1. Küçükken bende arkadaşlarımdan heves edip böyle bir girişimde bulunmuştum. Çok küçük olduğum için ailem kabul etmemişti. ailem yaptığı sayılı mantıklı hareketten biriydi. Çocukken böyle şeylerin bilincinde değiliz kesinlikle.
Bir keresinde dedeme Allah kim diye sormuştum da bayağı bir azar işitmiştim. Ailem içinde akademik din eğitimcilerini de barındırır oysaki. İç içe büyüdüm hep. Ama bunları algılama yaşının olduğuna inanıyorum.
Neyse devam edeyim. Kapalı olmasam da "dikkatli" giyinmek durumunda kaldım.
Ta ki üniversiteye gidene kadar. Kendi kişiliğimi, isteklerimi ancak aile ve toplum baskısından uzaklaşınca buldum.
Mütasıb ailelerin en büyük korkularından biri tabiri caizse çocuklarının "açılıp saçılması". Ailemin korktuğu şekilde bir tarzım olmadı hiç. Kendimi neyin içinde rahat hissedersem onu giyiyorum. Ama aileme bir şeyi "giyme" deme hakkını kesinlikle tanımıyorum. Bu beni onların ve toplumun gözünde asi evlat yapsada.
Ailem beni, ben ailemi kabul ettik zamanla ama o zamana kadar çok hırpalandım.
Böyle durumlarda Önemli olan kesinlikle kararlı durmak. 7 yaşında da 27 yaşında da aynı kararlılığı gösterebilmek. Ben böyleyim, beni sevecekseniz böyle sevin, bu benim hayatım diyebilmek.
Ben kararlı durmasaydım benliğimi bulamazdım. Oradan oraya savrulur gider, en kötüsü de mutsuz olurdum.
aybennebileyim