# sağlık

8. Kilo alan bir ben varım bu yöntemle sanırım... Sezgilerim mi bozuk anlamadım(gizlinot: swh)

1. youtube da keşfettiğim hamile pilates eğitmeni. yani ünvanı çok daha geniş kapsamlı tabii ama ben 17 haftalık hamileyken keşfettiğim için benim için ünvanı bu :) sözlükte birkaç başlığa zayıfladım zayıflayacağım yazarken zayıflayamadan hamile kaldım. hep üşendim bu spor işine. ama 85 kilo hamile kalıp 17.haftaya 82 kilo girince dur dedim bu çocuk içimden çıkamayabilir. böyle tanıştım kendisiyle. kişiye özel ücretleri çok pahalı o yüzden youtubedan takip edeceğim. deneyen süslülerin tavsiyelerini merak ediyorum

7. benim sezgilerle olacak iş değil ya.komple glutene koşuyo bünye.

8. Tam iki hafta önce, öylesine yaptığım bir testte hamile olduğumu öğrendim. Hiç beklemediğim ve istemediğim bir şeydi. Bu bebeği istemediğimi söyledim defalarca, panik ataklar ve anksiyete krizleri ile dolu bir hafta geçirdim. Eve gelip karnımı yumrukladım, onu reddettim... Doğurmama kararım kesindi ancak acele karar vermek istemedim. Önümde üç hafta vardı karar verebilmek için. Zaten öğrendiğimde tam 6 hafta 5 günlüktü. Büyümüştü ve hiçbir belirti vermeden, beni üzmeden yerlesmisti hayatımın orta yerine. Arkadaşlarım "Kalp atışını duyunca her şey değişir" dedi, ne yalan söyleyeyim bana o ulvi annelik o zaman da yüklenemedi. Ben ultrasona kafamı çevirdim. 6 hafta, 5 gündür içimdeydi ve onu istemediğime çok emindim.

Günler geçtikçe ve şoku atlattıkça hayatımda ilk defa kendimi anne, eşimi baba gibi düşündüm. Evimde bir beşik yeri düşündüm. Ayakkabılıkta bir küçük ayakkabı daha olsa nasıl olur diye hayal ettim. Aslında hayat bana alternatif bir seçenek sundu ve ben gördüm ki altından kalkabilirim, anne olmak belki de olabilir...

Çok katı sandığım kendim, kürtaj kararı veremedim nihayetinde. Gelme seçimini ona bıraktım ama yalan yok ya, gelmesini de içten içe hiç istemedim.

Cuma günü eşimle rutin kontrole gittik. 7.haftaya girmiştik. Doğum paketlerine baktık, fotoğraf albümü seçtik... İlk kontrolde stresli ve panik olduğumuz, ben çok kötü olduğum için bir şey anlamamıştık. Kalp atışını çekmek için eşim kamerasini açtı monitöre. Heyecanla ultrasonu beklerken doktorun yüzü değişti. "Orda değil mi?" diye sordum. Cevap yok... Gezindi, gezindi. Bir aksilik olduğunu anladık. "Orada ama daha büyük olmalıydı." dedi. Bunun ne demek olduğunu anlamadım. Vajinal muayene ile 6 hafta 5 günlükken kalbinin durduğunu söyledi. Benim onun varlığını öğrendiğim, ultrasonda onu ilk görüp monitöre kafamı çevirdiğim ve "onu istemiyorum" diye üzüntüden yataklara düştüğüm gün...

Velhasıl, tıbbi gerekçeler, doğal seleksiyon, belki kader... Ben onu istemedim ve o da tam o gün gitti. Bana ömrümde unutmayacağım kocaman bir pişmanlık bıraktı. Ondan haberim yokken sağlıkla büyüdü, ilk kontrolde her şey yolundaydı, kalbi atıyordu. 6 hafta 5. Gün onu öğrendim, yataklara düştüm ve istemedim onu. O gün de gitti. Sonra ben içimde ölü bir bebekle gezdim. İstemediğimi düşündüğüm ölü bir bebekle. O bana yardım etti üzülmemem için. İstemediğim bir şeyin yokluğunun beni bu kadar üzeceğini bilmezdim.

