aileyle yaşamak

1. 4.5 yıllık üniversite hayatından sonra bana zor gelen eylem. özellikle okurken yalnız yaşadığım için evin kalabalıklığı, gürültüsü bazen çileden çıkarıyor. bir kaç sene sürecek bir durum olduğu için kendime dert etmemeye çalışıyorum ayrıca aileden daha değerli ne var bu hayatta, tabi ki bu da güzel ama eski hayatım daha güzeldi be sözlük.

2. (yazar: Bayan minik) 'e kesinlikle katılıyorum ki ben üniversite hayatımı öğrenci evinde değil yurtta, 2 kişilik odada geçirdim ama bir kere evden kopup o rahatlığa, özgürlüğe alıştıktan sonra aileyle yaşamak gerçekten çok zor. Zaten mezun olduktan sonra ancak 6 ay dayanabildim. 2-3 hafta sonra taşınıyorum, yalnız yaşayacağım bundan sonra. Tek başına ev geçindirmek, elbette zordur ancak en başta kendi iyiliğim için kesinlikle yaşamak istiyorum. Tavsiyem her kadının mutlaka hayatının bir döneminde ailesinin yanından ayrılması yönünde...

3. artık bir hayli bezdiren durum.

4. 5.5 senedir yalnız yaşıyorum bu ocakta eve döneceğim geceleri uykumdan uyanıp uyanıp seviniyorum, yolda yürürken birden durup mutlu oluyorum her aklıma geldiğinde gülümsüyorum. yalnız yaşamak bazı zorluklarının olmasıyla beraber güzel bir şey bence ama sevdiğim insanların yakınında yalnız yaşamayı tercih ederim. evde olmanın ve anne-baba evinin verdiği konfora şu an hasret kaldığım için koşa koşa gideceğim muhtemelen ama bir süre sonra kiralık ev ilanları enter.

ama sabah beraber kahvaltı yapıp terasta kahve içmek, öylesine dışarı çıkıp deniz kenarında anneyle muhabbet etmek, kardeşle sabaha kadar bilgisayar oyunu oynamak anlayamazsınız.çok özledim.

5. Yemek,para açısından her ne kadar avantajlı olsa da beraberinde getirdiği dezavantajlara değmez.

Bu aile yapınıza çok bağlı ancak benim için sıfır özgürlük demek.Ne yazın 50 derece de şortumu giyebiliyorum ne de kışın sıcak tutan taytımı.(gizlinot: evde)

Ne şarkı dinleyebiliyorum ne de arkadaşlarımla rahat rahat konuşabiliyorum.

Ne düşündüklerimi söyleyebiliyorum ne de yobaz konuşmalardan kaçabiliyorum.

Geç saatte eve gelmek falan tek derdim o olsa keşke.

Sürekli kavga dinlemek,kufurlere maruz kalmak,özel alana sahip olamamak,aldığım kitapları,kıyafetleri,makyaj malzemelerini saklamaya çalışmak, her adımımda elestirilmek,irademin sınırlarını zorlayacak kadar saygısız ve birlikte yasama kurallarından bi haber insanlarla yasamaya degmiyor o para cidden.

Daha neler neler var yani.

Ha aileniz iyiyse tadından yenmez ancak bir zaman sonra ayrılıp kendi hayatınızı kumanız gerekiyor bence.

6. oğlan ayrı eve çıkacak, aa çıksın tabii kerata hakkıdır.(gizlinot: bıyık altından gülüşmeler..)

kızın hani şu çok yakın arkadaşı ayşe var ya onunla birlikte ev tutacaklarmış daha cümle tamamlanmadan kızın ne işi var elalemin evinde otursun oturduğu yerde konu kapanmıştır. (gizlinot: asık bir surat, eski köye yeni adet diye söylenmeler, iş çıkaracak başımıza diye kızmalar..)

(bkz: türk aile yapısı ) bizde kız çocuk erkek çocuk ayrımı çokça yapıldığı için böyle bir şey de var. oğlana borç harç gidilip ev tutulur, onun evde yemediği halt kalmaz, apartmandan atılacak duruma gelir hala durum hoş karşılanır. çünkü o bir erkek. gel gelelim kızın ayrı eve çıkma düşüncesi bile tüyleri diken diken etmeye yeter de artar.

