çocuğuma dokunma

1. yazılanların her kelimesine katılıyorum.Çocuk masum, duyarlı, bağımlı ve gelişmekte olan bir insan varlığıdır.Yani ''insandır''.Elbette bir insan olarak sevgi,şefkat ve ilgiye layıktır.Doğru yetişmesi açısından da bunlar şarttır.Fakat anne babası tarafından geliştirme gereksinimi olması daha doğru ifade etmem gerekirse bedensel ve zihinsel gelişimi açısından yetiştirilmeye ihtiyaç duyması çocuğun insan vasfını ortadan kaldırmaz,kaldıramaz.Bu algı ile çocuğun onuru, özgürlüğü hatta çoğu zaman saygınlığı gözardı ediliyor.Tabiki her çocuk sevgi dolu,sıcacık bir ortamda yetişmeli.Ama çocuğun bedensel,zihinsel, duygusal, sosyal ve ahlâkî bakımlardan özgürlük ve saygınlık içinde yetişmesi de zorunludur.Anne baba bunları sağlamak zorundadır.vanilladreams'in söz ettiği gibi çocuk çocuk olduğu için karşısındakini tanımaksızın kendisini öptürmek sevdirmek zorunda değildir.Çocuk insandır.Vücut dokunulmazlığı vardır.Tıpkı sen gibi,ben gibi

2. eskiden ben de severdim çocuklara sarılıp öpeyim,yanaklarını okşayayım.

ama doğmasını beklediğim çocuğumla birlikte ne kadar yanlış olduğunu anlıyorum. sokakta birisi ona iyi ya da kötü niyetli farketmeksizin dokunduğunda canı yanan sadece çocuğum olacak. dokunan kişi yürüyüp gidecek ve başka bir köşe başında başka bir çocuğun daha canı yanacak.

çocuğu sakınmak, çocuğun "vahşi" olmasını gerektirmiyor. en çok istediğim şeylerden biri de sıcakkanlı sevgisini doyasıya gösterebilecek bir çocuk olması. sevdiğim bir arkadaşımla buluştuğumuzda teyzee diye boynuna atlayabilmesi.

çocuklara kimi sevmemeleri, güvenmemeleri gerektiğini öğretebiliriz. (gizlinot: tanımadığın kimseyle gitme, şeker alma gibi) ama kimi seveceklerine kendileri karar vermeliler.

3. (yazar: vanilladreams) seni alkışlıyorum süslücüğüm. Ne güzel yazmışsın.

Her kelimene bende katılıyorum. Ve nasıl yaparsınız bilmiyorum ama çocuklarınız belli bir yaşa geldiğinde onlar ile konuşun. Ben kızımla 5 yaşında iken konuşmaya başlamıştım. Kimsenin kucağına gidip oturmaması , akrabamız bile olsa istemiyorsa kimseye kendini sevdirmemesi, kendine dokunulması konusunda ayrım yapabilmesi . Zordu ama gerekiyordu. Çünkü babadan uzak büyüyen bir çocuktu ve belki de bu onda bir zaaf oluşturacaktı. Oluşturmadı ama ben iki kat daha temkinli olmalıydım. Dokunmadan , dokunmaya olan farkını öğretin çocuklarınıza , kimse dokunmasın onlara ,kimse hem de hiç kimse....

4. Aramızda anne olanlar, olacaklar var.

Yazılanlara ek olarak, çocuklarınızı (gbkz: öğretmen)leriyle olan teması konusunda uyarın.

Staj yaptığım okulda buna çok sık rastlıyorum. Özellikle ilk-orta okul kademelerinde öğrencilerin öğretmene sarılması, öpmesi doğru değil. Öğretmenin çocuğu itme ya da buna tepki gösterme fırsatı olamıyor o an.

Belki o öğretmen sevgisinden, öğrencisine bağlılığından çocuğunu reddetmiyor. Ama bilin ki pedofili hastaları bunu çok erken yaşlarda fark eder ve yapacakları işleri çocuklara yakın olabileceği meslek gruplarından seçer.

Bu yüzden uyarın. Konuşun. Öğretmeninize ne kadar güvenseniz de, öğretmenle temasın yanlış olduğunu çocuğunuza kavratın.

5. İki kızım var; büyük olanı yetiştirirken açıkçası bu konularda çok katı davranmamıştık. Zaten insanlarla pek kaynaşmayan bir çocuktu, kendi yaşıtlarından bile korkar, çekinirdi. Bizim hatamız zorla insanlara sokulmasını aşılamaya çalışmak oldu. Bu şekilde davrandığım için çok pişmanım. Sonra bu tarz pedofili vakaları ve haberleri ayyuka çıktı. Bu sefer de çocuğu insanlardan uzak tutmaya çabaladık. Çocuk zihninde ne karmaşa ama! Kızım birilerine sarılsa çok rahatsız oluyorum. Usülüne uygun açıklamaya çalışıyoruz. Artık iyiyle kötüyü ayırt edebilecek yaşa geldi, biraz daha rahatım en azından.

Ama küçük kızım henüz bebek sayılacak yaşta olduğu için biraz daha dikkatli davranıyorum. Yalnız insanların kucaklarına alarak şapur şupur öpmesini çoğu zaman engelleyemiyorum. İnsanları kırmaktan çekindiğim için nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum bazen. Bir yaşından önce mikrop kapma riski bahanesiyle bir şekilde savuşturuyorduk. Şimdi yürüyor ve tutan kişi kucaklayıp şap şup öpüyor. Sinir oluyorum, tavırlarımla belli ediyorum ama anlamıyorlar. İlla kesin bir dille söylemek gerekiyor. O zaman da "ne kıymetli çocuğun var" durumuna düşüyoruz. Bence milletçe bu konuda zaafımız var ve çocuğun haklarını ihlal ettiklerini düşünmüyorlar ne yazık ki.

6. Anne olmadan önce zaten çok nadir Bebek/çocukları severdim, sevdiklerimde de zaten sevgimiz karşılıklı idi. Çocuk sahibi olduktan sonra tüm çocuklara karşı içimde bir sevgi oluştu, ama hala dokunmam başkasının çocuğuna, hele ki hiç tanımadığım yolda gördüğüm bir çocuğa asla. Oğlumu Küçükken öpen pek olmazdı zaten şimdi 3yaşında eğer istemiyorsa 'çocuk istemiyor' deyip koruyorum oğlumu. Yabani diyenlere 'evet yabani' diyorum, çok da umrumda değil ne düşündükleri...(vanilladreams ağzına sağlık ne güzel duygularıma tercüman olmuşsun )