2.
(link: http://www.suslusozluk.net/n/538544/ okuduğumda) aklıma acısı düştü. boğazım düğümlü okudum. 2 hafta oldu biteli ve şu an içim titreyerek yazıyorum.
her yerde anımız var her sokakta her mağazada her kafede sahilin her köşesinde durduğum baktığım geçtiğim her yerde abartısız söylüyorum anımız var. hiç sebepsiz sırf beraber vakit geçirelim diye bilmediğimiz sokakları el ele anlamsızca gezdiğimiz zamanlarımız var. bu yüzden her yerde anı biriktirdik.
şimdi yok. evet dünyanın sonu değil elbette. ölüm olmasın. sağlık olsun. ama boşluk. baya derin bir boşluk o varlığına alıştığınız insanı kaybetmek.
gözlerim dolu dolu yazıyorum ama geçecek. terk edilmek, iki kelimelik bir eylem fakat kelimelerle ifade edilmeyecek yükte de bir ağırlık.
3.
bazen o kadar hayırlıdır ki biraz uzaklaşıp bakınca, uzaklaşan bir vapurdan kıyıya bakmak gibi, terk eden kişiye teşekkürlerinizi iletesiniz gelir. belki yalnız kalma korkusu (uzak mesafe ilişkisinde zaten yalnızdım), belki yalnız derler korkusu (bence yalnızlıkla ilgili asıl korktuğumuz şey bu) yüzünden hiçbir oluru olmadığı halde, kafamda her gün 1000 soruyla ilişki yürüttüğüm, eksik gediklerini yamamak için çok fazla efor sarfettiğim, hiçbir konuda birbirimizin dengi olmadığımız kişi tarafından kısa bir süre önce terk edildim. ne hissettim biliyor musunuz? büyük bir rahatlama. tekrar yalnızdım, ama artık hep görmezden gelme zorunluluğum, salladığı şeyleri kabullenip sallamayı bile başaramayacağı konuları hiç açmama mecburiyetim ve daha bir sürü şey yoktu. umarım benden sonraki aşamada en azından bir meslek edinebilir de bir yalanının ağırlığını bari sırtından atar.
o kadar memnunum ki insan terk edildiğine anca bu kadar memnun olabilir.
tirmiktirmik
japonkedi