yalnız yaşamak

104. Ben üniversiteyi aile evinde okudum, ailemin maddi durumu çok iyi değildi o dönem onları zorlamak istemedim hiç. 22'de mezun olup çalışmaya başlayınca aileme yakın bir ev tuttum hem aileme destek oldum hem de kendi evimi geçindirmeye başladım. Ben yalnız yaşamaya bayılıyordum. Yani aileme de aşırı düşkünüm hep yakın oturmuşumdur ama bir evi çekip çekirmek, sana ait olması, bir evin tamamen senin olması falan aşırı lüks ve gerçekten özgürlük. 

Geçen sene eşim yanıma taşındı o sırada sevgiliydik, şimdi de evliyiz. Yalan söylemeyeceğim bazen yalnız yaşamayı çok özlüyorum :d

Onu seviyorum -bu hislerden dolayı aşkımı da sorguladığım bir dönemden geçtim- ama tamamen kendime ait olmayı da çok seviyorum olay buymuş.

Aslında biz öyle 7/24 yapışık çiftlerden de değiliz aslında ama ona rağmen işte bu hislerimi dizginleyemedim sanırım (gizlinot: İflah olmaz bir yay burcu )

Velhasıl kelam boşanmayı eskisi kadar düşünmüyorum hahsjfk çünkü fark ettim ki geceleri sarılıp uyumaya da çok alışmışım çok seviyorum, iki yıl oldu yani.

Ama kesinlikle yalnız yaşamak gerçekten her kadının deneyimlemesi gerektiği bir şey bence. 

103. Tam 18 yil oldu.

Ne aile ne baska biri. Ha bu durumu degistirme cabalarim da oldu ama en nihayetinde yalnizligin bana gore olduguna karar verdim.

102. çok özlediğim eylem. kendimle kalmayı çok seviyorum. insan sesine başkasının düzenimi bozmasına tahammülüm gerçekten çok az. keske hala yalnız yaşasam...

101. çalışma hayatım başladığından beri yalnız yaşıyorum,kendimle ilgili en büyük sorgulamalarım,farkındalıklarımı yaşamaya başladım,arada üzülsem de çok sevdim.Şimdi kalabalık evlere katlanamaz oldum.Eskiden yalnızlıktan korkardım,kendimle yüzleşmekten korkardım,aklıma hep üzücü şeyler gelirdi.Ama şimdi büyük bir huzur kaynağı olduğunu düşünüyorum 

100. candır.

üniversiteye kadar evde bir gece bile yalnız kalmamıştım. annem ve babam ben yalnız kalamadığım için hastane nöbetlerini bile dönüşümlü ayarlardı. üninin üçüncü ayında sağlık okuyan bir arkadaşla aynı eve çıktım ve bir süre sonra okulda gece nöbetine kalmaya başladı. ilk birkaç yalnız kalışımda salonda tv karşısında birazdan eve gelecekmiş gibi arkadaşımı beklerken uyuyakalmıştım. daha sonra yalnız kalmaya öyle alıştım ki canım arkadaşımın kırksekiz nöbetlerini dört gözle beklemeye başladım. sekiz yıl sonra aile evine dönüşüm majör depresyonlara sebep olmuştu. neyse ki şimdi de gece nöbetlerine giden biriyle evleniyorum. sizi seviyorum sağlık emekçileri. :d

99. 22 yıllık hayatımda yaşadığım en büyük lükstür

en kötü durumda bile her şeyin size ait olması çok güzel, kimseden sorumlu değilsiniz ve kimse sizden sorumlu değil, hem ne demiş virginia woolf "para kazanın, kendinize ait ayrı bir oda ve boş zaman yaratın..."

98. dünyanın en güzel şeyi olduğunu düşünüyorum. uyanıyorsun ev sana ait, istediğin gibi kahvaltını yapabiliyorsun, evin istediğin yerinde istediğin şeyi yapabiliyorsun. benim nispeten sesli bir ailem var ve açıkçası gün ortasında salonda oturup kitap okumak bile küçük ama mükemmel bir şey. dağınıklığın sana ait, istersen toplarsın istemezsen sonraya bırakırsın, senin olduğu için rahatsız etmez. ailemi özlemiyor muyum, evet özlüyorum ama bir hafta geçirdikten sonra sessizlik içinde yaşamayı da özlüyorum. neyse, fırsatınız varsa mutlaka deneyin süslüler, kendinizle baş başa vakit geçirmek güzel bir şey.

97. Üniversite hayatım boyunca 4 kişilik odada özel bir yurtta kaldım. Ailem asla eve çıkmama izin vermedi. Sabrımın sınandığı zor zamanlardan geçtim. Sonrasında okul bitti, yüksek lisans yapmaya karar verdim ve yalnız yaşamın kapısını aralamış oldum. İlk tepkim "oh beeeee dünya varmış" oldu. Kimseye yaptıkların  ya da yapmadıkların için  hesap vermiyorsun, kimsenin pisliğini çekmiyorsun. Eve gelen gidene karışan yok. Kavga yok gürültü yok. Dezavantajı ise sessizliğe alışınca kalabalıklar bana çok gürültülü gelmeye başladı. Eskiden böyle değildim. Şimdi ailemi ziyarete gidince başım ağrıyor(gizlinot: Kardeşler bir yandan, anne baba sesi bir yandan, yüksek açılmış televizyon sesi bir yandan :D) Yüksek lisans da bitmek üzere aile evine dönünce nasıl olacak bilemiyorum. 

96. ev arkadaşım (soon to be eski ev arkadaşım) artık evden ayrılırsa yakında yapacağım eylem. gün sayıyorum yalnız yaşamak için. o kadar özledim ki sessizliği, kendi düzenimi belirleyebilmeyi, kimseye "evde başkasıyla yaşama adabı" öğretmediğim anları... virginia woolf'un kendine ait bir oda kitabını ve fikrini biliyorum bölümüm gereği. oturup bir türlü okuyamadım ama. ilk yapacağım şey bu olacak, yalnız yaşayınca. gerçekten ne eş ne arkadaş ne kimse. tek göz bir oda bile yeter huzurlu olmak için. yeter ki sana ait olsun.

95. keşke yalnız yaşayabilsem diye hevesle baktığım olay. Eş, aile bir yana ama gerçekten ev arkadaşıyla yaşamak beni kanser ediyor. İnsanlar gerçekten saygı ve medeniyetten bir haber olduğu için kafamı duvarlara sürterek bitireceğim bu seneyi. Sonrasında ev arkadaşı mı? Haha allah korusun. Bu arada tamirat vs konular bir şekilde halloluyor. Evde ikidir şofbenimiz bozuluyor bugün de ütümüz bozuldu ama biraz biliyorsanız her şey tıkır tıkır işliyor, bilmiyorsanız da bir kez tamirci gelince izleyip öğrenebiliyorsunuz. Ayrıca ev arkadaşıyla mutlu mesut geçinenlerin çok özenli insanlar olduğunu düşünmüyorum açıkçası, ev arkadaşım olarak isterse padişah yollasınlar yine de ihtimal maksimum %25.