nilgün marmara

1. 1958 yılında İstanbul'da doğdu. Ortaokul ve liseyi Kadıköy Maarif Koleji ve Anadolu Lisesi'nde bitirip, yüksek öğrenimini Boğaziçi Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü'nde tamamladı.

Sylvia Plath üzerine incelemeler yaptı. Çeşitli dergilerde şiirleri yayımlandı.

13 Ekim 1987'de 29 yaşındayken intihar etti.

Cemal Süreya ölümünden sonra şunları yazmıştır: "nilgün ölmüş. beşinci kattaki evinin penceresinden kendini atarak canına kıymış. ece ayhan söyledi. çok değişik bir insandı zelda (bir adı da zelda’ydı). akşamları belli saatten sonra kişilik, hatta beden değiştiriyor gibi gelirdi bana. yüzü alanır, bakışlarına çok güzel, ama ürkütücü bir parıltı eklenirdi. çok da gençti. sanırım, otuzuna değmemişti daha.

bu dünyayı başka bir hayatın bekleme salonu ya da vakit geçirme yeri olarak görüyordu.

dönüp baktığımda bir acı da buluyorum nilgün’ün yüzünde. o zamanlar görememiştim. bugün ortaya çıkıyor."

kaybettiğimiz nice güzel kadın arasında bana en dokunanlardan biridir nilgün marmara. onu okumayan, bilmeyen insanlarla tanışmasına vesile olursam çok mutlu olacağım.

"Biliyorum, bir gün dayanamayacak küçük kalbim.

arkamı dönüp güvendiğim ve inandığım her şeye

veda edeceğim."

"çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. yiten bu işte."

"ellerim, eksik cennetim benim."

"bir şeyden kaçıyorum bir şeyden,

kendimi bulamıyorum

dönüp gelip kendime

yerleşemiyorum,

kendimi bir yer edinemiyorum,

kendime bir yer...

kafatasımın içini,

bir küçük huzur adına

aynalarla kaplattım

ölü ben'im kendini izlesin her yandan,

o tuhaf sır içinden!"

"ey, iki adımlık yerküre

senin bütün arka bahçelerini gördüm ben."

"çözüldü aşkın zarif ilmeği

bulandı aynalar duruluğu.

çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda

bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık

olduğunu...

yabancıların en yakınıydın sen."

"hayat hep yüzünle seviştik,tersinin hatırı kaldı"

2. bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu. hep böyle mi bu?

bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum,

kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer.

kafatasımın içini, bir küçük huzur adına

aynalarla kaplattım, ölü ben'im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden! paniğini kukla yapmış

hasta bir çocuğum ben. oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.

niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına

niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına

niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?

"öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" bir çocuk demiş.

3. doğum gününe sayılı günler kalmışken aklıma gelen, bekleme salonunda beklemekten sıkılıp daha çağrılmadan paldır küldür yeni dünyaya adıma atan kadın. gitmeden hemen önce kuş olmak nasıl bir histi çok merak ederim hep.

bir de güzel ve cesurmuş ben görmedim öyle söylediler, aynı dönemde aynı odada değildik suya yazdıklarını okudum.

4. bir sensin bir de didem madak canımı yakan zaten. sylvia çalışıp peşinden gitmek nedir...

ek olarak:

''azımsanmayacak kadar ölmüşüm

azımsanamayacak denli ölüyüm''

5. kendi ölümüne kendisi karar vermiş melankolik prenses.

Hayatın neresinden dönülse kardır!

beni hiçbir ışığın altında görmeyecek o!

bildiği hiçbir ışığın! çünkü ışığı yok onun!

bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum.

ey, iki adımlık yerküre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben.

ek: (gbkz: kırmızı kahverengi defter ) için ukte verdim.

6. "burada daha ne kadar öleceğim?

yeryüzüyle gökyüzünün aracısı olarak

bulutu haraca kestiğiniz yerde?

ben size alışamam."

demiş ve 33 sene önce buralardan göçüp gitmiş şair.