boşanmış aile çocuğu olmak

1. daha gelişmiş ülkelerde çok büyük bir travma değilken ülkemizde ebeveynlerin birbirlerinden hıncını almak istediği için çocuklarını kullanarak onların üzülmesine sebep oldukları durum. normalde bir insan boşanmış da olsalar hem annesini hem babasını sevebilir görüşebilir vakit geçirebilir. ama biz devamlı annen şöyleydi baban böyleydi diyerek çocuklarımızı soğutuyoruz.

bilmiyorum boşanmış aile çocuğu değilim ama gözlemlerim bu şekilde.

annesiyle yaşayan babasına düşman oluyor babasıyla yaşayan annesinden nefret ediyor.

halbuki bir insanın hem annesine hem babasına ihtiyacı vardır. olaya bu açıdan yaklaştım ben kendimce.

ukte (yazar: paris kedisi)

2. okul dönemlerimde özellikle hep nerede sorunlu bir tip varsa,şımarıksa yada gerçekten dert olan çocukların girdiği sınıftır. dikkatimi sonradan çekti.

boşanma travması yaşamasın diye tepelerine çıkarıyorlardı zaar.

not: hepsi sorunludur demedim benim gördüğüm sorunlu çocukların hepsi o sınıfa giriyordu dedim.tesadüf olanı da vardır. onun dışında ailesi ihmal etmiş belli buda ailenin suçu çocuğun değil. ama ceremesini de diğer insanlar çekiyor. ah vah edip gereksiz duyarlılıklara giremeyeceğim. kim kimle uğraştıysa hayatında ona göre genelleme de yapar zira.

3. Boşanmış aile değildir o. Olsa olsa boşanmış karı koca çocuğu olmaktır.

4. Çok büyük Haksızlığa uğradığını düşündüğüm çocuklar. Kuzenim benden 2 yaş küçük, sanıyorum 7 yaşındaydı dayımla yengem ayrıldıklarında. Uzun süre hafta içi annesinde hafta sonu bizde kaldı. Iki taraftanda eksiklik hissetmedi sanıyorum. Ama en büyük problem ne kadar başarılı bir çocuk olsada, hiç bir problem çıkarmasada olur olmaz insanların ona potansiyel Hırsız- katil- eroinman- nemfomanyak Gözüyle bakmasıydı. Ben daha 10 yaşındaki çocuğa rehberlik servisi tarafından verilen anketlere bakınca şoka giriyordum. Daha önce seviştinmi? Çocuk aldırdınmı? Uyuşturucu kullanıyormusun? Evcil hayvanına zarar veriyormusun? Gerçekten yazık, elinden tutman gereken insana bir çelme de sen takma bari. Şimdi zamanında insanların çekinerek baktığı, Çocuklarıyla arkadaşlık kurmasını istemediği kız çocuğu insanların hayalini Kurduğu hayatı yaşıyor, bu başarıyı da dişiyle tırnağıyla kazıya kazıya elâleme inat elde etti.

5. normal bir durum. travmalar sadece boşanmış aile çocuklarında görülmez. ne kadar kolay sizin için genelleme yapmak, sorunlu çocuklardır vs demek. her sorunlu çocuğun annesi babası boşanmış mı oluyor? psikolojik sorunlar sadece boşanma yüzünden ortaya çıkan durumlar değildir. dünyanın en mutlu ailesinde yetişen çocuklar da travma yaşayabilir, psikolojik sorunları olabilir. genellemelerinizi kendinize saklayın.

6. belki size çok saçma gelicek ama ben küçükken ailesi boşanmış çocuklara çok imrenirdim.

şöyle anlatıyım: sessiz sorunsuz bi çocuktum. bu yüzden ne okulda ne evde pek ilgilenilmezdi benimle. ama bakardım onlara herkes ayrı bi özen gösteriyor, öğretmen ayrı ilgileniyo, hem annesi hem babası öğretmene ayrı ayrı soruyo (gizlinot: benimkiler okula bile uğramazdı ) ayrıca arkadaş ortamında bile herkesin dikkatini çekiyorlar. aa onun annesi babası ayrılmış filan diye.

tabi insan büyüdükçe pek imrenilcek bişey olmadığını anlıyor. hatta şu an bakıyorum da bi eğitimci olarak benim imrenmemin sebebi ilgi açlığıymış. siz siz olun süslüler çoğunuz anne olacaksınız hatta belki de annesiniz çocuğunuzu ilgisiz bırakmayın. kaç yaşına geldim çok sevdiğim bi arkadaşımdan veya sevgilimden beklediğim ilgiyi görmeyim içim sızlar, çocukluğumu hatırlarım.

bir de öğretmenlik yaptığım dönemde benim de ailesi boşanmış öğrencilerim oldu. tabi ki onlarla özel ilgilendim. çünkü bu çocuklar daha hassas oluyo ama diğerlerine hissettirmemeye çalıştım elimden geldiğince.

