evlat edinmek

1. bir gün kesinlikle yapmak istediğim, türkiye'de bu kadar önyargıyla yaklaşılmasına üzüldüğüm girişim (niteleyecek başka bir kelime bulamadım).

2. Doğurmaktan daha mantıklı buluyorum :)

Not: bu benim uzun zamandir kendi düşüncem. İsteyen doğurur isteyen evi ailesi olmayan bir çocuğa aile olur :) kimse buna karışamaz bence. Kendi düşüncemin kendi hayatımı etkileyecek bir düşüncenin insanları rahatsız etmesi tuhaf :)

3. bugüne kadar yaptığım tartışmalarda gördüğüm kadarıyla genellikle kadınların erkeklerden daha sıcak yaklaştığı eylem.

duyduğum itirazlar:

"kendi kanından olmayan birini nasıl seveceksin?" (niye kanını damarlarından geçerken hisseder bir halim mi var?)

"genetik mirasını nereden bileceksin?" (kendiminkini de bilmiyorum bu bir, bilsem kaç yazar, sanki hastalıklardan arınmış genetik miras falan var dünyada.)

"kimin çocuğu olduğu belli değil" (eee?)

"ya psikopat/sosyopat çıkarsa?" (kimsesiz çocuklarda bu olasılık daha yüksek falan mı hayırdır? kendi doğurduğumuz psikopat çıkamaz mı?)

kısacası "ben korkuyorum, o çocuklar da ne hali varsa görsün" tadında, suriyeli mültecilerden korkan önyargılı batılılar gibi bir yaklaşım gösteriyor bazı insanlar. neyse, benden uzak olsunlar da, gerisi önemli değil.

4. Kendi kaninizdan olmayan bir çocuğu caniniza, ailenize katmak. Bizim insanimizin bir kismi evlat edinildigini duydugu cifti ufaktan tırtıklayarak "sorunlu" kisiyi bulmaya çalışıyor. Eger bir saglik sorunu varsa, zaten taraflar kac tane ilac kullanip kac tane doktora gidiyor. Rencide etmenin ne alemi var?

Hah, sağlık sorunu nedeniyle degil de kendi tercihiniz oldugunda da genelde garip karsilayanlar oluyor. Ayol hic elalemin cocugu kendi cocugun gibi olur muymus? Cik cik cik.

Halbuki kolay midir cocuk buyutmek? Konusmayi sokunce mi, okula baslayinca mi, evlenince mi bitiyor bu buyutme islemi? Omur boyu bir can tasiyorsunuz kalbinizde, cigerinizde, aklinizda. Kolay değil annelik. Verdiğiniz egitimden, sagladiginiz maddi imkana kadar çocugun gelisimi etkileniyor. Keza babalik da oyle. Bilemiyorum ya. Ben kendime guvenemiyorum acikcasi. Kendi kicimi zor toparliyorum falan diyemecegim, çocuğumun bir seyini eksik etmek istemem.

Yas daha genç ama dogurmayi düşünmüyorum. Buna da saygi duyacak biriyle evlenmek istiyorum. Dogurmak yerine evlat edinmeyi bir ihtimal dusunebilirim de, durumum iyi olursa çocuk okutup ihtiyaclarini karşılamak isterim. Umarim yapabilirim ya, ne olur.

5. bütçemiz bir çocuğa bakabilecek duruma geldiğinde yapmayı düşündüğüm eylem. çocuk doğurmayı asla düşünmüyorum. zaten bilinçsizce doğurulmuş ve terkedilmiş çocuklar, bebekler varken, kendi kanımdan olsun, öz olsun diye bir çocuk doğurmayacağım.

6. (yazar: cutebutpsycho) nun dediği aileyi çok çook uzun zamandır takip ediyorum. herkese de öneriyorum.

23 yaşındayım bir ilişkim yok. ama ileride evlendiğimde kesinlikle en az bir çocuğum evlat edinilmiş olacak.

lise yıllarımdan beri dönem dönem araştırıp yapmayı istediğim eylemdir yani. maddi boyutunu, süreci vs. birinci ağızdan merak ediyorum. sözlükte varsa çocuklarından birini evlat edinmiş bir süslü, mesaj atarsa çok sevinirim.

7. muhtemelen tepki gösteren çıkacaktır ama yine de yazacağım. yıllarca biyolojik çocuk sahibi olabilmek için doktorun kapısını aşındırıp durmaktan daha hayırlı bir olay. bir insana faydan oluyor, onun ailesi oluyorsun. biyolojik bağa ihtiyaç yok bunun için.

