1. film ekimi kapsamında bugün izlediğim ve hala aklıma geldikçe gözlerimi dolduran 2016 yapımı bir Pedro Almodóvar filmi.
başrollerinde muhteşem güzellikleriyle adriana ugarte, emma suarez ve rossy de palma yer alıyor. film, klasik edebiyat dersleri veren julieta'nın hayatındaki gizemi ve dönüm noktalarını anlatıyor ancak bundan çok daha fazlası.
nobel ödüllü Alice Munro'nun üç öyküsünden uyarlanan filmin kadın karakteri son zamanlarda izlediğim en derin karakterlerdi. hiç anlam veremediğim ancak kederini hissettiğim anita, sanatıyla sınanan ava ve filmin baştan aşağı en mükemmel ögesi, karakterinin içtenliğine bayıldığım julieta. sadece bunlar değil filmde yer alan istisnasız her kadın karakterde bir hüzün var.
oyunculukların doğallığına ve iyiliğine hiç değinmeyeceğim çünkü tüm kadroyu ayrı övmem gerekecek. performansları dışında ise daniel grao'nun inanılmaz yakışıklılığından ve Adriana Ugarte'nin insanüstü güzelliğinden bir dakika gözlerimi alamadığımı belirteyim.
öncelikle filmin açılış sahnesi müzik kullanımıyla en etkileyici sahnelerinden biriydi. filmde mekan seçimiyle de mekanların insanlara neler hissettirebileceği hem karaktere hem izleyiciye farklı açılardan hissettirilmiş, bu açıdan zaten müthişti. mekanlar tek başlarına hüznün temsiliydi.
böylesine dram filminde renklerin çok canlı ve pastel olması da ironik ve güzeldi. bir Wes Anderson filmi gibi masalsı, göz kamaştırıcıydı. filmin konusu basit, gidişatında bazen boşluklar oluyor ancak buna rağmen doğal ve güzeldi. filmde soğuk bir hüzün var. sizi delicesine ağlatmıyor ancak içinizde bir sızı, boğazınızda bir düğüm bırakıyor ki bence en beteri.
tek eksiği müzik kullanımı konusunda yetersizdi, onun dışında tekrar tekrar izlemek isterdim.
ben uzun zamandır bu kadar gerçekçi ve içten bir dram izlememiştim, kısa süresi içerisinde hissettirmeden fena çarpmış beni zira hala düşünmekten kendimi alamıyorum.
mutlaka izlenilmesini tavsiye ederim, sadece julieta gibi bir karakteri tanımak için bile izlemeye değerdi.
beatrice