hiç evlenemeyecekmiş gibi hissetmek

1. şu zamanlardaki hislerime tercüman olan durumdur. akranlarınızın çocuklarının fotolarını beğenirken bünyeye çöker genelde.

arkadaşlarımın bir kısmı evlenip çocuk sahibi olurken ben yerimde sayıyorum. 10 küsür yıldır sevgilim yok. çekim gücüm de yok. beni beğenen de yok. 

çok istiyorum; ama olmuyor.

2. evlenmeyi geçtim, gerçekten sevip sevilmeyeceğini hissetmek var bir de ... sonu evlilikle taçlanmasa bile gördüğüm anda içimi titreten, mutlu eden ve yüzümde en sevimli gülümsemelere sebep olan, iyi-kötü günlere ortak olacağımız, beraber gülüp ağlayacağımız ve en önemlisi yanında saçmalayacağım biri olsa güzel olurdu. hani ayrılınca bile, keşke bitmeseydi böyle olmasaydı, daha fazla mücadele etseydik diye hüzünlendiğim ama varsın olsun iyi ki de sevgili olmuşuz, o güzel hatıralar bana kar kaldı diyebileceğim biri... bu duyguları ilk ve belki de son kez hissettiğimin üzerinden ne çok zaman geçti... unuttum aşk, sevgi, tutku nedir? yenir mi içilir mi? o kadar uzak kalınca mevzuya, eee normal tabi. sevmek sevilmek güzel şeyler, hayatın tek başına anlamı değil lakin hayatı anlamlı kılan önemli detaylardan biri ama olacağına dair umudumu çoktan kaybettim.

3. hiç evlenemem diyenler, başta böyle hissedenler nedense herkesten önce evlenmiş oluyor. vaktiyle böyle hisseden arkadaşlarımın yarısı şimdi evli ve çocuklu. bu tür hisler gelip geçici. aslolan doğru kişiyi, doğru zamanda tanımak bence.

4. Ulan keşke ya dedirten başlık. Vurmayın, çevremde evlenilecek erkek olmadığı gibi (gizlinot: sevgilim dahil) bu niye otuzunda hala evde oturuyor diye söylenecek bir çok şuursuz akrabam da var. Keşke evlenmeme fikrimi dürtüklemeyeceklerini bilsem. Bizi bi salın ya. 

5. hiç evlenemeyecekmiş gibi hissetmeyi bırak, kimsenin beni sevmesine ihtimal dahi yokmuş gibi hissediyorum. Bi şekilde hep arkadaşlıklarımın sonu kankalıkla bittiği için. Gerçi (yazar: sademakyaj) da olayı çok güzel açıklamış. 2-3 günlük şeylerdense bir ömür sürecek, gerçekten beni sevdiğine inandığım, sevdiğim ve güvendiğim insan olsun isterim hayatımda. Ama malesef bulamıyorum.

6. Sanırım beni topa tutacaksiniz ama ben asla emin olamiyorum hayatimdaki insanlardan.

Karşıma bir çok kişi çıktı (hepsi de düzgün insanlardı ve gerçekten seviyorlardı) ama ben hep iş evlilik mevzusuna gelince kaçtım.

Ya ben daha ruj rengine bile karar veremeyen insanim, evlenecegim insana nasıl karar verecegim? Sanki asla evlenemeyecekmişim gibi geliyor.

Çünkü pişman olmaktan cok korkuyorum. sonuçta ruj,rimel degil ki bu sonradan memnun olmazsan çöpe atasın. Cok zor cok.

7. Evlenme gibi bir isteğim olmadığından ‘e v l e n m e y e c e k’miş gibi hissediyorum diyerek başlığa bir imza da ben atabilirim. 

‘Ilk x evlenir’ dediğim de evlendi ‘y hayatta evlenmez’ dediğim de.. tüm kadın arkadaşlarımı everdiğim gibi benden küçük kuzenimse iki nişan bir düğünle bana tur bindirdi. 

29 yaşındayım. Bir adayım olmasına rağmen (evet, o da bu fikre uzak), Evliliği tutsaklık ve zorunluluklar bütünü olduğunu düşünmekle beraber, yalnızca muhtemel bir çocuk yapma isteği doğrultusunda başvurulacak bir toplumsal zorunluluk olduğunu düşünüyorum. 

8. ben (gizlinot: parmak kaldırıyorum.) üniversitede bir arkadaş grubum vardı aralarında tek hayalperest bendim. hepinin düzenli ilişkileri vardı. benimse hep düzensiz. farklı ülkeler gezmek isterdim hep. gezdim de.. peki ne oldu? o grubun hepsi üni 1den beri beraber oldukları insanlarla evlendi. ben ise gezdim bitti fakat yalnızım :D pişman değilim. fakat bu saatten sonra kısıtlı sürede birini bulup güvenebileceğimi düşünemiyorum. 27 yaşındaym ve evlenceğim adamı en az 1.5 sene tanımam gerek. ha diyince aday bulamayacağım için, 30 umdan sonrada evlenebileceğime inanmadığım için evlenemeyecekmiş gibi hissediyorum.

bir de şimdi evlenceğim adam önceden sevgilisini aldatmış mıdır, beni de aldatma potansiyeli var mıdır? sapık mıdır? pedofili midir falan gibi paranoyakça düşünceler sardı beynimi. malum gündemimizde hep sapıklar var. erkeklere hiç güvenmiyorum o yüzden sanırım evlenmemek en mantıklısı bilemedim :(

9. Bu ben.Yaşımı göstermemekle birlikte 28 yaşındayım.Bir kere sevgilim oldu.Kültürel farklar,mesafe ve kendimce haklı sebeplerimden dolayı ayrıldım.Şu anda kimseyi ama kimseyi beğenemiyorum.Onun işi,onun boyu derken niyetim de yok galiba.Böyle karşıma çıksın heh işte bu diyeyim.Daha önce bir kez olmuştu üniversitedeyken.Hocamın ofisini ziyarete gitmiştim.Orası da özel bir kurumdu.Bir çocuk orda bana gülümsedi ben de ona gülümsedim.İçimde kelebekler uçuştu falan.Tabii bu kadarcık.Ama ne bilim ya olmayınca olmuyor.Bu aralar zaten çok şanssızım.

10. kendimi bildim bileli hissettiğimdir. daima yalnız olmam da bunun kanıtıdır. hem ben onu beğeneceğim hem o beni beğenecek, kafa yapımız, hayat görüşümüz, bulunduğumuz lokasyon uyacak, bir de üstüne sadakat ve sürdürülebilirlik olacak vs. derken bu kombinasyonu yakalama ihtimalim ütopik gelmektedir.