panik atak

20. Koskocaman simsiyah düşünceler her yerimi kaplıyor gibi bir his. Boğuluyormuşum gibi. Bırakmıyor ki nefes alayım, bırakmıyor uyuyayım, yemek yiyeyim, güleyim. Zaten bir kere geldiğim bu dünyada biraz olsun keyifle yaşayayım ama yok bir saniye bile durmuyor. Böyle bir şeydi işte. Kalbim kaskatı olmuş sanki ruhum simsiyah olmuş gibiydi. İyileşmeye çalışıyorum. Çok çabalıyorum. "Niye böyleyim ki" sorularını, ağlamayı bıraktım, kendime olan öfkemi başkalarından çıkarmayı bıraktım. İlacımı içiyorum, psikoloğuma gidiyorum. 1 ayda bile daha iyi hissediyorum. Ya da kendimi buna inandırıyorum bilmiyorum. Bu kez vazgeçmeyeceğim. Başka türlü yaşamak da mümkün çünkü azıcık içtiğim ilaçla, daha yeni başladığım terapiyle bile fark ettim. Seni istemiyorum hayatımda koskocaman simsiyah düşünceler. Bir yolunu bulup senden kurtulacağım. 

19. hiçbir sıkıntım yokken geçen gece uykumdan çok kötü bir çarpıntıyla uyandım. çarpıntının şiddeti beni uyandırdı yani. uyanıp yatakta doğrulmaya çalıştım ama kollarım uyuşuyordu, başım deli gibi dönüyordu, gözlerim karardı, soğuk soğuk terlemeye başladım. apar topar acile gittik tabii ki kalp krizi geçiriyorum zannettim. annem de erken bir yaşta kalp krizinden vefat ettiği için ekstra korktum, korktukça daha kötü oldum tabii. ölüyorum zannettim ciddi anlamda. sonra acilde sıra beklerken falan filan biraz sakinleştim. ekg çekildi, bir sürü kan tahlili aldılar, tomografi çekildi ve kalp ekosu çekildi. hiiçççbir sorun çıkmayınca panik atak teşhisi kondu. süslüler, nasıl korktuğumu inanın bana anlatamam. neden böyle bir atak yaşadım inanın bir fikrim de yok ani gelişmiş stres olacağım veya üzüleceğim bir olay da olmamıştı.

18. hassas kalpli insanların rahatsızlığıdır gibime geliyor. 1-2 ay önce metroda karşılaştığım ve sonradan öğrendiğime göre henüz 17 yaşında olan güzeller güzeli, masum yüzlü bir kızın başına geldi. metroda bayıldı, millet toplandı ve metrodaki 2 kadın olarak hemen gittik kızcağızın yanına, annesinin sevmediği bir arkadaşının doğum gününü kutlamak için yalan söylemiş, yakalanmış, hepsi bu, her genç kızın yapacağı türden basit bir yalan aslında ama panik atak olunca öyle olmuyormuş, kendini o kadar hırpaladı ki "annem benden nefret edecek, ben çok kötü biriyim" diye, biz sakinleştirmeye çalışırken ecel terleri döktük, oyalansın diye bin tane alakasız soru sorduk. Sarılmak iyi geliyor sanırım atak anında, sürekli sarılmak için izin istedi yavrum.yakın arkadaşına teslim ettik. bir de o gün herkes tarafından ekilmiş ve hiç olmayacağım saatte, olmayacağım bir yerdeydim, tevafuk, karşıma çıkması gerekiyormuş demek ki. çok zordu gerçekten, ben 30 dakikada yoruldum, allah bununla yaşayanlara acil şifalar versin. hala kendine bile gelebilmiş değilken en son bin tane özür diledi "vaktinizi çaldım" diye ,teşekkür etmek için geri dönüp sarıldığında, "seni hiç unutmayacağım fehime,çok teşekkür ederim" demişti... Ben de seni hiç unutmayacağım güzel kızım.

17. sanırım kendisi çağın vebası dediğimiz illetlerden. stres ile baş etme seviyesi düşük olan kişlerde yaygındır diye düşünüyorum.

hayatım boyunca hep stresli bir insan oldum. serinkanlı olamadım. işssizlik sürecimle bu stres seviyem daha da arttı ve anksitiyeyle beraber panik ataklarım başladı. işe girince biraz azaldı. geçen yıl sadece 3 kere geçirdim ama bugün 3 kere kısa nöbet geçirdim. tansiyonum 8 e düştü. ilk defa işten izin verip eve gönderdiler. bu ataklarda nefes aldığımı hissetmiyorum. göğüs kafesim batıyor. kalbim atmıyor sanki. tüm vücudum karıncalanıyor. ya bir masanın altına girip cenin pozisyonunda kaybolmayı diliyorum ya da tüm üstümü çıkartıp göğüs kafesimi yarıp kalbimi gökyüzüne salmak istiyorum, nefes alsın diye.

