yetişkin kedi sahiplenmek

1. yavru kedi sahiplenmekten biraz daha farklı ve belki biraz daha zor olacak eylem. tam yaşını bilmesem de 3-4 yaşlarında olduğunu tahmin ettiğimiz bir kedim var. 7 ay önce barınaktan sahiplendik. geldiğinden beri sürekli ilgi göstermemize rağmen asla kucağa gelmiyor. beni görebilecek pozisyonda değilse dokunmuyorum çünkü korkup sıçrıyor, ayağa kalktığımda korkup kaçtığı için yavaş hareket ediyorum. strese girdiğinde muhakkak evin bir yerine kakasını yapıyor. yine de bizi sevdiğini hissedebiliyorum. kısaca onu uzaktan sevmek, sevmelerin en güzeli. (gizlinot: swh)

2. sokakta şiddet görüp yaralandığı için kuyruğu kesilmiş aylarca sokağa atılmasın diye tek başına bir ofiste bakılmış güzel kızımız lunamızı sahipleneli bir yıl olacak. yetişkin bir kedi, sahiplendiğimiz zaman 2 yaşına yakındır demişlerdi ama veteriner çok daha büyük olabileceğini söyledi. tüyleri normal kedilere göre çok çok daha fazla dökülüyor, arka dişleri yok bu sebeple kuru mamayı yiyemiyor. önceki süslümün dediği gibi kucağa gelmekten nefret eder ama kendini sevdirmeye ve özellikle kaşıtmaya bayılır. bütün gün bir yerlerde yatıp uyuyor canı sıkılınca salonda arzı endam ediyor hanımefendi.

sonradan yalnız kalmasın neşelensin diye 2 tane kardeş yavru kedi sahiplendik. başta tısladı ve biraz dövdü onları ama 1-2 ay içinde alıştılar ve koyun koyuna yatmaya, koştur koştur oyun oynamaya başladılar. üçü de benim minnak tatlış bebeklerim :))

3. bu akşam gerçekleşecek olay. yavruyken sokakta bulup aldığımız bir kedimiz var ve şimdi yanına ikinci bir kediyi istiyorduk. engelli olmasını istemiştim ama hangi ilana yazsam sahiplenildiği söylendi çevremdeki herkes de yavru almamı istedi ancak yavruların sahiplenilmesi bence daha kolay, biraz büyüdüğü an hayvan almak istemiyor kimse. sokakta yavruyken kötü durumda bulunup bakılan ve şuan mis gibi olan bir çocuk için yazdık eşimle ve bu akşam görüşeceğiz. umarım olumlu geçer hem kızımıza hem bize yoldaş olur. heyecanla akşamı bekliyorum

4. yavru sahiplenmekten bir tık daha zor olabilir. ama sonunda değecek. kedinin huyuna suyuna bağlı olarak, hiç zor da olmayabilir. elimize doğan serseri kedimiz çakal, 3 yaşına gelmesine rağlmen gayet evi dar ediyor bize. ama kapı önünde bulduğumuz ve soğuktan donmasın diye tahminen 1, 1,5 yaşında iken aldığımız cino ilk günden itibaren hemen alıştı ve hiç zorluk çıkarmadı. bazen eve kedilerim için gidiyorum yemin ederim :)

5. 2.5 yaşında sahiplendiğim ve şuan 6 yaşına basan kedi kızım ilk geldiği andan beri melek gibi birşey. Dışarı çıkmak için en ufak hamlesi yok ki ömrünün yarısını dışarıda geçirmiş bir hayvandan bahsediyorum.

2 aylıkken ofisin içine alıp da 4 aylıkken eve getirdiğim 8 yaşındaki küçük tazmanya canavarı oğlum ise hâlâ mızmız hâlâ ağlak ve hala dışarı çıkmak için pencere ve kapı önlerinde zırlar durur. Kızın ise umru bile olmaz köşede yatar.

Bu iş tamamen karakter meselesi. Ne çıkarsa bahtınıza.

6. Dışarıda beslediğimiz 2 yaşındaki minnoşumuzu bu kış havalar çok soğuk olduğu için dayanamayıp sahiplendik. Baştan endişeliydik, dışarıya alışık evde rahat eder mi diye. Sanki doğma büyüme ev kedisiymiş gibi uyum sağladı. Tabii ilk bir kaç hafta alışması zaman aldı, saklandı, miyavladı. Ama sonrasında kapıyı açtığımızda bile eşikte gizli bir duvar varmış gibi, kapıya kadar gelip tek patiyi bile dışarı çıkarmadan duruyor. Kuyruk sürekli dik, yanımıza sokulmaya bayılıyor. Tek bir şey kırıp dökmüşlüğü yok, olsaydı da canı sağolurdu o ayrı gerçi. Karakter meselesi diyen yorumlara kesinlikle katılıyorum, bizimki de +1 örnek.