1. İlk girdisini böyle bir günde bana yazmak nasip olan memleketim. Bugün 12 Şubat, Kahramanmaraş’ın kurtuluşunun yıldönümü, ne acıdır memleketimin tekrar kurtulmaya ihtiyacı var. Ne orada doğdum ne orada büyüdüm, zihniyet olarak insanıyla çok anlaşamazdım da ama hepsi herkesin en zor anında yardıma koşan misafirperver insanlardır. Çocukluğumun geçtiği her yer şimdi yok olmuş, amcamın gittiğimizde bizi gezdirdiği Trabzon Caddesi yerle bir olmuş. Hiç unutmam amcam o adımbaşı ışık olan bu caddeden geçerken eğer 60 km hızla sabit gidersek hiç kırmızı ışığa yakalanmayacağımızı söylerdi, hiç de yakalanmazdık. Amcamın dediği gerçek bir şey miydi yoksa kurallara uyalım hız yapmayalım diye çocuk aklımızla bize uydurduğu bir öğreti miydi bilmiyorum fakat o caddedeyi haberlerde yerle bir olmuş görmeye dayanamıyorum.
Depremin ilk anından itibaren merkezi hariç hiçbir ilçesine iki gün yardım gitmedi, merkezi dahi ihmal edildi. Depremden en çok etkilenen şehirken sosyal medyada yeterli örgütleşmeyi yapıp yardım çağrısı bile yapamadı insanları hatay’dakiler gibi, çünkü içindeki insanların inanın yakınlarına ulaşabilecek, bizim için yardım iste diyecek durumları bile olmadı. Bazı yakınlarımı kaybettim, kalanlarınınsa evleri yerle bir oldu. Bu şehirde yaşayıp maddi manevi etkilenmeyen tek bir insan olmamıştır, bu şehrin uzunca bir süre herkesten desteğe ihtiyacı olacak. Ergenliğimde, büyüdükçe “ne işimiz var Maraş’ta” diyip gitmekten yakındığım her an için pişmanım.
bluemartini