1. kışı seven, kar yağdığında huzur bulan insanlar kıskanmışımdır hep.
çünkü ya mutludur ya zengin ya da çocuk...
Çocukluğuma dair hiç bir kayıt yok hafızamda dersek kışı sevmemem normal bence, zira zengin de değilim mutlu da.
Kışın direğinden dönüp son bir hamleyle sonbaharda doğmuş olmam da ayrı bir ironi.
Kış geldiğinde yapabileceğim her şey kısıtlı, sıkışık ve hava çabuk kararan cinsten. Kalorifer peteklerine yapışık bir hayat bana göre değil.
Kat kat giyinmek külfet kadınlığıma ve spontan gelişen sevişmelerime aykırı.
Isınmak için birinin sana sarılmasını beklemek garip ve bir o kadar komik.
Mesela adamı seks sonrası ateş basıyor, sere serpe uyumak istiyorsa ve buna karşın sen tir tir titriyor, daha az evvel ateş saçan kadından hızla uzaklaşıyorsan, kışın sevilecek pek de bir tarafı yok benim nazarımda.
Ağırlaşan hava ve hayat koşullarıyla tüm bedenim ağırlaşıyor sanki.Elimi kolumu kaldıramıyor, Kahkahalar atamıyor, deli bozuk cümleler kuramıyorum.
Güzel olan nerem varsa kat kat örtüyor, saklıyorum, Geriye kalanlarsa pek bir şeye benzemiyor.
Zaten bu doğa olaylarına anlam yükleyenleri de hiç bir zaman anlayamamışımdır!
Her şeye romantizm, her şeyden bir mana...
Yağmur yağdı ıslanırım, kar yağdı donarım. Benim için hepsi bu, ya da ben iflah olmaz bir ruhsuzum, göremiyorum.
Kalemi tutan elim donmak üzere, tanrım ne romantik... burnum akıyor mesela, atmosfer harika;
Ahh sevgilim, gel yanıma al beni kollarına şarabımızı açıp tüm türklüğümüze hatta ve hatta üzerimize sinen is kokusuna inat fransız filmleri seyredelim ne sanatsal ne hoş (gizlinot: swh )
21.12.2012
karga