süslülerin çocukluk anıları

1. ilkokuldayken sınıfta aşık olduğum çocuğa kırtasıyeden gümüş kolye almıştım. evet kırtasıyede gümüş kolye vardı asssdf 10 liraydı fiyatı da hatta. o zamanlar daha pahalıydı tabi. yazımı değiştirerek not yazmıştım ve çantasına atmıştım farkettirmeden. hala aklıma gelir ara sıra (gizlinot: swh) (gizlinot: gümüş kolye ne be vizyonsuz)

2. Mevsimlerden yaz, teyzem beni bir güzel yıkar, pudralar don atlet öğle uykusuna yatırırdı. akşam üstü uyandığımda aşağı iner, günlük ritüelimizi gerçekleştirirdik :) sokağa gelen dondurmacı amcadan mis gibi limonlu dondurma alırdık, sonra bizim sokağın çetesini toplar annem işten gelinceye kadar sokaklarda oynardım. Hey gidi güzel günler be...

3. Yaklaşık 10 sene önce kadar annem hastaneye gitmiş evde yalnızım hatta oktay ustanın yeşil elma programını izliyorum konukta zuhal topal üstümde de barbieli pikem var uzanıyorum öyle bu kadar detayı hatırlamam ilginç değil:D neyse annem demiş kapıyı kimseye açma zil çalsa bile bende tamam dedim. Zil çalıyor basmıyorum otomatiğe ısrarla çalıyor açmıyorum tabi ki neyse delikten baktım gelen giden varmı diye yok bekliyorum hala delikten bakmaya devam ediyorum asonsör açıldı 4 kişi çıktı içinden 1 kadın 3 erkek bizim kapının önünde duruyorlar gene basıyorlar zile açmıyorum kapıyı da kitlemedim bu arada çocukluk aklı işte sadece zinciri geçirmiştim o sıra onu akıl edebildim neyse ben delikten izlemeye devam ettim bunları kapıyla uğraşmaya başladılar ben şok oldum sesim çıkmadı o sıra bağıramadım gözlerime inanamadım karşımda 4 kişi var evime girmeye çalışıyolar ve ben 12 yaşında falanım aklıma kimseyi aramak gelmiyor tabi o kadar korkmuşum ki kapı birden açıldı şeridi geçirdiğim için 4 cm aralık kadar açıldı beni görünce kaçmak yerine hala şeriti kırmaya çalıştılar birden sesim yükseldi bastım çığlığı bunlar da kaçtılar o gün bugündür hep kapıyı kitlerim hiç unutmam o günü. evde yalnız kalamam hep rüyamda hırsızlarla uğraşırım... Bu da böyle bi anımdı süslüler.

4. 7-8 yaşlarındayken teyzem bana kot etek- yelek takımı alıp göndermişti. hevesle giymiştim o zaman ama üzerimde çuval gibi duruyordu resmen.

sonrasında her yıl 23 nisanlarda,19 mayıslarda, bayramlarda o takımı denerdim, her seferinde büyük gelirdi, çıkarırdım. içim burkulurdu giyemediğim için.

işin trajikomik tarafı şu ki ancak lise sonda üstüme tam oturdular. şimdi giysem giyerim yani. zavallı küçük between the bars ve hevesleri. (ybkz: swh )

5. 8 yaşındayım dedemlerle altlı üstlü oturuyoruz. Dedem o aralar tatilden dönünce bana turuncu ip askılı bir üst ve turuncu tayt almış. Süslüler 90larda giyilen diz üstü taytları bilirsiniZ, ondan. Neyse o ara dedem bize çatmaya yer arıyor, gözünüzün üstünde kaşınız var diye it gibi saldırıyor falan (gizlinot: köpekleri severim it başka it nefret ) ne diyorduk, bu it beni merdivenlerde gördü ve bir bağırdı, bütün göğüslerin dışarıda çıplak çıkıyorsun diye. Hatırlatayım, yaş 8. Ortada henüz bir meme yok. Olsa olsa meme ucu var, o onda da var. Sonra ben orospu gibi namussuz gibi hissederek eve çıkmış saatlerce kendime gelememiştim. Annem bir şey olmaz kızım diye teselli etmeye çalışmıştı. O üstün her ayrıntısı aklımda. Hatırlatayım, kendisi almıştı onu. Nefretimi fazla bulan süslülere şöyle söyleyeyim, hafızam o şerefsizin eziyetleri hakaret ve bağırışları ile dolu. Hepsi de sebepsiz. Ha bu arada, öyle dindar bir insan değil kısıtlayıcı da değil normalde. Diyorum ya bir nefret var nerden çıkarsa diye bakınıyordu. Diğer tarafta her şeyi helal etsem de bunu etmem. O yaşta çocuğa bu kadar kötü hissettirdiyse yansın anam ben mi dedim orospu muamelesi yap bana diye.

