mesleğini sevmemek

1. Türkiye'deki Çoğu insanın yaşadığı durum. Bir süre sonra insanı psikolojik olarak inanılmaz zorlar. Kendimden örnek vereyim. Makine mühendisliği okudum hem de Türkiye'de iyi bir Üniversite'den çok iyi bir dereceyle. Gel Gör ki iş hayatına atıldığımdan beri sevemiyorum her gün sabah resmen Ağlayarak kalkıyorum. Bunu çevrenize inandıramamak daha kötüsü. Annem her gün naza yattığımı, rahata alıştığımı iddia ediyor halbuki yaşamayan bilemez. Bilgisayar Başında saatlerce oturup analiz yapabilecek biri Değilim ben. Zaten üniversite tercihlerimi de anne zoruyla yapmıştım. Okulda başarılı olunca okurken bırakmayı, tekrar başka bölüme geçiş yapmayı Gözüm yememişti açıkcası. Diyeceğim odur ki Allah benim durumumda olanlara sabır versin ve istediği şeyi yapmayı nasip etsin.

Üniversiteye bu sene başlayacak kardeşlerim aman çok dikkatli olun, gerçekten hayatınızı devam ettireceğiniz mesleği seçtiğinizi unutmayın.

2. insanı depresyona bile sürükler. deliriyorum sanırsınız. etrafınızdakilerin "onca işsiz varken sen buldun da bunuyorsun. biz de çalıştık, şimdi çalışma sırası sende. napacaksın dünyanın kuralı bu. sabret" gibisinden hiçbir işe yaramayan yorumlar yapması iyice dibe çeker. bazen ciddi ciddi, "şımarıklıktan böyle düşünüyorum herhalde" diye düşünüp, iş bulamayan üniversite arkadaşlarınızı hatırlayarak halinize şükredesiniz gelir. ama bu his en ufak(!) bir aksilikle (müdürün çemkirmesi, iş arkadaşının arkadan iş çevirmesi, maaşa zam gelmemesi vs) bozulur, yine karamsarlığa düşersiniz.

hele ki bir de kariyer de kariyer diye tutturmuş, ünvan peşinde koşan biri değilseniz işte o zaman cehenneme hoşgeldiniz. hayatım boyunca hiç hırslı, paraya düşkün, arkadan iş çeviren, işkolik ve analitik zekası iyi biri olmadım. ama tesadüfe bak ki şu an çalıştığım yer de deli gibi rapor kasılan ve analitik zeka gerektiren bir yer. ve tabii çoğu iş yeri gibi entrika gerektiriyor.

lisede en kötü derslerim sayısal derslerdi. üniversitede muhasebeden kaldım. o kadar belli ki bana göre olmadığı, bunu görmek bu kadar zor olmamalı diye içimden kendimi yollara vurasım geliyor. farklı farklı işler deniyorum. başka başka yeteneklerim olmasına rağmen içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. sonra bir bakıyorum 6 sene geçmiş. 6 sene! 6! ve aslında koskoca bir hiç.

insanın algısı çok garip. eğer her allahın günü aynı şeyleri yaparsan zaman o kadar hızlı geçiyor ki bir bakıyorsun seneler geçmiş. ben haziran daha ne zaman başladı anlayamadım bile! hatırlamaya değer bir şeyler yapmak istiyorum. gerçekten yaşlandığımda dönüp "şu şirkette toynak müdürü oldum", "şu ödülü aldım" demektense "keçi sağdım", "x kadar ülke gezdim" falan demek istiyorum. bunu yapamamamın nedeniyse bariz bir ya pişman olursam korkusu ve bana onca sene yatırım yapmış anne-babamın emeklerini hiçe sayma düşüncesi. ama yine de inanıyorum, benim de bir zamanım var. ne zaman bilmiyorum ama umarım yakındır.

3. Bunu en son yaşadığımda cehennem azabı çekiyodum. Sonra iş kurmak için bir aksilikte ömrümü yicek maddi fedakarlıklarla paçayı kurtardım. Biraz cesaret şart ama

4. Bunun bir de şu versiyonu var süslüler:

Mesleğini çok sevmek, yaptığın işten keyif almak ama ülke şartlarında mesleğini icra edememek, mecbur kalıp başka kulvarlarda iş aramak durumunda bırakılmak.

5. evet benim o. daha öğrenciyim ama nefret ediyorum bölümümden. mühendislik yapmayı da düşünmüyorum zaten. diplomamı kiraya vericem bitirince. umarım birgün bitiririm bu bölümü. lanet olsun. bir okul anca ne kadar hayattan soğutabilir diye düşündüler. ve bizim okulu yapmaya karar verdiler. durum tam da bu. geleceğimi göremiyorum bu meslekte. sabah 9 akşam 5 bana göre değil.

edit : yuh ya bunu da mı eksiliyorsunuz.