ölüm

1. Sonsuza kadar özgür olmaktır.

2. en acı olanı kendiminkidir. Herkes hayatına devam edecek ama ben nereye gideceğim beni neler bekliyor meçhul.

3. hayatta en korktuğum şey.

matmazel ekselanslari isimli arkadaşla aynı şeyleri yaşıyoruz.Ben de sevdiklerimin özellikle canım anneciğimin öldüğünü düşünür sonrasında ağlama krizleri geçiririm.

Bazen de kendi ölümümü düşünür korku girdabına girerim.Dün gece de birden ölüm korkusu geldi aklıma,tam yatmışım uyumam lazım sabah iş var pazartesi bir de,korkudan kalbim küt küt atmaya başladı,uykum kaçtı,korkunun zirvesindeyim,güzel şeyler düşünüp sonunda bu krizi de atlattım.Ölmek ve yok olmak düşüncesi bana çok kötü geliyor,bak şimdi bile boğazım düğümlendi.Ölmemek diye bir seçeneğim olsa düşünmeden işaretlerim o derece korkuyorum ölmekten.:S

4. lisedeyken bir rüya görmüştüm, annem ölmüştü aradan 10 küsür yıl geçti o sabahki ruh halimi hala hatırlıyorum.

hala sevdiklerimin ölümünü düşünmek beni depresyona sürükler.allah gecinden versin tabi.

ama artık anne olunca oğlumu düşünüp onu kaybetmekten ya da onu bu dünyada bir başına bırakmaktan korkuyorum.

bazen de öleceğini bile bile yaşamak asıl delilik diye düşünmüyor değilim.

5. Babasını 10 yaşında kaybetmiş biri olarak artık beni biraz bile etkilemeyen şey. O yaşta "ölüm" kavramına alışmak çok zamanımı aldı. Çoğu zaman sinir krizleri demekti benim için. Hep erkek sevgisi bekleyen tarafım boş kaldı. Ne zaman bir erkek bana iltifat etse eriyorum. Kıpkırmızı oluyorum. Ölümlerden sonra ilgi manyağı bir insan oldum. İlgi için ölebilecek seviyelere geldim. Şu an aştım büyük bir kısmını ama ölümün açtığı yaralar hiç geçmedi bende. Yaşadığım ölümler kaybettiğim insanlar şu anki kişiliğimin sebebi belki de. Kendimi rahat bırakamamın sebebi kayıplarımdır kim bilir? Şu an aklıma getiriyorum o şok anlarımı, ağlayamıyorum bile. Çok alıştım ölüm fikrine yıllar yaralarımı sararken. Her seferinde bandajı değiştirmek için açtığımda yaralarımın geçmediğini gördüm. Acı veriyorlar mı? Hayır. Çoğu zaman babam yok diye eksik gözle baktılar bana. O yaşımda öksüz o kız dediler. Baban ne iş yapar dediklerinde gülümseyip vefat etti demeyi öğrendim. O iğrendirici acıyan bakışlara küçücük yaşımda alıştım. Şu an ölüm konusunda acı hissetmiyorum, hem de hiç. Ama ölürse yıkılacağım tek kişi annemdir. Ölümler bana her şeyi yaptığı gibi umursamaz olmayı da öğretti. Kimsenin başına gelmemesi, farklı bir insan olmamanız umuduyla.

6. eğer ölen kişi sevdiğiniz biriyse acısı geçmiyor hafiflemiyor sadece tepkilerinizi kontrol edebiliyorsunuz sanırım. Ben edemiyorum henüz dedem öleli 79 gün oldu. Evden uzaktayım ben İstanbul'dayım onlar başka yerde. Ama eve gittiğimde ilk gittiğim yer ananemle dedemin odası oldu dedemin dolabını açtım baktım ona ait bir şey kalmamıştı başka başka şeyler koymuş annem, o dolabı eskiden açtığımda gördüğüm gömlekler kazaklar yoktu alakasız şeyler vardı. o alakasız şeyler canımı yaktı çok hemde sonra askıda hırkalarını gördüm vermemişler kimseye sonra salonda onun oturduğu koltuk hala yan çevriliydi cenaze zamanı yapmışlardı hala öyle duruyor neden çünkü bir daha o koltuğa oturan dedem olmayacak. Yada içerden bana boncuk diye seslenende olmayacak. Ben eve gidiyorum diye kolayı stoklayanda olmayacak yada sabahları kahvaltı yapmayı sevmediğim için bana haşhaşlı poaca alanda olmayacak yada her markete gidip geldiğinde kız çocuğu bak neler aldım diye beni çağıran olmayacak neden çünkü dedem öldü ve ben bunları yazarken aptal bir yurt odasında kimse gözyaşlarımı görmesin diye sessiz sessiz ağlıyorum.

seni düşünmediğim bir gün bile yok dede çok özledim seni

7. sevgiliye kavuşmaktır mevlana için o yüzden şeb-i aruz u kutlarız.

bazılarına göre toprak olmaktır yok olmaktır hiçbir saniyesine garantimiz olmadığı halde yokluğa hiçliğe bu kadar yakın olmak çelik gibi sinir ister. çözümü de ölüm hiç gelmeyecekmiş gibi yaşamaktır.

bazılarına göre ise ümitle korku arasında bi yerdedir, ümit edersin ;ibadetini yerine getirirsin inandığın gibi yaşamaya çalışırsın. korkarsın; yaptığın kötü işler aklına gelir, dedikodular masum sandığın beyaz yalanlar...

ama en önemlisi nasıl yaşarsan öyle ölürsün ben buna yürekten inanırım çok örneğini gördüm.

8. bugün ingiltere'deki ev arkadaşımın babasının ölüm haberini aldım. yurt dışındayken en büyük korkumdu en son aylar önce gördüğüm ailemin ölüm haberini almak ve eminim aynı şeyden o arkadaşım da çok korkuyordu ve korktuğu da oldu. ben de akşamdan beri cesaret edip arayamadım arkadaşımı. başkasının acısıyla bile baş edemezken o gün gelecekse de en gecinden gelsin diye dua etmekten bir şey de gelmiyor elimden.

9. gidene ait fotoğraf ve eşyalar olmasa zaman zaman beyninize hem gidenin hem kendisinin varlığından şüphe duyduran olgu

bir de uyutmuyor; uykuya düşkünlüğü kötü nam salmış beni bile uyutmuyor

10. Dünyadaki başlangıcın (gizlinot: doğum ) bitiş çizgisidir. Aynı zamanda sonsuz hayatın başlangıcı. (gizlinot: son cümle inançla ilgili ) Doğduk ve bir gün öleceğiz, bunu biliyoruz. Fakat en önemli bence nasıl öldüğün. Hep dualarımdadır, Allahım bana hayırlı ölümler nasip et '' sözü. Bizim hastanede çalışan prof. doktor geçen gün denizde ölü bulundu. İntihar mı, cinayet mi yoksa başı döndü düştü mü bilinmiyor. Yada yanarak ölmek, yada depremde yada ülkemiz gerçeği tecavüz edilip yok edilmek için boğazım kesilerek...

Ölüm var o belli. Uyuduğumuz zaman yarı ölü gibi olurmuşuz. Düşünsenize uyurken öldüğünüzü ? Hiçbir şey hissetmeden. Haberlere tecavüz edilip öldürüldü manşetleriyle çıkmadan, intihar mı etti yoksa cinayete kurban mı gitti haberleri olmadan... Tek nefes. Duların arasına katılmalı bu.

Hayırlı ölümler...