1. geçen sene bu zamanlar 7/24 kendisini düşündüğüm, gerçekten her gördüğümde kalbimin göğsümden fırlayacak kadar attığı, en minik hamlesinde(saçımı düzeltmek kadar minikten bahsediyorum) karnımda kelebeklerin halay çektiği adamla dün gece yaptığım eylem.
söylemek istediğim birkaç şey var. aşkınızdan ölecek gibi hissetseniz, hatta aşkınızın karşılıklı olduğunu bilseniz bile bir erkeğe onu sevdiğinizi, belki de hayatınızı geçirmek istediğiniz kişi olduğunu söylemeyin. bizim ilişkimiz kısa bir arkadaşlık ve yoğun bir flört döneminden sonra ilk adımı benim atmamla başladı. aşktan gözüm cidden kör olmuş durumdaydım. ondan başkası yoktu olamazdı, sanki hiç olmamıştı. hayatımda ilk defa böyle duygular hissettim. çevremiz tarafından da çok yakıştırılıyorduk, zaten farklı bir iletişimimiz vardı. minik jestler beni dünyanın en mutlu kadını yapıyor, azıcık flörtöz bakışlar hayatımın en romantik anları arasına giriyordu. beklentim çok yüksek değildi sanıyordum. sevdiğim kadar sevilmeyi, verdiğim değer kadar değer görmeyi istemiştim. olmadı tabii. büyük hayal kırıklığı ile bitti. iki puzzle parçası düşünün birbirinin tamamlayıcısı gibi duruyor ama oturmuyordu bir türlü. zorladıkça da ikimiz de kırıldık.
ne kadar aşıksam o kadar korkuyorum şimdi bir ilişkiden. gerçi bir daha o kadar yoğun aşık olabileceğimi sanmıyorum. ama yine de erkek daha çok sevmeli bir ilişkide. biz kadınlar zaten çok duygusal, çok hassasız. bir de aşık olduğumuzda daha da hassas oluyoruz. victor hugo ne demiş "aşkın ilk belirtisi, erkekte çekingenlik, kadında cesaret olur. kadın, erkeğin cesaretine bürünür; erkek, kadının çekingenliğini alır." o cesarete güvenmemek lazım işte.
dün gece kalbimin attığını bir kez hissettim, o da ilk gördüğümde. kelebekler eskisi kadar yoğun olmasa da biliyorum az bir zaman sonra eskisi gibi olur. ama olmasına izin vermeyeceğim.
little bear