16. üniversitenin ilk yılında panik atak teşhisi konuldu bana. mimarlık bölümünün egosu tavan yapmış hocalardan ibaret olduğunu bilsem kapısından bile geçmezdim. günden güne aşırı eleştirilmeyi kaldıramayışıma bitmek bilmez mide krampları, mide bulantısı, ders başladığı anda kendimi dışarı atma isteği ve kalmaya zorlarsam da nefes alamama ve ağlama krizleriyle tepki verdi verdi vücudum. terapi gördüm, ilaç tedavisiyle birlikte işe yaradı. sonunda da değmez diyerek okulu bıraktım. yeniden sınava hazırlandım ve mezun oldum. boşluğa düşünce yeniden şiddetlendi. terapistim ilaç tedavisi yerine nefes egzersizlerini önerdi. kritik anlarda gerçekten işe yarıyor. panik atak kendimi değersiz, umutsuz ve depresif hissettiğim her an ortaya çıkmaya hazır bir bomba gibi. böyle hissetmemek için kendimi hiçbir şey için perişan etmiyorum. uzun yıllardır ilaç kullanmıyorum. ihtiyaç hissettiğimde kendimi telkin ediyorum. her ne kadar zaman içinde baş etmeyi öğrensem de üst üste olduğu zamanlarda dayak yemiş gibi hissettiriyor maalesef:( hissettiğim şeylerin hepsinin beynimin yaratısı olduğunu, fiziksel olarak sağlıklı olduğumu idrak edince çok korkutucu olmuyormuş aslında.

15. 29 yaşındayım ve ortaokulda liselere giriş sınavı zamanında teşhis konmuştu. Bende anksiyete de yaratıyor. Stresli ve sıkıntılı olduğum dönemlerde aşırı kalp çarpıntısı, karın ağrısı, titreme ve kriz geçiriyormuş gibi bir hisle geliyorum diyor ataklar. Diğer suslulerin de söylediği gibi insanın kendini sakinleştirmesi ve telkini çok önemli. Ben ilaç kullanmıyorum. Papatya ve melisa çayı beni sakinleştiriyor. Ataklar uzun sürünce zihinsel olarak çok yoruyor insanı.

14. 12 yıldır bu dertten muzdaribim maalesef; psikolojimin çok etkilendiği bir sağlık sorunu neticesinde tanıştık kendisiyle. İlk atak anımı hiç unutmuyorum. Ankara’nın tıklım tıklım otobüslerinden birinde nefes alamadığımı hissettim. Ölüyormuş gibi bir hisle; başımın nasıl döndüğünü düşününce hissedebiliyorum. Elim ayağım buz gibi oldu. Bir ağlama krizi ile kendimi otobüsten aşağıya zor attım. Kalkamadım. Babamı arayıp ölüyorum dediğimi hatırlıyorum. Tabi babamın gelmesi zaman aldı. Sakinleştim. Doktora gittiğimizde panik atak teşhisi koydu. Aldığım terapi ve ilaçların herhangi bir faydasını görmedim. Atağın geleceğini hissettiğimde bir odaya geçip uyumayı tercih ediyorum evdeysem. Eğer bir araçla yolculuk ediyorsam araçtan iniyorum, tek yolu kendini sakinleştirmek...

Bu bir atak geçecek ölmeyeceksin,sakinleş diyorum. Kendi kendimi sakinleştirmezsem kimse bana yardımcı olamıyor.

13. 8.yılımız beraber. Çoğu süslü gibi ben de üniversite sınav senemde yakalandım bu hastalığa ve lys'ye giremedim, ilk bölümden tercih yapmak zorunda kaldım. Üniversitedeyken hep bir şekilde yokladı ara ara, her stres anımda geldi. Bu sene kendiliğinden gitmemek üzere geri geldi. Artık delirmeye başladığımı düşünüp psikiyatriste gittim, evden çıkamayacak kadar etkiliyordu beni. 3 aydır psikoterapi görüyor ve ilaç kullanıyorum ancak tam olarak gitmiş değil. Bu hastalığın sanırım kesin bir çözümü yok. Aylarca yaşanmasa da herhangi bir anda gelip gafil avlıyor, mutlu anlarda bile. O anda dikkatimi başka bir şeye yoğunlaştırmak biraz rahatlatıyor beni. Bu hastalıktan tamamen kurtulan var mı merak ediyorum..

12. Hayatimin en guzel yillarini elimden alan lanet. Yaklasik 9 aydir ilac tedavisi, son 3 aydir psiko terapi aliyorum. Bu konuda en onemli nokta destek gormek. Yillardir hayatimi zindana çevirdi, en güzel anlarımı elimden aldi. Bunlar olurken bunu ben yapiyorum dusuncesi insani sucluluk duygusunda öldürür. Simdi kurtulmaya basladim ama bu zor ve uzun bir yol. Ama attiginiz her adimda kendinizi daha iyi hissediyorsunuz. Deneyimli hasta olarak verebilecegim en degerli tavsiye te ra pi. Terapisiz olmuyor arkadaslar, simdi donup baktigimda niye kendime bu kadar eziyet ettim diyorum. Yardimci olabilecegim suslulerin her zaman bir mesaj uzagindayim. Unutmayin sizi asla öldürmeyecek :)

11. kalbi çok güzel hoplatır. ileri derecesi evden dışarı adım atamamaya kadar gider. eve kapanılır; akabinde sosyal fobi gelir. birlikte panikli panikli yaşar giderler. bir gün dayanamayıp hop dur artık der insan, zorlar kendini yenmek için bu illeti. ama tam anlamıyla yenemez, yendi gibi gözükse bile her an tekrar hortlayabilir.