eşya atamama hastalığı

1. Ay anısı var

Ayy lazım olur

Dursun ne olacak

Kullanırım yaa

Diye diye kucağında kendimi bulduğum hastalıktır.

Eğer sinirli ve bunalmış olursam bi girismem lazım odama ki arindirabileyim.

Ukte: (yazar: kopuksuzkahve )

2. böyle tanıdıklarım var. Evlerden ırak yemin ederim çöp evin kibar ve temiz versiyonu evleri. Lazım olan olmayan ne varsa ıncık bıncık dolu ev. Hiç tahammül edemem ben de obje severim anısı olan sevdiğim şeyleri saklarım ama evime girildiğinde insanın nefes alması lazım öncelikle de benim. İçim şişer daralırım ya hu. Bazen fazla gelir birşeyler alırım çöp poşetini bu seferde atma hastalığına yakalandığımı düşünüp teker teker atarım ya da ihtiyaç sahiplerine veririm lüzumsuz gördüklerimi:))

3. bir insanın kendine yapabileceği en büyük ağırlık.

Kullanmadığı ama atamadığı şey insana ağırlık yapar.

Ve o küçücük şey bütün hayatında kendini gösterir;

değil eşya gereksiz insanı bile hayatından atamaz duruma getirir.

büyük ağırlık..

4. istifçilik. hem bende hem babamda var.

çocukken çer çöpü toplar, bir şeyimi atınca da anneme çok kızardım. eşyalara çok anlam yüklüyorum galiba...

yetişkin olduktan sonra fark ettim kötü bir alışkanlık olduğunu, şimdi çok fazla eşya tutmamaya çalışıyorum. arada "geliyorlar" bana, bir torba ıvır zıvır çıkarıp atıyorum/veriyorum. geçmişi temizle ki geleceğe yer açılsın.

5. bunun ilerisi istifçilik sanırım.

manevi değeri olanları bende atmam.ama yılda iki ya da üç kez çekmece, dolap boşaltır ayıklama yaparım.zira evde dağınıklık yaratıyor onca eşya.

istifçiliğe geçmiş bir akrabam var.ve eşi "sizi bize davet ederdim ama evimizde oturacak yer bile yok" dediğinde şaka yapıyor sandım ama değilmiş.adam gazete, dergi vs ne varsa biriktiriyormuş.

evlerden ırak...

6. Offf ki ne of. Şu son 1-2 seneye kadar ıvır zıvır her şeyi barındırıyordum evde. At(a)madığım eşyalardan bana yer kalmadı. İlkokuldan kalma sim vardı be lazım olur diye.

Ayy bunun anısı var.

Ya bu lazım olur

Kız belki seneye moda olur

Ben bunu zayıflayınca giyerim (giyemedi ejüauüie)

gibi gibi uzayıp giden bahaneler. 1-2 senedir işime yaramayan her şeyi işine yarayabilecek insanlara veriyorum elimden çıkarıyorum. "Senin eskin başkasının yenisidir" temalı bir söz var ya o hesap.

Bir de SADE kitabının da bu işte etkisi büyük beni iyi tetiklemiştir süslüler.

7. Seviyorum sadeligi. Evimde gereksiz, kullanmadıgim, eskimiş şeyleri tutmam. Ya lazım olursa diye saklamam, 8.5 senelik evliyim şimdiye kadarda gözden cikardigim hicbisey için keşke demedim, ihtiyacım olmadı.

Evime gelen herkesten de ne kadar ferah, huzurlu bir evin var cumlesini mutlaka duymusumdur.

Bende işten döndüğümde evime girince bi oh cekerim.

Yani sadelik ne kadar huzur demekse kalabalık o kadar huzursuzluk ve is demek bence

8. Ev toplarken 'ay bu kalsin yaa, ama bunu atmaya kıyamam kii' diyip bir köşeye istifleme sonrada varlıklarını unutma durumu. Çok fazla yer edip bunaltıca ne var ne yoksa toptan attım.

Ps: annem hala ilkokul 1. Sınıf defterlerimi saklıyor.

9. hiçbir şekilde bende olmayan hastalıktır.

Hatta şuan yaşadığım, yaşayacağım evimin konsepti 'fakir evi' olacak. Bir kılıfa sokmak değil, fazladan hiçbir şey olmaması. Gözümü yoruyor fazlalıklar. Bir koltuk takımı birkaç resim bir ayna bir tv ünitesi yeterli. Evde televizyon seyretmesini sevmiyoruz. Küçükken neye alışırsanız öyle gider. Birde sürekli temizlik yapmak zorunda olduğum için fazla eşya beni çok yorar.

Annemde çok fazla olan hastalık. Onun yerine ben atıyorum. Hiç acımam. Evi kötü gösteriyor.

10. Çok kabul etmesem de bende olan durum.

Bir gün kilo verince kullanırım nasılsa diye sakladığım 3 hurç kıyafetim var. 2 yıl oldu hala baza altında yer kaplıyorlar.