hiç kimseyi özlemeyen insan

1. ya herkesi zorla yanında tutuyordur yada herkes yanındadır. bilmez akrabaları uzakta olanların halini. (yılmaz erdoğanın vizontele filmindeki karakter gibi. malum baba olmayınca akraba da olmaz misali. oh sıkıntısız der.) bende de yok pek. ne özleyecem ya, kıymetimi bilselermiş der geçerim. çok yüzsüz gördüm kendimi.

2. hayatımdan çıkardığım hiç kimseyi özlemedim evet ama geri kalanları yanımdayken bile özleyebilirim. zaten bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar sağlam insan kaldı hayatımda onları da özleyeceğim elbet. özlemek güzeldir.

3. benim, bilmiyorum çok mu soğuk kanlı ve ruhsuzum ama özlemem sanki bu duygu benden alınmış gibidir. aslında bu hayatımı da kolaylaştıran bir şeydir diğer yandan, her yerde her koşulda istediğim kadar uzunlukta yaşayabilirim. hayatımı zorlaştırmam türlü özlem travmalarına girmem. zaten yapı olarak da kendine karşı oldukça realist ve acımasız olan bir insanımdır.

sadece yurt dışındayken ailemi özledim hayatımda o kadar, ancak türkiye sınırlarında kimseyi özleyemiyorum :d

yalnız şöyle bir durum var ki uzaktayken özlemem, sevdiklerimin yanındayken de onlardan ayrılamam ve ancak yanlarına gittiğimde özlediğimi farkederim ama bir yıl boyunca görmesem kalkıp ne özledim ulan özlemekten helal oldum deyip mutsuz vs. de olmam.

işte öyle garip bir insanım ben, belki de normal bir durumdur gerçi ama ne biliyim yanımdaki her insan sevdiklerinden ayrı kalınca özlemden yanıp bitiyor, itiraf edeyim bana hiç koymuyor.

4. Kesinlikle baştan aşağı duygusallıktan ibaret olduğum için bazen ciddi manada bu gruba dahil olmak istiyorum. Öyle hayatımda çok fazla önemli ve özlenecek insan olduğundan değil ama özlersem tam özlüyorum böyle kendimi duvardan duvara vuracak oluyorum falan. Ayrıca şanslı insanlarsınız bence kıymetini bilin

5. var mı öyle bir insan? evimden sadece 3 saat uzakta başka bir şehirde yaşadığımda bile ağlama krizlerine girerdim. ama bu o an bulunduğum yer ile de alakalı. bulunduğum anı sevmiyorsam, özlemeye başlıyorum.

6. gerçekten benim. şükür ailemleyim. aile şirketinde çalıştığım için eve gidene kadar özlediğim tek canlı kedilerim. yoksa ne dost ne akraba gözümde de aklımda da değiller.

not: hiçbiriyle konuşmama, anlaşmama durumum yok sadece özlemiyorum.

7. benim. (no:26348) nolu entry'ye katılmakla birlikte ekleme yapmak istiyorum.

uzakta olan erkek arkadaşımla, arkadaşlarımla ya da ailemle konuştuğumda beni özlediklerini söylerler. kırmamak adına "ben de" derim. özlemenin bendeki mantığını anlatamam çünkü.

ben bu insanlarla vakit geçirmeyi özlerim, onların yanında olmayı özlerim, onlara sarılmayı özlerim ama kendilerini özlemem. bu onları sevmediğimden değil. uzakta da olsalar varlar. istediğim zaman konuşabiliyorum. nasıllar biliyorum. dolayısıyla bir özlem çekmiyorum. ta kendisini özlediğim ilk ve tek insan artık hayatta olmayan bir insan. ben artık ona ulaşamıyorum. ne yanında olmak ne başka bir şey, ben bizzat kendisini çok özlüyorum. ve başka birisini daha özlemek istemiyorum.

8. depresyondaki bir insan olabilir.

9. benim bu. zaten yanımda oldukları için falan değil, bildiğin hiç kimseyi özlemiyorum. ne kadar uzakta olurlarsa olsunlar, aklıma gelince "burnumun direği" sızlamaz. evet, çok sevdiğim, görünce mutlu olduğum, vakit geçirmekten hoşlandığım insanlar var ama yokluklarında özlemem. bu oldum olası böyleydi aslında, yeni değil ve hayır, depresyonda falan da değilim.

10. "benim o"

diyeceğim ama ufak bir şeyden de bahsedeceğim:

kimseyi özleme huyum yok, evet. (babama çekmişim öyle diyorlar) gün içinde birileri/birisi aklıma gelmez, iç çekmem, telefon açmam, yazmam ama sevdiğim biriyle uzun sürenin ardından görüştüğümde içimde çok sıcak bir duygu oluşur.

sanırım bu 'sıcak duygu'nun özlemekle bir bağlantısı var.