babanın ölmesi

1. Soğuk bir mezar taşı. Tarifi olmayan bir his ve acı. 2008 yılında 11 yaşlarındayken bir gecede 11 yıl büyümek zorunda kalmak.

2. Herşeyi ona sorardım, baba arabayla yolda kaldım şimdi ne yapmalıyım? Baba bir arkadaşım bana böyle davrandı sence nasıl davranayım? Baba bu işin aslı nedir sen bilirsin anlatsana? Baba somon nasıl pişer? Baba bu fabrikayı nasıl yapmışlar? Baba dinler nasıl doğmuş? Baba evrimi anlatsana? Vefat ettiği gecenin sabahı uykusuz bir halde elime telefonu alıp babamı aramışım, çalıyor çalıyor cevap vermiyor tabii telefon polisde , elimden telefonu aldışlar napıyosun diye , babamı arıyorum şimdi ne yapıcaz o bilir bize söyler demişim. Yanılmamışım hepimize birer mektupla söylemiş bundan sonra ne yapacağımızı... 

3. 12 yaşında bir kız çocuğusun. Babanla birkaç saat önce konuşmuşsunuz. Soğuk bir kış günü, lapa lapa kar yağıyor. "Geleceğim babacığım sana yarın bot alırız." Diyor. Ardından gece gelen bir telefonla babanın o kar sebebiyle kaza yaptığını ve artık hiç gelemeyeceğini öğreniyorsun. O acının bir tarifi yok. 10 sene de geçse benim yüreğimin ateşi sönmedi ve sönmez de. Hayatta sırtını yaslayabileceğin biri yok artık. Eksiksin, yalnızsın ne olursa olsun kimsesizsin. Babasızlık acı.

4. babamı 11 yaşımdayken kaybettim. sonrasında eğitimime darüşşafakada devam ettiğim için orda babasız yaşamayı aştığıma inanmıştım bir dönem. çevremdeki arkadaşlarımın hiç birinin babası hayatta değildi çünkü. öğretmenlerin yönelttiği "baban ne iş yapıyor?" sorusu yoktu orda o yüzden. üniversteye başladığımda bu durumu hiç de aşamadığım suratıma çok sert bir şekilde çarptı. sanırım bir çok darüşşafaka mezunu aynı şeyi yaşıyor. yani bu pek konuşulmasa da anlıyorsun.

çok özlüyorum. onsuz yaşamak çoğu zaman savunmasız hissettiriyor açıkcası önceki yıllar daha güçlü olduğumu zannediyordum şimdi yıllar geçtikçe yokluğunu daha da hisseder oldum. ama ölümün hayatın bir parçası olduğu gerçeğini de çocukken görüm aslında. ne babanne ne anneanne ne dede henüz çevremde kimse ölmemişken ilk kaybettiğim kişi babam olunca ölüm kavramına karşı uzun yıllar -burda doğru kelime bu mu bilmiyorum ama- biraz duyarsız kaldım. yıllar geçtikçe bu yanım da törpülenmeye başladı.

şimdi en büyük korkularımdan biriyle daha yüzleşeceğim diye çok korkuyorum. annemin bazı sağlık problemleri var. uzun yıllar ihmal etti malesef. ve ben yıllardır başka bir şehirde yaşadıım için kendisine gerektiği kadar müdahale edemedim. doktora git dedikçe giderim giderim deyip salladı. üzerine düşmedi. 2ay önce dayım kanserden vefat edince bir de bu son dönemlerdeki maddi sıkıntılarımız, kardeşimin evlenmek üzere oluşu, benim hala işsiz olmam filan derken ölüm korkusu ile geçim stresi birleşince kadıncağızın tüm dengesi bozulmuş. hayatında ikinci defa psikiyatriye gitmiş. psikiyatriye gittiğini öğrenince durumun ciddiyetini anlayarak geçen ay bir emrivaki ile yaşadığım şehire bilet alıp yanıma çağırdım beraber hastaneye gidelim diye. kolay kolay psikiyatriye gidecek biri değil çünkü. benim doktoruma götürmek istedim kendisini. diğer sıkıntılarını da burada daha hızlı halledebiliriz diye düşündüm. psikiyatristim depresyon, kaygı ve endişe bozukluğu dedi. bazı ilaçlar verdi. sonrasında başka bir hastanede de diğer tahlillerini yaptırdık ve sonuçları çıkmış. kan değerlerinde referans aralığı dışında çıkan çok fazla değer var. internetten baktığımda hoş şeyler yazmıyor malesef. zaten tahlillerini isteyen doktor da ailede kanser rahatsızlığı var mı sorusunu yöneltmişti. çok korkuyorum. annem geçen ay geldiğinde durumu gerçekten çok kötüydü. elleri sırılsıklamdı devamlı. teyzemlerle telefonda konuşurken aniden ağlamaya başladı. neden diye soruyorum ben öleceğim biliyorum çok kötü bir hastalığım var filan diyor. çok zayıfladım diyor. çok zayıfladı doğru. ama iyi düşünmek istiyorum. bence annem ciddi anlamda stres altında şuan. dayımın vefatından sonra bir ölüm korkusu geldiğini düşünüyorum. benim rahatsızlığım yüzünden bir türlü istikrarlı bir şekilde bir işte çalışamıyrum. maddi olarak kötü durumdayız. bir erkek evlat evlendirmek üzere. ve bir oğlu daha var. bunların baskısı altında bence. 10 yıl önce panik ataklar yaşarken de en büyük sebep maddi sıkıntılarımızdı zaten. zayıflama konusuna gelince iştahsızlaşmıştı birşey yemiyordu ki zaten. o yüzden zayıflaması da normal bence. tek korktuğum şey annem bu hastalık mevzularını normalde pek ciddiye almadığı için çok önceden birşeyler varsa ve üstüne düşmediyse ilerlemiş olma ihtimali ve dolayısıyla annemin haklı çıkmış olma ihtimali. ama diğer yandan benim teorilerimin de doğru çıkma ihtimali var. insan stres yaptığında vücudunda pek çok şey etkileniyor. kan değerlerindeki anormalliklerin sebebi stres olabilir mi? yani bazılarının olabilirmiş baktığıma göre ama bazıları içinde vücutta enfeksiyon ya da tümör belirtisi diyor direkt. annem ve kardeşim bu hafta tekrar gelecek. hem psikyatri kontrolümüze gideceğiz tahlil sonuçları ile ilgili doktora gideceğiz. annem geçen ay geldiğinde 10gün kadar kaldı benimle ve iştahı filan yavaş yavaş açılmıştı.

lütfen annem için iyi dileklerinizi benden esirgemeyin.