklediğim gönderiyi gördüm. Bunu paylaşan hesabın 360 küsür bin takipçisi var ve zaten bir alışveriş/indirim hesabı. Yani adım gibi eminim bir sürü sponsorlu içerikten,işbirliğinden hatrı sayılır ölçüde gelir elde ediyordur. Hediye edeceğini söylediği tepsi 40 lira gibi bir şeydi (gizlinot: Aa pardon, 39,90 imiş). Takipçilerine Bim'den aldığın 2.tepsiyi mi layık gördün gerçekten ya? Hayır bir de güya "içimden geldi" demiş ama yine kişisel hesabını takip etme şartı koymuş takipçilerine ??

Lütfen yanlış anlamayın süslüler, Bim'den alınan tepsiyi küçümsediğim falan yok. Gayet şık bir tepsi bugün gördüm, hatta ben de şamdan aldım mesela Bim'den. Benim kızdığım nokta şu; onca para, pul, reklam, sponsor, işbirliği vs içinde, seni bu noktaya getiren insanlara bu kadarcığını mı layık gördün yani? Kendi cebinden ödeyince mi böyle cimriliği tutuyor bu influencer tayfanın anlamadım ki...

Abartıyorsun, diyebilirsiniz ama bence gerçek "içten gelme hediyesi" nasıl olur biliyor musunuz? Bim'den tepsini alırsın, insanlara da haber verirsin "bakın bu parça çok şık duruyor, ben de şöyle kullandım vs vs" diye story, post artık her neyse atarsın. ve eklersin "size de almıştım bir tane, onu da birinize hediye edeceğim". Eğer şeffaf olmak istiyorsan da seçtiğin kişiyi, gönderim sürecini falan da paylaşırsın; al sana gerçek içten gelmeli hediye!

Böyle yok "şahsi hesabımı takip et" yok "katıldım" yaz 3456'ya gönder falan hiiçç samimi değil kimse kusura bakmasın.

Bu arada girdime söz konusu olan hesapla ya da sahibiyle bir alıp veremediğim yok. sadece paylaşılan gönderi vesilesi ile, genel olarak gıcık olduğum bir durum hakkında düşüncelerimi sunmak istedim. Tenk yu. İyi geceler.

393. geçen yıl bugün tam da bu saatlerde ülkemizde ilk korona vakasının görüldüğü haberi gelmişti. tüm türkiye o andan itibaren fahrettin koca ile tanıştı.

 o anı hatırlıyorum da, yurt yatağımdaydım, malum televizyon da yok telefondan rastgele bir haber kanalının canlı yayınını izliyorum. fahrettin koca'nın açıklamasından sonra whatsappa girip en yakın arkadaşıma "aha geldi" mesajı atıp, sabah hala hayatıma normal bir şekilde devam edeceğimi sanıp kendimce küçük önlemler almaya başlıyorum. okula bir gidiyorum her yere dezenfektanlar konulmuş, twitter patlıyor, eyüp sabri tuncer internet sitesi çöküyor(gizlinot: bunu hala aşamıyorum), millet kolonya sırasında, makarna fiyatları 45 tlye kadar çıkmış??? hey gidi be.. o zaman durumun ciddiyetinin farkına varıyorum. ve o gün hepimiz normal hayatımızla vedalaşıyoruz. iki gün sonra da ben arkadaşlarımla ve ankarayla vedalaşmadan vedalaşıyorum.(gizlinot: acı son)

394. videodaki kadına gerçekten bayıldım. fiziği, makyajı, kıyafetleri olsun tam bir evelynn olmuş.

birazcık makyaj yapabilsem evelynn cospayi yapmayı çok isterdim..

(link: https://www.youtube.com/watch?v=lyKQATthwZI i believe in evelynn supremacy!)

395. Sınıflarımızda çıkan vakalardan sonra şuan ya kendimi psikolojik olarak hasta hissediyorum ya da gerçekten hasta oldum çünkü sırt ağrısı ve mide bulantım başladı.

396. Amadan önceki her sey yalandır. Bir hayatın yitip gitmesinin ardından bile Allah rahmet eylesin, cok üzücü ama!... diyerek igrenç fikirlerini beyan etme geregi duyan, vahşeti meşrulaştıran insan müsveddeleri var. Senin taziyen de üzüntün de yerin dibine batsın!

397. Bir daha yine yangınlar yine ben esprisi görürsem kusucam. Çok komikmis gibi yapmayın su espiriyi. Zaten gülen oluyorsa da onun da zekasını sorgularım.  

Andımızın kaldırılması ile ilgili soru soruluyor bu aptal espiriler var. Siz iyi misiniz ya? 

398. tek başıma yaşamaya aşığım. kendi düzenimin olmasına bayılıyorum. su an dans etmekten yorgun düştüm ve bunu düşünüyordum. üstümü değiştirirken çalan şarkıya bayildim ve bi anda kendimi evin icinde dans ederken buldum. (gizlinot: damarlarimda bir gram alkol olmamasına rağmen lol) kendi evinde ister deli gibi bi anda dans etmeye başla, istersen yarı çıplak dolaş, istersen yemeğini gecenin köründe yapıp ye. her şey ama her şey sana ait. bunun ne mukemmel oldugunu unutmusum.

399. burayı keşfedeli 4-5 sene oldu sanırım. önceleri sadece okuyucuydum, bi gün yazar oldum. çok şey değişti hayatımda, en mutsuz günümde de en mutlu günümde de bi şekilde buralardaydım. yapamam dediklerimi yaptım, bırakamam dediğim insanları bıraktım. Çoğul kullanıyorum çünkü tek kişi değil. Buraya ilk geldiğimde hayatımda olan ve bana acı veren hiç kimseyi çevremde tutmuyorum artık. Daha güçlü, daha özgüvenli, daha cesur ve kararlı biri oldum bu süreçte. Yaşadığım her şeye minnetarım, yoksa nasıl şimdi böyle olurdum? 

şimdilerdeyse senelerdir halletmek istediğim ama hep yarım bıraktığım konuma odaklanma kararı aldım. yapamam dediğim çoğu şeyi yapmışken bu neden hala gözümde büyütüyorum ki? evet zaman gerekiyor, evet bazen de zorlayıcı olacak. Ama sonundaki rahatlama ve huzura değmez mi? Kesinlikle değecek. Bu yüzden bu girdiyi buraya bırakıyorum. Bi gün tekrar yazdığımda, “o tek konuyu halletme işim kalmıştı şimdi onu da hallettim. Artık ben tamamım!” Demek istiyorum.

Bence derim, neden olmasın?

400. Sonunda geçmişe dair pismanliklarimdan arindim, ilaçlarımi bıraktım çünkü onlara artık ihtiyacım yok en iyi sifanin kendimde saklı oldugunu biliyorum, sevmediğim isimden ayrildim, hayatımda olmasini istemediğim, enerjimi düşüren herkesten uzaklastim. Çok ağladım, çok üzüldüm ama gerçekten sonunda olduğum kişiyi, bulunduğum koşulları seven birisi oldum. İmkanım olsa kendi omuzlarimdan öpüp kendimi takdir etmek isterdim.