6. yeme bozukluğum düzeldikten sonra farkında olmadan uygulamaya başladığım beslenme biçimi. önceden normal zamanlarda kendimi çok kısıtladığım için özellikle duygusal olarak zayıf anlarımda tıkınırcasına mutfakta ne bulursam yerdim. sonra başka sebeplerden psikiyatriste gidip ilaç tedavisine başlayınca bu yeme bozukluğu da ortadan kalktı, artık canım bir şeyi gerçekten yemek istediğinde yiyorum ya da bazen(gizlinot: nadiren tabi) canım istemiyor bir parça çikolatayı geri çeviriyorum çünkü biliyorum ki canım istediğinde yiyebilirim. aynı şekilde aç hissettiğimde  yemeye, aç değilsem yemek saati olsa bile yemek için acıkana kadar beklemeye başladım. gece geç saatte acıktıysam da yiyorum bu arada, geç oldu yemeyeyim demiyorum açsam yemeliyim diyorum. en önemlisi de sürekli yemek düşünmeyi bıraktım, artık yemek hayatımın merkezi olmaktan çıktı ve 2 - 3 kilo aldım sadece. artık farklı bir düzende beslenmeyi hayal edemiyorum bile, halimden çok memnunum. 

130. En yüksek 96 en düşük 61 Şuan 65 boyum 1.68

Benim şahsi sebeplerim pcos, özdeğersizliği ve sevgisizliği yemek ile çözmeye çalışma, aşırı stres ve bakımsızlık idi. Bütün bunlara sahip olmayıp yüksek kiloda ve kilosundan çok memnun kadınlar olabilir, vardır ve bence çok da güzeller ama bende yoktu. Erken menapoz teşhisi konmaması için zayıfladım şimdi de bakıyorum fena değil yani çok takmaya değmez.

129. boyum 163. yas 30. fark14.

en yuksek 60kg gordum pandemi doneminde, gercekten hantaldim ve agir hissediyordum.

ise ilk basladigim sene 46 kiloydum ve 2-3 haftada bir hastanede serum taktirmam gerektiriyordu.

son 4-5 yildir 51(yaz)-54(kis) arasi gidiyorum ve kendimi en iyi hissettigim kilolar bu aralik kesinlikle.

5. Vücudun bu şekilde bir sezgiye girebilmesi için gerçekten aç olmanız lazım aynı zamanda da yeterince su içmeniz gerekiyor bana göre. Yoksa günümüzdeki yiyecek bolluğu ile vücut gerçekten o besini istiyor mu? Yoksa bizim şımarıklığımız mı? Bu kısmı kestirmek zor. 

4. Bağırsaklarımla ilgili sorun yaşadığım dönemde, vücudum gluteni kendi kendine bıraktı. Böyle diyorum, çünkü ekmek tüketmeyip hatta keto tarzı beslenmeye yöneldiğimi fark ettim. Bu durum, köpeklerin çiğneyemeyeceği kadar sert kemikli etten, eti ne kadar severlerse sevsinler uzak durmasına, beklemiş suyu ne kadar susarlarsa susasınlar içmemesine benziyor... Tüm canlılarda olan bir biliş.

Eskiden adet döneminde kahve içmekten, aklıma gelmesinden bile nefret ederdim. Normalde sevsem bile.

"Sezgisel beslenme" deyince benim anladığım şey bu... Size neyin iyi gelip gelmeyeceğinin peşin farkındalığı.

Egzamayı tetikleyeceğini bilmeme rağmen bazen bir şeyi tüketmeyi çok istiyorum. Baharat gibi. İşte orada ket vurmuyorum. Ölçülü gidiyorum ama. Çünkü demek ki onun vücuda faydası, zararından fazla olacak. "Dürtüme" kapılıp ölçüyü aştığım anda sonuç, suratta kızarıklıklar...

Sezgisel beslenmenin bu açıdan da bir denge tutturmakla ilişkisi olması lazım.

3. Kilo almakla problemi olmayan tüm şişmanların beslenme düzeni. Bı çok şişman özünde sezgizel beslenme uyguluyor. Zihnimizi rahat tutuyor, yemekle savaşmıyoruz diye diye kilo alıp sonra da fazla kilolardan kaynaklı sorunlarla boğuşuyor daha da psikolojileri bozuyor. Sosyal dışlanma da cabası. Bütününde Kuş konduran bir beslenme değil.