anne ve babanın kavga etmesi

1. Tanım anne ve babanın ev ortamında kavga etmesidir.

Küçüklüğümden beri annem ve babam kavga ederler. Hatta bu kavgalar ben 6dayken şiddetini sonuna dek artırmıştı. Bu dönemde birbirlerine karşı fiziksel şiddet de uyguluyorlardı. Bu durum hala daha devam ediyor. Ve ailedeki iki çocuk sirf bu kavgalardan kaçmak için istemeyerek de olsa başka şehirlere okumaya gittiler(liseden beri yurtta kalıyordum). Benim açımdan ise şu anda dahi her kavgada geçmişi hatırlıyorum ve ataklar geçirmeme neden oluyor. Bu şekilde kavga etmekten ziyade boşanmış olsalar bu kadar büyük zarar vermezdi bizlere(zaten bu durumun çocuk istismarı teşkil ettiğini düşünüyorum) Ailemdeki bu problemler yüzünden eskiden beri ne arkadaşlık ne de gönül ilişkilerini düzgün yürütemiyorum. Önümde olumlu bir örnek olmadığı için bir sorun olduğunda nasıl çözeceğimi bilemiyorum. Konuşma yolu bende işe yaramıyor neden olduğunu bilmiyorum. Şu ana kadar ki ilişkilerim oldukça sorunlu oldu ve ben şunu farkettim sanki özellikle anlaşamayacağım kavga edeceğim insanlara yöneliyorum. Bunları aşmam gerektiğinin farkındayım. Bu kadar kötü bir aile yaşantım olduğu için kendimin de bu psikolojik duruma sahip birisi olarak çocuk yetiştirmemesi gereken birisi olarak görüyorum.

Türkiye şartlarında kavga etmenin normal görülmesi de hastalıklı bir durum.

2. Hele de tek çocuksan her şeyde olduğu gibi iki misli gelir bu gibi durumların ağırlığı.

Çok da yazmayacağım; elde korkulu bir çocukluk, kırık dökük bir ergenlik, evlenmemeye yemin etmiş yetişkin bir kadın kalır. Çünkü sana hiç kimse ve hiçbir evlilik dürüst gelmez. Çünkü olmaması gereken şeyler "Amaann çekeceksin" diyerek kabul ettirilmiştir.

3. Korkunctur. Sonunda anne sinirini sizden cikartirsa daha da korkunclasir. Bozulan evliliklerin, sorulu ergenliklerin, yurutulemeyen iliskilerin temelidir.

4. küçükken, annem babam kavga ettiği zaman herhalde ayrılacaklarından çok korkardım ki uyurlarken yanlarına gidip evlilik yüzüklerini çıkmamaları için güya parmaklarına iyice sıkıştırırdım.

sanki o yüzükler çıkmazsa ayrılamazlar...

küçüklükten hatırladığım ender şeylerden biri bu...

(ayrılmadılar... yaşlandıkça birbirlerine düşkün bir çift oldular... hala ara ara tartışırlar yine...)