mimarlık fakültesi

1. Diğer bütün Fakülteler içinde direk tanıyabildiğim insanları bulunduran tek Fakülte. Bizim okulda mı böyle bilmiyorum ama, gözünde kemik çerçeve gözlükler, boyunda fularlar- şallar, kafada şapkalar- bandanalar, elde çizim defterleri- resim çantaları. Tabi birde koca koca maketler oluyor bazen. Arkadaşlarımdan biliyorum gerçekten çok emek harcayıp, eli boş kalabiliyorlar.

2. Genelde bu fakülte öğrencileri kocaman çantaları ile göze çarparlar. Arada bir de eğer şanslıysanız üniversite içinde elinde maketiyle koşuşturan bir mimarlık öğrencisi görebilirsiniz swh.

Babam bu mesleği yapıyor , yukarıda yazılanın aksine iyi para kazandığı dönemler çoktur. Ama tabi bunda düzenli bir ofiste oturup proje çizmemesinin de etkisi olabilir. Almanya&Rusya&Amerika&Hollanda&Ukrayna gibi ülkere gidip orda iş yapmayı tercih ediyor nedense. Proje çizmekten çok para kazanılmıyormuş öyle diyor. Aldığı bir kaç tasarım ödülü de var. Türkiyede iş daha zor diyo hep. Neden hiç sormadım.

4 sene sayısal okurken tek hayalim mimar olup babamla ortak işyeri açmaktı ama son sene babamın kesinlikle bu işe yanaşmicağını öğrenince ve ciddi anlamda da biraz araştırınca vazgeçtiğim bölümdür aynı zamanda kendisi.

Bir de sevdiceğimin mesleği olacak yakın zamanda.

(gizlinot: yine uzattım biliyom :( )

3. acı çekmekten zevk alıyorsanız tercih edebilirsiniz. ayrıca şimdiden söyleyim mezun olunca sizi mükemmel bir hayat beklemiyor.

4. Yapmak istediğim mesleği bulduğum yerdir. Hiçbir şey toz pembe değildir, kan (maket bıçağı ile cebelleşme) ve gözyaşı (yetişmiyoor) içerir. Mezun olduktan sonra da kolay olmayacaktır. Fakat mimarlık bir tutkudur.

5. Sanırım ülkedeki en değer görmeyen mesleklerden biri mimarlık. Gerçi şu senede hangi meslek öyle değil ki?

Gerçekten çok ama çok doluyum bu konuda. İş bulmak o kadar zor ki. Teklif edilen rakamlar o kadar komik ki. Ben 1500 lira maaş için mi okudum onca sene, gecelerimi gündüzlerime kattım. Bazen anlam veremiyorum. 88 puanla atanamama ihtimalime küfrediyorum. 2018’in ilk yarısında türkiye’ye sadece 13 (?!) mimarı layık gören ülkeme üzülüyorum. 

Özel sektörde tonnnla yere başvurdum. İyi bir ortalamayla, iyi bir dille, güzel bir portfolyoyla mezun oldum. Hatta yarışmalara katıldım/projelerinde bulundum. O tonnla yer bir kere dönmedi bile bana. Eminim benimle aynı durumda tonla işsiz mimar var ve ben onlara sadece sarılıp ağlamak istiyorum. üzülüyorum. Böyle olmamalıydı. 

6. safi eziyet.

7. jüri zamanı aşk-nefret ilişkisi yaşadığım fakültedir. işler biriktikçe şikayet etsem de bundan mazoşistçe zevk alıyorum sanırım. sevene yoğunluğu bile eziyetten çok keyif gelir. tercih etmeyi düşünenlere istediklerinden emin olmalarını öneririm. zira çok sevene bile "bırakıyorum" dedirtebiliyor zaman zaman.