2. Başa çıkması en zor durumlardan biri olduğunu eşimle daha iyi anlıyorum. Köpeğini kaybedeli 2 sene oldu. Bugün balkonda hasta bir köpeğin iyileşmesi ile ilgili video izlemiş. Bir baktım balkonda oturuyor, sigara içiyor. "Gel bir baksana şu videoya" dedi. Sonra başladı hüngür hüngür ağlamaya. Ölüm yıldönümünde de "tam bu saatlerde kucağımda taşıyordum" demişti.
Belki mutlu olur diye ofise bir fotoğrafını asmıştım köpeğinin, hasta olduğu zamanlardanmış. "Kaldıralım mı bunu, o hasta zamanları aklıma geliyor" demişti ama kıyamamış olacak ki fotoğrafı kaldırmaya, yanına sağlıklı ve resmen güldüğü zamanlardan bir fotoğraf daha eklemiş.
Bizim kedimiz var, annemlerin, eşimin ailesinin kedileri var. Bol hayvanlı bir aileyiz yani. Ömrümüz boyunca yas mı tutucaz dedik bugün konuşurken, sevgisi kocaman ve bambaşka, hiçbir şeye değişmem ama kedim yaş aldıkça hüzünleniyorum. Sürekli aklımda "onunla yeterince vakit geçirdim mi?" sorusu dolanıyor. Hep vicdan yapıyorum. Evden çıkasım gelmiyor, hep onunla olmak istiyorum.
Bu kadar büyük acıya rağmen yine olsa yine hepsini hayatımda isterim, evimin hayatımın neşeleri ama nasıl başa çıkacağım kaybıyla işte onu bir türlü çözemiyorum.
catmama27
felicia