6. benim anim cocukken cok kalbimi kirmis bir aniydi, calisan anne cocuguydum ve yasadigimiz sehirde hic akraba yoktu, kendimi bildim bileli (gizlinot: 5 aylik iken krese baslamisim )kres, anaokulunda actim gozumu, neyse nefret ediyorum anaokulndan o zamanlar da 5 yasindayim, annemin izin gunu bir isi varmis, anaokuluna bugun de gideceksin dedi ama ben oyle bir istemiyorum ki yok dedim ben de senle geleyim, olmadi, annem soz verdi oglen 12de gelecegim diye, o kadar mutlu ve heyecanliyim ki, 4 yasindan beri yumurta yemem, bulundugu ortamda bulunmam, kokusundan hoslanmam, yemekten sonra ogretmen ablaya dedim ki ben hic sinifa gecmeyeyim birazdan annem gelecek, 12de gelecek dedim, saate bakti, tamam dedi, yemek masasinda annemi bekleyecegim, o gun yumurta yenmis her taraf yumurta kokuyor, olsun birazdan gelecek nasilsa diye katlaniyorum, o gun o masa temizlendi,aksam yemegi yendi ben ayni sandalyede oturup annemi bekleyip agladim, yemek yemedim, ogle uykusundan da yirttim, saat 5oldu, bazi cocuklarin aileleri gelip almaya basladi, ben daha cok agladim, aksam 6da geldi annemle babam (gizlinot: normalde babam 8de gelip alirdi beni ), butun gun saatlerce o masada oturup kapiya bakmistim, hic aglamadim onlerinde, o gunun her ayrintisini hatirliyorum maalesef, cocuk akli yillarca kus kaldim icimden annemle, pek konusamiyorduk, cunku hic gorusemiyorduk, ilkokul 3deyim birgun annem aglayarak sordu beni neden sevmiyorsun diye? Cok seviyordum aslinda.

7. babam bugün anahtarını kaybetmiş. çocukken bulduğum dahiyane(ybkz: swh ) fikri getirdi aklıma;

''anahtarlıgın üstüne adresimizi yazalım, olur da kaybolursa anahtarı bulan kişi getirip bize verir''

bu iyi niyet değil, polyannacılık değil, başka bir şey bu :')

8. yaş 5. bir gün halamla pazarda dolaşıyoruz, balık almak için tezgaha yanaşmışız, halam "ver hamsiden iki kilo" filan derken benim tezgahtaki balıkları okşadığımı görmüş! yavrum ne yapıyorsun diye sorunca da, "halacım bu balıklar ölmüş mü" diye dolu dolu gözlerimi ona dikmişim. kısa bir bocalamanın ardından çabuk toparlanıp "hayır kuzucum uyuyor onlar" cevabıyla durumu kurtarmış kadın. (gizlinot: askjşgahşkgş)(gizlinot: tabii ki de anında inandım)(gizlinot: halanın da hazırcevaplığı, eheh)

sonra akşam afiyetle balıkları götürmüşüm tabii. (gizlinot: tam bir sayko değil de ne!)