8. Tanım: Çocuk ile anne-baba arasında soybağı kurulması yollarından biridir.

Yaygın bilinen görüşün aksine hukukumuzda evlat edinmek için evli olma şartı yoktur. Türk hukukuna gore kural olarak esler ancak birlikte evlat edinebilirler. Ancak medeni kanun bazı şartların varlığı halinde evli olmayan kişilerin de evlat edinmesine olanak tanımış haldedir. Bunun icin;

- 30 yasını doldurmuş olmanız

- evlat edineceginiz cocuğa bir yıl bakmış ve eğitmiş olmanız

- kücük ayırt etme gücüne sahipse onun ve yasal temsilcisinin rızası gereklidir.

9. Çok hassas bir konu. Çocuk bilmemeli diyorum sonra bunun ahlaklı olmayan bir yanı olduğunu düşünüyorum. Çocuğun gerçek ailesiyle irtibat olmali diyorum sonra bir yerde gerçek aile bir yerde emek verenler. Üzerinde neden bu kadar düşündüm onu da bilmiyorum, ancak çok travmatik ve çok güzel hikayeler dinledim ayrı ayrı. Böyle bir şeye kalkışırsam alacağım çocuk kadar benim de sevgiye ihtiyacım olacak o çocuktan yana. Onun beni ben anneymişim gibi sevmesini çok isteyeceğim, bir eksiklik hissedince belki biyolojik çocuğunuzdan daha yıkıcı olacak.

Çok yakın bir arkadaşım var. İkimiz de 19 yaşındayken arkadaşım anne olamayacağını öğrendi. Telefonda söylediğinde sesi o kadar garipti ki anlattığına değil ama bu kadar yıkılmış olmasına çok üzüldüm. İnsan haliyle düşünüyor bende olsa ne olurdu diye. O arkadaşımın evlenmek gibi bir düşüncesi olmadı hiç. Benim yakın gelecekte olmasa da var. Ama hiç korkmuyorum bu ihtimalden sözlük. Evlat edinirim ne var dedim hemen. Üstelik nasıl gideceğini nereye kayacağını bilmediğim bir hayatı şekillendirir kurtarır onun için yapabileceğim her şeyi yaparım. Bu fikir her Zaman o kadar çekici geliyor ki, çocuğu illa ben yapmış olayım derdini pek hissetmiyorum.

Ancak biraz hassas bir nokta var, Kendi çocuğunuz varken evlat edinme olayı. İkisine aynı şekilde sevgi dolu ve ilgili olacağınızdan çok emin olmanız gerekiyor. Dolayısıyla bu konuda kendinizi de çok iyi tanımanız gerekiyor. Sadece sizin onlarla ilişkinizde değil, onların arasındaki ilişkide de tarafsız olmanız gerekiyor. Çocukken olur ileride olur, aralarındaki anlaşmazlıklarda evlat edindiğinizi görmezden gelecek bir yapıda olduğunuzu düşünüyorsanız hiç girmeyin. Yardımcı olmanın başka yolunu bulun. Umarım bir gün sokakta ve esirgeme kurumlarında tek çocuk kalmaz, hepsinin sıcacık evleri olur. Sevgiye ve aileye en ihtiyaç duydukları dönemleri çocuk yuvalarında ve sokaklarda geçirmezler.

10. son yıllarda üzerinde daha ciddi düşündüğüm kan bağı, öz anne vs gibi birileri tarafından ısrarla dayatılan kavramların umrumda bile olmadığı şu dünyada yapılabilecek bana göre en güzel şey. tek aklıma takilan, üzerinde ister istemez düşündüğüm bir şey var.o da yıllar sonra ortaya pek de hoş olmayan bir nedenle çıkabilecek biyolojik aileyle çocuğumun kafasının karışmasından kaynaklı yaşayabileceği tarifsiz , adını koyamadığı his. bir nevi kendi içinde yaşayacağı bir aidiyet sorgulaması. belki de yıllar önce yakın çevremde gördüğüm bir örnek sonucu istemsiz bir şekilde oluşmuş bir korku bu bende. ama aşılamayacak bir durum da değil tabii. sonuçta bildiğim tek bir şey var ki ne olursa olsun bir çocuğun sevgisi , onun ailesi olabilmek her şeye , her zorluğa değer bence.