1.
Negatif duygularla yüklendiğim an hislerimi yazmanın rahatlatıcı bir gücü var. Güven problemimden ötürü insanlara bir şey anlatma taraftarı değilim. Yazarken aklıma çözüm önerileri geliyor ve duygu yoğunluğum hafifliyor.
2.
Beni çocukken bile çok rahatlatan bir şeydir yazmak, buyrun, yine yazıya ihtiyacım varken hazır, yazayım buraya.
Sabahın köründe hastanedeyim, kafamda bir sürü şey uçuşuyor. 9'dan beri ayaktayım. 20 günlük Suriyeli bir bebeğin ağlayışı var, kantindeki kadın Cem Adrian dinliyor, iki ses birbirine karışıyor. Müşahade odasında yorulup yatağa uzanayım diyorum, yatak kan olmuş. İyi değilim, iyiymiş gibi davranmaya çalışıyorum. İnsanlar bencil, 17 yaşında gencecik bir çocuğa kelepçe takılıyor, polisle çarpışıyorum. Bir yanda da pamuk şeker yiyen çocuklar var, nefesim daralıyor. Hayat adil değil, hayat korkunç. Bitmesini istemediğim her şey bitecek, şimdikinden daha güzelleri olacak ve onlar da bitecek. Kafamın içinden sesler yükselirken bunları fark ediyorum aniden, başıma şiddetli bir ağrı saplanıyor. Bir acil servis kafetaryası, etraf serin.
Nereye gidiyoruz?
Ailem ve ona dair inancım parçalandı, genel anlamda yalnızım ve anlaşılmıyorum, zaman geçti. Kendi içimde neyin mücedelesini verdiğimi bilmiyorum. Ne oldu sözlük, bana ne oldu? Daha da mı büyüyorum?
pirasa
dolunayprensesi