akraba ilişkilerinin kötü olması

1. Kendim için konuşacak olursam hiçbiriyle kafa yapım uymuyor. Samimiyetsiz “ehem ühüm” diye gülmek zorunda kalacağım muhabbetleri sevmediğim için eve geldiklerinde kendimi odaya kapatıp çıkmıyorum ilişkimiz kötüyse sorun onlarda değil bende,daha iyilerine laikler.

2. Birkez daha dünya'ya gelirsem, ve o zaman seçme hakkı verilirse, asla ama asla yakınlarından bile geçmek istemeyeceğim topluluk... Farklı dinin, farklı ırkın, farklı ülkelerin insanı olsaydık keşke. Keşke hiç olmasaydınız...

3. Görüyor ve arttırıyorum;  ‘akrabalık ilişkilerinin olmaması’

4. kötü olacaksa hiç olmaması yeğ olan şey.

zaten akrabalık/akrabacılık ya da sırf kan bağı ve yaş hiyerarşisine dayalı bu ilişkiler bana çok eskide kalması gereken şeyler gibi geliyor; kendin anlaşırsın, kafan uyuyordur görüşürsün/seversin başka, sırf aynı kandan gelip, aynı soyadı taşıyorsunuz diye birilerine tabiri caizse ömür boyu katlanmak başka. 

hayır babama artık orta çağda yaşamadığımızı, ailemizin diğer üyeleri olmadıkça sokakta aç kalmayacağımızı dolayısıyla onlara çok da ihtiyacımız olmadığını senelerdir anlatamadım gitti ya ona üzülüyorum. 

5. (bkz: insan ilişkilerinin şahsi menfaate dayanması ).

6. 2.dereceden akrabalarımı (hatta çok sevdiklerimi bile) bayramda seyranda ararım anca (o da aklıma gelirse), çok vefasızım. bu yüzden kötü değilse bile akrabalık ilişkilerim zayıftır ki hiç övünülecek bir şey değil bu.

misafirliğe gitmeyi bile canım istemez çünkü ev oturmasını sevmiyorum. kendi evim veya arkadaşlarımdan birinin evi değilse aynı ortamda 1 saatten fazla kalırsam afakanlar basıyor; hele bir de kalabalıksa ev..

7. ben akrabalarımla ilişkilerimi annemin yaşadıklarına göre şekillendirdim. mesela halam anneme çok çektirmiş hatta kıskanmış. annem bana kızım o benim görümcem, senin halan kişisel bir ilişki kur dedi. tamam dedim bakalım

bir iki araştık ama yok yani kadın bana da görümcelik yapıyor. sanki hayatın ona biçtiği rol buymuş gibi. annemin arkasından şakayla karışık laf sokuyo beni de ona benzetiyo felan. of valla benim yanımda beni seven insanlar olsun. akrabadan bir iyilik göremedim. kötüsü fazla fesat, iyisi de laubali oluyor. burdan dengeli ve güzel akrabalık ilişkisi olan insanlara gıptayla bakmaktayım.

fesat baba tarafı ve mal kaçıran ana tarafımla ben de bu gruba giriyorum.

8. akrabalarımın genelini sevmem. sevmek için bir sebebim yok. yalnızca anne-babamın kardeşleri olması yeterli bir sebep değil benim için. insanları sınıflandırırken dünya görüşünü, nezaketiniz ve siyasi duruşunu göz önünde bulundururum, akrabalarımın geneli bu sınıflandırma ile benim sevgi çemberimin dışında kalıyor. onlar da benim mesafemi kabullendi seneler sonra neyse ki. arayıp sormuyorsun diye tavır yapan, trip atanım artık çok olmuyor.

ayrıca; “Bence insan, yakınlarını sevmek olanaksızlığıyla birlikte doğar. Akrabalar arasındaki sevgi bu bakımdan iğrençtir. Hak edilmemiştir çünkü. Sevgiyi hak etmek gerekir.” -dostoyevski

9. Açıkçası sırf kendi kontrolümde olmayan bir kan bağı yüzünden kimseye sevgi beslemek zorunda olduğumu, yaptıklarına katlanmak zorunda olduğumu düşünmüyorum. Zorunlu ortamlar dışında akrabalarımın birçoğu ile mesafeli bir ilişkim var. Yakın veya uzak akrabalarımı seçerken böyle bir insan arkadaşım olsun, onunla vakit geçirmek ister miyim diye bir kıstasım var.

Tüm çocukluğum ergenliğim akraba kavgalarıyla geçti. Çocuktum ailemle yaşıyordum mecburen katlandım. Bir sürü psikolojik etkileri hala üzerimde. O yüzden artık kendi yaşamımda onlara pek yer vermek istemiyorum.

10. Bu başlık bana ''mary and max'' adlı animasyondaki bir repliği hatırlattı: " akrabalarımız tanrı vergisidir, ama neyse ki dostlarımızı kendimiz seçebiliyoruz."

Not: bir yerlerde paylaşmak isteyen süslüler için (link: https://mobile.twitter.com/sinefesto/status/722395306617344002 görsel)