7. Gayet sorunsuz olurlar üstüne bir tanesi yakında kocam olcak. Ben dünyada kimsenin ondan iyi baba olabileceğini düşünmüyorum. Dünyada kimsenin ondan iyi bir eş olabileceğini düşünmüyorum. Dünyada kimsenin onun o güzel kalbine sahip olduğunu düşünmüyorum. Dünyada hiçbir çocuğun boşanma nedeniyle sorunlu olduğunu görmedim. Hatta ailenin değerini daha iyi bildiklerine eminim. Bizim sahip olduğumuz şeyin değerini fark etmememiz gibi. Onlar bunun gayet farkında.

Annesi veya (ya da) babası ölmüş çocuklar ne oluyor?

Ne kadar kolay etiketliyoruz insanları... bu başlıkta o etiketlerden biri. Saf önyargı.(gizlinot: tdk:ön yargı)(gizlinot: swh)

8. 15 yaşından beri dahil olduğum grup. sorunlu diye genelleme yapan süslüye katılıyorum sadece anlatmak istediğini tam anlatamamış. okul yılları derken ilkokul olarak belirtmeliymiş ama. evet küçükken annesi babası ayrı çocuklar daha şımarık davranıyorlardı genelde.

bana etkilerine gelirsek derslerimde belirgin düşüş, depresyon yaşadım. annem babam bu konuda bilinçli oldukları halde, olaya bencil yaklaşıp sadece kendilerini ilgilendiren bir durum gibi gördüler. ve benim psikolojimi ihmal ettiler. ilk entryde de söylendiği gibi 2 taraf birbirini sürekli kötüledi maalesef. mesela annem babamdan hala "öteki taraf" diye bahseder. baban demez. "öteki taraf"a gidecek misin falan. babam da hala üzgün ve hep annemin konusunu açar, annemi sorar. sonra şöyleydi böyleydi diye 80. kez aynı şeyleri anlatmaya başlar ve ben 5 senedir sadece 1 kez baba of yeter dedim. ona da sonradan pişman oldum zaten.

bunların zorluğu yetmezmiş gibi babamın ailesi boşandıklarını bilmiyor. annemle araları biraz kötü zannediyorlar sadece. gittiğimiz zaman rol yapıyoruz. sordukları zaman, birlikte yaşıyorlarmış gibi anlatmaya çalışıyoruz. farklı illerde yaşadıkları halde, kardeşim annemin yanında okula gittiği halde, kardeşimin okuduğu okulu bile farklı söylemek zorundayız.

kısaca demek istediğim ailenin elinde olan bir şey etkileyip etkilememek. benim annem babam boşanıp arkadaş kalsalardı, benim kep törenime medeni insan olup ikisi birden gelseydi kesinlikle ben bu kadar etkilenmezdim. olayın üstünden seneler geçmiş olmasına rağmen, buraya 2 satır yazmak amacıyla başlayıp bu kadar uzatmamdan hala ne kadar dolu olduğumu da anlayabilirsiniz.

ama kardeşim benim kadar etkilenmedi, kişiden kişiye değişiyor genelleme yapmamak lazım. ben ikisiyle daha uzun süre yaşadığım için ve mutlu hallerini de gördüğüm için bana daha ağır geldiğini düşünüyorum.

9. süslüler biraz yavaş gelin lütfen birisini sorunlu diye itham etmek hiç hoş bir şey değil.

annem ve babam 2 kere birleşip ayrıldılar. bu konuda fazlasıyla tecrübeliyim. bu yüzden benzer şeyleri belki bilen vardır diye ukte verdim.

tek çocuğum ailem her zaman üstüme titremişti. sizin tabirinizle belki şımarık bir çocuktum. özel okulda okudum, arkadaşlarımın 1 oyuncağı olduysa benim 3 oldu ne istedimse yaptılar. ama ben paylaşmayı da bildim. önce kişiyi tanıyın yorum yapmak için.