9. bir gün hırsızlar pencereden eve girebiliyorsa ben de girerim deyip kafamı yatay pencere demirlerine sıkıştırmam :D:D annem gelip kurtarmıştı sonra da kızmıştı tabii ki. çünkü odunların üstüne basmıştım kaysam hooop kırıldı boyun. yaş 6-7 bu arada. taa o zamandan zeka fazla geliyormuş :P

10. Adım aynı zamanda babaannemin adı, şimdi bunu aklınızda iyi tutun :D

Anasınıfındayken bir bakıcı anne olurdu bizim zamanımızda, hala var mıdır bilmiyorum. O gün bakıcı anne sınıfa geç gelecekti. Öğretmenimiz ise yirmiye yakın veletle tek başına uğraşıyor. Derken oyun vaktinde benim acayip tuvaletim gelmesin mi :D öğretmenime gidip benim tuvaletim geldi dedim, melahat teyzen(bakıcı anne) gelene kadar sabret, o gelince götürür seni dedi. Tamam diyip oyuna geri döndüm ama ne mümkün kıvranıyorum :( bir kaç dakika sonra yine gidip benim tuvaletim geldi dedim, aldığım cevap yine bekle oldu. Oyun vakti sona erince oyuncaklarımızı toplayıp faaliyet saati için hazırlanmaya başladığımızda şansımı son kez deneyip öğretmenime benim tuvaletim geldi dedigimde bu sefer cevabı ters ters bakıp bekle dedim ya sana oldu :(

Faaliyet(el işi vs) saatindeyken artık dayanamayıp altıma kaçırdım ve yanımdaki piçin "aaa visenya altına yapmıııış." şeklinde beni gammazlamasıyla orada kim var kim yoksa olaydan haberi oldu. Suçüstü yakalanmanın verdiği korku, panik ve utanma duygusuyla olduğum yerde büzülüp kaldım. Öğretmenim olacak güya çocuk psikolojisi eğitimi almış o geri zekalı kadın ise aklı sıra beni cezalandırmak için bütün sınıfın önünde olacak şekilde sandalyeye oturttu ve diğer çocukların benimle alay etmelerine hiç bir şekilde ses çıkarmadı :( tüm bunlar olurken bakıcı annemiz melahat teyze hanım ise yeni teşrif ediyordu.

Gelelim en bomba kısma. Babaannemle aynı ismi paylaştığımızı söylemiştim. Gelip beni almaları için bizim eve telefon etmişler ancak anneme ulaşamayınca annemin bıraktığı ikinci numaradan amcamları aramışlar, benden 10 yaş büyük olan kuzenim açmış telefonu. Öğretmenimle aralarında geçen konuşma aynen şöyle olmuş:

Ö: öğretmen

K:kuzenim

Ö: alo merhaba, ben x okulu ana sınıfı öğretmeni makbule hanım. Visenya altına yaptı, gelip almanız gerekiyor.

K: babaannem pazara gittiydi, orada mı yapmış :O

Olayın üzerinden 17 sene geçti, hala aile buluşmalarının banko konularındandır :D

Olayın bu kısmı komik olmasına komik ancak benim için en incitici yanı, annemin olayı öğrendikten sonra beni tuvalete götürmeyip altıma yapmama sebep olan öğretmene kızmak yerine doğrudan bana kızması ve onlarca çocuğun içerisinde rencide edilmemi değil kirlenen çoraplarımı umursaması olmuştu :(

Şu anda 23 yaşındayım, arkadaş ortamında bile ufak bir kalabalığın içinde de olsa konuşurken hala heyecanlanırım, dilim dolaşır, rezil olma korkusu yaşarım, sahne korkumun şiddetinden bahsetmek dahi istemiyorum. Üniversite süresince biraz azaltmayı başardım ancak tamamen üstesinden gelemedim hala.

Ve yaşadığım olumlu veya olumsuz durumlarda anneme gidip biliyor musun ne oldu diye anlatamıyorum, içimden gelmiyor. Zor durumda kaldığımda arkamda annem var diyemiyorum; onun varlığına güvenemiyorum, arkamda durup beni tam destekleyeceğine inanmıyorum bir türlü.

Dargınım sana anne :(

Senden nefret ediyorum anaokulu öğretmenim gerizekalı makbule karısı >(