1. bazen o kadar yalnız kalıyorum ki kafamın içinde birileriyle sohbet ediyorum, kafa dengim kimse yok burada. yavş yavaş fark ediyorum ki bir gün öldüğümde beni kimse hatırlamayacak, herkesi memnun ve mutlu etme çabasının tek sonucu bir gün hiç hatırlanmamak olacak. kimse eksikliğimi hissetmeyecek ve "keşke burada olsaydı" demeyecek gibi hissediyorum. özellikle de sohbet etmeyi hayal ettiğim arkadaşlarım..
- girdiler (1)
- medya (0)
keceli kalem
24 mayıs 2022 12:31