12 yaşımda annemle babam ayrıldı. babam zengindi kendisine bir sevgili buldu onun uğruna ayrıldılar. siz hiç annenizle babanızın ayrıldığını öğrendiğinde hissettiği şeyi hissedebilir misiniz? asla. okulun gezisi vardı 19 mayıs için Side'ye gitmiştik o sırada boşanmış annemle babam. döndüğümüzde babam geldi eve götürdü , beni aldılar karşılarına boşandıklarını söylediler babam çekti gitti evde. siz hiç 12 yaşındaki bir çocuğun baba gitme diye kapıda ağlamasının ne olduğunu biliyor musunuz? aile kavramının yıkılmasının? siz bir başka kadın uğruna babanızın sizden vazgeçmesinin ne olduğunu biliyor musunuz? nasıl sorunlu diyebilirsiniz? 1-1.5 sene sonra annemle babam barıştı. babamın işleri bozulunca sevgilisi şutladı babamı, babamda paşa paşa anneme döndü. annemde benim yüzümden barıştı. benim yüzümden çünkü türkiye dereceleri olan bir çocuk tembelleşti. çünkü depresyona girdi. 6-7 yaşından beri annesini babasını tanıyan arkadaşlarına benim ailem boşandı diyemediği için içine kapandı. çok yakın aile dostlarımızın çocukları babama düşman olmuştu. onları kardeş bildim ben. siz hiç yanlış insanlar size şefkat gösterdi diye onlarla arkadaş oldunuz mu?

sizin babanız sizin psikolojinizi, 12 yaşındaki bir çocuğun, parayla düzeltmeye çalıştı mı? hadi faturalı hat vereyim sana. al hadi bu parayı al. ooo hadi toy'r us'a gidelim paris kedisi ne isterse alalım. ben mi sorunluyum? babam bana bunları yaşattı diye mi? oturduğumuz evden taşındık yeni eve yabancı olduğum için mi sorunluyum?

annemle babam barışınca ben alışamadım bu duruma. çünkü o 1-1.5 yıllık ayrılıkta ben kendim bir birey olduğumu farkettim.

babamın kitaplarının içinde sevgilisiyle fotoğraflarını, aşk mektuplarını yakaladım. siz babanızın suratına bakarken iğrenmek nedir biliyor musunuz?

ben annemle babam 20 yaşımdayken boşanana kadar sürekli sevgililerini yakaladım. 17 yaşımdayken babamın facebook'unda bir dolu kadınla mesajlaşmalarını yakaladım. bunun için ben mi sorunluyum?

20 yaşımda babamın telefonuna gelen mesajı tesadüfi olarak yakalayıp babamın annemden ayrılma planları yapıp benim hayatıma sıçtığı için mi suçluyum? babamın benden 5 yaş büyük sevgilisi bana orospu derken bunu babama söylediğimde kadının inkar edip beni yalancı yerine koyduklarında mı sorunluydum? bin bir çabayla kazandığım okulun kayıt gününde cüzzi bir miktar para yatırması gerekirken babamın umursamayıp ben o okula gidemediğimde suçum neredeydi? 20 yaşındaki bir gencin hayalinin yıkılması ona nasıl koyar bilir misiniz?

7 yaşındaki bir çocuğun senin baban nerede diye sorup gözlerimin dolmasında da ben sorunluydum.

halamın 4 yıl önce kurban bayramında arayıp babanı bir daha arama dediğinde de ben suçluydum.

babam bana 1 yıl boyunca tek kuruş göndermeyip ne haldeyim merak etmediğinde de ben suçluydum. bana sahip çıkan kişi dedemdi. ben dedem öldüğünde hem dedemi hem de babamı kaybettim.

amcalarıma gittiğimde herkes ailesiyle birlikteyken tek başına boynu bükük kalmak nedir bilir misiniz siz?

seneye mezuniyetime annem ve anne tarafı akrabalarım geldiğinde babamın da gelmesiyle çıkacak olayın korkusuyla yaşamak nedir biliyor musunuz?

yada erkek arkadaşıma ailemin boşanmış olduğu için biz evlenirken bin bir sorun çıkacağı için isterse direk ilişkimizden vazgeçebileceğini söylerken hissettiğim acıyı siz de hissedebilir misiniz?

