arkadaşlarıyla alay eden çocuklar

1. eğitimsiz-cahil anne babaların çocuklarında görülen bir durum bu alay etme olayı. Benden 16 yaş küçük bir kardeşim var ve onunla beraber dünyayı, hayatı,çocukları bambaşka bi gözle inceleme fırsatım oldu. Şiddetle ilgili bir şey henüz görmedim genelde şiddet uygulanan çocuklar içlerine kapanık oluyor gördüğüm kadarıyla.

Çocuklar acımasız ama bunun sebebi yeni nesil çocuk olmaları bence. Bizim Zamanımızda kimse acımasız değildi böyle arada vardı tabi ama şimdi hepsi birbirinden beter. Hepsi çok bencil. Hepsi ailesinin biricik çocuğu çünkü. Dünyanın en doğal şeyi olan diş çıkarma olayı bile adeta O ülkenin prensi-Prensesi diş çıkarmışcasına kutlanıyor. O kadar Zaman dünyada kendini tek hissettirdikleri için arkadaşları tarafından da bunun olmasını bekliyor çocuk ve Tabiki beklediği olmuyor. O da bu şımarıklığın kendine verdiği güvenle acısını alaycılıkla çıkarıyor. Bunun sebebi de en başında dediğim gibi anne babaların görmemişliği, cahilliği bence.

2. Henüz mezun olmasam da hem gittiğim lise hem de okuduğum bölümdeki üçüncü senem sebebiyle bu konu da hakkında biraz ahkam kesebilirim sanırım.

çocuklar acımasız değildir, sadece duygularını düşüncelerini saklamayı henüz öğrenmemişlerdir. arkadaşınız saçını kestirdiğinde bu kesimin ona hiç yakışmadığını bir çoğumuz ya hiç söyleyemez kalanlar da yumuşatarak dile getirir. çocuklar ise bunu bilmezler. beğenmediğini, ona farklı geleni hemen söylerler.

bu alay etme vakaları ilkokulda olduğu gibi anasınıfında da görülebiliyor. sebebini biraz şuna bağlıyorum ben, çocuğun fazla hijyenik kapalı yani yalıtılmış bir ortamda büyümesine. örneğin sınıfta engelli bir çocuk, down sendromlu bir kaynaştırma öğrencisi olabilir. eğer çocuk daha önce böyle bir şeyle karşılaşmamışsa, bu onun için bir ilkse sınıftaki farklı çocuk alay konusu olabilir. bu alay etme durumu da çocuğun bu duruma alışkın olmayışından ileri gelir. küçük çocuklar benmerkezci düşünebilirler, bu yüzden karşımdakiyle alay edeyim, kırayım dalga geçeyim diyemezler. karşılarındakini kırabileceklerinin bilincine kolayca varamazlar.

burda hem ailelere hem de eğitimcilere görev düşüyor. aileler çocuğu dış dünyadaki farklı, alışılmadık durumlara hazırlamalı. tabi ki her durum, her olay için farklı farklı örnekler bulup çocuğa bak insanlar böyle bir bacağı eksik olabilir, kel olabilir, albino olabilir diye tek tek gösterme imkanımız yok. ama piyasada güzel kitaplar var, farklı olanı da benimsemeye yönelik. ben geçen sene kitaplığıma yky'nin farklı ama aynı diye bir çocuk kitabını kattım mesela. fırsat oldukça alıyorum böyle şeyleri. siz de inceleyin çocuğunuza kitap alırken, kapağında çizgi karakterler ve büyük puntolu yazılar olması bir kitabı çocuk kitabı yapmaya yetmiyor ne yazık ki. şiddet içeren birçok çocuk kitabı var, her şeyi çocuğunuza okutmayın.

bunların dışında internette farklı bebekler tasarlandığını görmüştüm. yürüme engelli, siyahi, bir gözü görmeyen, albino bebekler. bu oyuncaklardan temin etmek, veya kendi imkanlarınızla böyle oyuncaklar yapmak çocuğunuzun farklılıklar karşısında aldığı tutumu oldukça geliştirecektir diye düşünüyorum

eyyorlamam bu kadar

3. Her çocuk bir olmuyor. Aynı anne babadan olan iki kardeşten biri sokak kedisini kucağına alıp severken, diğeri tekmeliyor mesela. Her şey anne babada ya da eğitimde bitmiyor maalesef. Evet bunlar ciddi etkenler ama insanoğlunun iyiliği de kötülüğü de yaradılışından getirdiğine inanırım. Dayak yiyerek büyüyen her çocuk anne ya da baba olduğunda çocuğunu dövmüyor mesela. Kalbindeki iyiliği ve yaradılışından gelen merhameti ile kırıyor o zinciri. Ruhunda yoksa o iyilik, gördüğünü uyguluyor işte. İçindeki kötülük potasiyeli aldığı etkiyle daha da ortaya çıkıyor. Aile etken evet, ama yaradılan her ruh başkaları yüzünden 'kötü' olmuyor, bu kadar basit açıklayamayız bunu.