7. Başlığı okuduğum an annem "yeter artık öğren şu evin işini yapmayı" diye bağırdı.

Zordur aslında. Gerçekten iyi bir maddi durumunuz, kısıtlayıcı olmayan bir aileniz varsa hayat size güzeldir. Üniversiteyi de aynı şehirde okur evinizde kalırsınız mis gibi. Hah tabii bu aynı şehirde üniversite olayı maddi imkansızlıklar yüzünden de olabilir ama değinmeyelim şimdi oraya.

Evin tek kızıysanız sofra kurmanız, temizlik yapmanız beklenir. Her zaman aynı yaptığınız bir şeyi bir kere hatalı yapın "zaten hep böyle yapıyorsun"uzdur. Sinir krizleri, bağırmalar çağırmalar, küfürleşmeler asla eksik olmaz evden. Sabah mutlu uyandıysanız bir eksiklik var zannedersiniz hatta. imkanı olanlar eve mümkün mertebe geç gider "ne kadar az görürsem o kadar iyi" diye düşünür. Aile bağları kopar, yalnız kalınca duraksar iç çekersiniz belki gözleriniz dolar. Bir noktadan sonra "neyse ya ailem" diyemiyorsanız geçmiş olsundur. Belki siz de ben gibi iyi aile ilişkisi olanları görünce keşke diyorsunuzdur bilmiyorum ben öyleyim en azından.

Gidecek yerim yok, eve de gidemem tam akşam yemeği vakti kesin kavga edeceğiz. Durakta oturup bekliyorum bazen yarım saat bazen bir saat... Arıyorlar "neredesin?" diye, "otobüs bekliyorum, trafik de var zaten."

Eve gelip duşa giriyorum, yorgunum diyerek yatağa gömülüyorum. Sabah bilerek geç kalkıp "acelem var" diyerek hızlıca çıkıyorum.

Kurtulmak istiyor muyum? Evet. Aç kalsam bile, sokaklarda kalsam bile kurtulmak istiyorum. Sabahtan beri bir şeyler yazıp siliyorum ama yazdım artık ve maalesef anlatmak istediklerimi yine anlatamadım, olsun.

8. Özlediğimdir. Belli bir yaştan sonra evin adamı olursunuz çocuk değil de. istediğin saatte gir çık, yalnızlık ve onun getirdiği varoluşsal sorgulamalara girme, ev belli bir oturmuşluğun ve maddiyatın getirdiği güzellikte olsun fukara sümüğü gibi olmasın, evin düzenli gündeliği yapılsın temizliği yapılsın, annen mutfak delisi olaun bir bak sütlaç olsun dolapta bir bak karnıyarık, evde her daim dostun olsun annen olsun git otur yanına çayını iç konuş dertleş gül eğlen. Ne bileyim bence aşırı güzel, evimi özlüyorum. 

9. dünyanın en iyi ailesine sahip olsanız bile; yalnız yaşamaya alıştıysanız, sizi çok zorlayacak olandır.

10. ben bu konuda şanslı olan azınlıktanım sanırım. üniversitede kısa bir yurt ve uzun bir ev arkadaşlığı sürecinden sonra ailem cennet geliyor şu an. yurt odasındaki yargılayıcı tipler, ev arkadaşımla hiç bir şekilde uyumu yakalayamayışımız falan derken mezuniyet sonrasından beri ailemle yaşıyorum ve oh be diyorum. hatta o kadar rahatım ki ben nasıl evlenicem bu rahatlığı bırakıp diye düşünürüm bazen afjfg. anne babam cidden aşırı kafa yapıma uygun tiplerdir, güzel bi tiyatro oyunu, sinema bulursam hepimize alırım.değişik bir yerlere onları da götürmek isterim falan baya uyumlu ikisi de. hatta arkadaşlarım bazen özledik sizinkileri diye eve oturmaya geliyo (ciddili) zaten +25 olduktan sonra eve giriş saatlerine, eve gelmemelere falan takmıyorlar, işimizdeyiz gücümüzdeyiz. ama tabi dediğim gibi ben o şanslı azınlıktan olduğumun farkındayım. seviyom sizi keratalar.

not: tam bunu yazarken annem whatsapptan 'gülse birselin filmine bilet al çok komikmiş,perşembe gidelim' diye bir tekmil verdi mesela