bunlardan öte kendim evlenip boşanmaktan ne kadar korktuğumu biliyor musunuz?

ben 24 yaşımda asla ve asla kimseye güvenemezken de mi suçluyum ey yargılayan arkadaşlar?

benim kafamda mutlu bir aile tablosu yok diye ben bu eksikliği yaşadım diye neden beni ve benim gibileri yaftalıyorsunuz. bir insanı zayıf noktasından vurmak kolaydır ama lütfen o önyargılarınızı başkalarına saklayın.

ve emin olun içimizde bir yer o sizin mutlu aile tablonuzu kıskanıyor.

dipnot: amacım kimseyi kırmak değil ama sizde bizim gibileri kırmayın. biz sorunlu değiliz sadece kırgınız.

10. annem ve babam ben 6.5 yaşındayken boşandılar.tek çocuğum.hiçbir zaman şımartılmadım, üniversiteye kadar özel okulda okumadım, her istediğim yapılmadı.Annem de babam da bana hep sabretmeyi öğretti. hiçbir zaman da sorunlu ve problemli olmadım.Çünkü annem ve babam boşandı. ben babamdan veya annemden boşanmadım. Normal bir ebeveyn nasıl olursa öyle davrandılar bana.hiç özel bir davranışları olmadı. Hatta erken olgunlaştım. Hem annemi hemde babamı idare etmeyi öğrendim, problemlere karşı hızlı çözüm üretmeyi öğrendim. Babamın ikinci evliliğinden bir kız kardeşim oldu. 11 yaşında abla olmayı abladan önce rol model olmayı öğrendim. Annem ikinci evliliğini yapmak için fikrimi sormuştu bana. ben ise "anne sen o adama ümit verdin hayallerini yıkma." diyecek kadar olgun bir çocuktum. 9 yaşında üvey babayla yaşamayı öğrendim. Gerçi ona üvey demek hakaret olur.öz babamdan daha öz oldu bana. Ama olsun yine de farklı bir insanla yaşamayı öğrenedim. Annemle babamın geçimsizlikten boşandığını zannederdim 10 yaşında babamın annemi aldattığını öğrendim.Babam o kadınla evlendi ikinci evliliğini onunla yaptı. Ancak annem ve babam üniversite sınavımda, lise mezuniyetimde dost gibi bir araya geldiler benim için. Hatta babam üvey babamın elini sıktı " allah razı olsun kızıma her zaman sahip çıktın hiç gözüm arkada kalmadı diye." üvey babamsa dedemin elini öptü gördüğünde. Küçük kız kardeşim ise evime geldi. Annemle sohbet ettiler. Annem ona evi dolaştırdı.

İnsanları boşanmış çocuğu sorunlu olur diye etiketlemek hiç hoş değil.Yani gördüğünüz gibi sorunlu olmam için birçok sebebim oldu ama hiçbir zaman sorunlu olmadım. Hem ailem her şeyi dengede tuttu hemde ben otokontrolümü hep elimde tuttum. dizginlerimi asla bırakmadım. Hiçbir zaman psikolojik destek almaya ihtiyaç duymadım. Annem en büyük destekçin oldu. Beraber yaralarımızı sardık.

Yalnız boşanmış aile çocuğu olmanın benim için en büyük avantajı sevgili seçiminde oldu. İlişkilerde olan hatalara, yanlışlara bizzat tanık olduğum için "büyüyünce ... yapan erkekle evlenmeyeceğim", "ben ilişkimde .... yapmayacağım" diye düşünme fırsatı tanıdı bana. Bu yüzden 17 yaşına kadar kimseyi sokmadım hayatıma.Girmek isteyen çok oldu hatta hepsi de " etrafına öyle bir zırh örmüşsün ki sana ulaşmak mümkün değil." dedi. Annemle babamın ilişkisindeki hatalardan hep ders çıkardım. Kafamda ideal erkek profili oluşturdum. O profil 80 yaşına kadar karşıma çıkmasaydı yine de kimseyi sokmazdım hayatıma ancak çok şükür 17 yaşında buldum. Binlerce kez şükürler olsun ki 1.5 senedir güzel giden bir ilişkim var. Sevgilimin karakteri ise babamın zıttı üvey babamın aynısı. tam istediğimi bulmuş oldum.

edit: imla