asansör korkusu

1. vaktinde asansörde kalmıştım 1 saat kadar. asansör bozuldu. iş merkezinin asansörüydü. ve günlerden pazardı saat sabahın 8'iydi. babamın iş yerine gelmiştik bir kaç eşya alıp çıkacaktı. Asansörde tek değildim ama şunu anladım tek yada 5 kişi ile binmenin hiç farkı yok. hatta tek daha iyi en azından oksijen daha uzun dayanıyor. 15 sene kadar önceydi o yüzden telefon da çekmedi. sanırım şuan asansörde telefon kesilmesi fazla olmuyor. kısacası kabustu. öleceğimi bile düşündüm. şansıma katlardaki ofislerden birinde temizlik vardı da ekibe ulaştılar. bizi 1 saatin sonunda çıkardılar. ama o temizlik görevlisi olmasaydı herhalde ölürdük. çünkü bize ulaşacak kimse yoktu. kimsenin aklına da asansörde kalmış olma olasılığı gelmezdi.

kısaca sonuç; o günden sonra da asansörlere bindim. kendimi birazcık zorladım. uzun süre tek başıma binemedim. çok eski asansörlere hala binmem. 1 kat için de gerekmedikçe asansöre binmem. (hem de spor oluyor) ama en başta bile korku üzerime yapışmasın diye binmekten kaçınmadım. hala hafif tedirgin olurum ama o kadar da normal diye düşünüyorum.

üstüne gidilme şansı yoksa yani klostrofobik bir durumsa, kapalı kalma korkusu sırf asansörle değil pek çok alanda da tedirginliğe sebebiyet veriyorsa, bir psikologtan destek alınmalı derim.

2. Ayy benim bu. 5 yaşındaydım, sabah annem babam, ben evden çıktık, asansör hareket edince duvara çarpa çarpa inmeye başladı. Asansörün halatları dolaşmış. Asansörün lambası bile kırıldı, o kadar şiddetli çarpıyordu duvara. Bundan 19 20 sene öncesi, telefon falan yok. Komşulardan biri sesi duymuş da apartmanın şartelini kapatıp öyle durdurmuştu asansörü.

Tek başıma eski asansöre binemem zaten. Onun dışında da eğer bir kaç katsa zaten merdivenle çıkıyorum. İlla binmem gerekiyorsa gözlerimi kapatıp bildiğim tüm duaları okuyorum asansörde.

3. birkaç kere asansörde mahsur kalma gibi korkunç bir deneyim yaşadıktan sonra sahip olduğum fobidir kendileri. özellikle eski asansörlere asla binmiyorum artık. gerçi eski yeni çok da fark etmiyor sanırım. okulun yepyeni, bakımı düzenli yapılan asansöründe bile mahsur kaldıktan sonra... zaten çok çabuk paniğe kapılabilen bir insanım. asansörde kaldığım birkaç seferde panik ataktan ölecektim resmen. anında en kötü senaryoları kurarım kafamda. şimdi birden zemine çakılacak ya da asansörü asla açamayacaklar burada havasızlıktan, açlıktan öleceğim gibi gibi. yüksek katlara çıkmam gerekiyorsa bu korku hepten eziyete dönüşüyor. asansör fobime rağmen asansöre mi binsem, bin kat merdiven çıkarak telef mi olsam kararsızlığı içinde yitip gidiyorum.

4. Asansörden asansöre değişiyor benim. Yeni ve genişse yanımda biri varsa binebiliyorum. Ama asansörün içi koyu renk, eski ve tabut gibiyse asla binemiyorum.

5. Bilmediğim, güvenliğine inanmadığım zile basınca beni duyacak kimsenin olmadığı asansörlere asla binmiyorum, birde izmir migrosta asansörde kalıp ölen 20 yıl sonra bulunan bir ceset vardı içerde mahsur kalmis kimse duymamis, onu gördükten sonra tenha yerlerde asla binemediğim korku turu

6. 10. Kattaki kliniğe dilim dışarda dalağım şişmiş bir şekilde şaşkın bakışlar altında çıkmama sebep olan illet..Özellikle şu hastane asansörleri beni ayrı korkutuyor,nefesim kesiliyor.

Sebebi kesinlikle çocukluğumda, asansörde yapılan sallanma, düğmelere basma,ışığı kapatma gibi yanımdaki yetişkinlerin yaptığı abuk subuk şakalar.

Bu yüzden Adres ararken benim için nerede olduğu değil,kaçıncı kat olduğu önemli.