1. Tanım1: Osman Hamdi Bey'in 1881 tarihli tablosu.
Tanım2 : Has istanbullu asilzade kadınlar için kullanılan söz öbeği.
Geçenlerde beşiktaşlı bir istanbul hanımefendisiyle kahve içme fırsatım oldu. Oldukça yaşlı olmasına rağmen dillere destan asaletini, insanlara müdanasızlığını koruyordu. Oturduğunda incecik bacaklarını birleştirdi, kenara doğru aldı. Ellerini bacakları üstünde kavuşturdu. Gayet soğuk ve güler yüzlüydü. Aynı anda hem çok ulaşılmaz ve uzak olduğunu, hem de çok yakında ve sıcak olduğunu hissettiriyordu. Aurası bambaşkaydı ve kahvesini içip fincanı tekrar tabağa yerleştirmesinde bile belli bir özen vardı. Kelimelerini itinayla seçiyor zira akıcı konuşuyor, yaşına göre kusursuz olan diksiyonu ve sakin ses tonuyla kendisini dinletiyordu. Anlattığı şeye olan duygularını mimiklerinden okuyabiliyordum. İstanbul'daki karmaşadan bir yakınışı vardı... Hayatımda aynı anda bu kadar yumuşak ve sert olan bir şey daha görmemiştim.
Birlikte gençlik fotoğraflarına baktık. Siyah beyaz olmalarına rağmen tüm o asalet fotoğraflarda da mevcuttu. Kartpostallara veya bir filmden karelere bakıyor gibi hissettim. Cıvıl cıvıl, hoppa; bir o kadar da ağır başlı ve zarif.
Her zaman istanbul hanımefendisi, istanbul hanımefendisi diye anlatılan bu nesli tükenmekte olan kadın cinsini deneyimlemek çok başka bir şeymiş. Hayatımda böyle bir şey görmemiştim. Kelimeler kifayetsiz...
hanimeli