1. geçen hafta izlediğim, 2022'nin en başarılı filmi olduğunu düşündüğüm film. bir haftadır üzerine düşünüyorum
!! spoiler !!
film, 90'ların sonunda Türkiye'ye tatile gelen bir baba kızı anlatıyor. her şey buraya kadar çok tatlı görünüyor, tatlı bir tatil hikayesi izleyecekmişiz gibi geliyor ama işin aslı böyle değil. suratıma tokat gibi çarptı film.
calum, muhtemelen istemeden çok genç yaşta çocuk sahibi olmuş bir baba. içten içe derin bir depresyon yaşıyor, maddi sıkıntıları var, kendi ailesinden ilgi görmemiş, babalığın verdiği sorumluluk omuzlarına büyük bir yük gibi binmiş çünkü hayatını bir düzene oturtamamış. ne yapsa kızına yetemeyeceğini düşünüyor ve muhtemelen maddiyat konusu yüzünden kızına karşı bir çekincesi var. kızını ucuza getirdiği bir tatile çıkarıyor, birlikte son tatilleri hatta son vakitleri olduğunun farkında belki de. onu mutlu etmek için elinden geleni yapıyor. her şeyiyle ilgileniyor, öğretiyor, dinliyor. özellikle kızıyla bizzat ilgilendiği sahnelere o kadar üzüldüm ki. kızını çok sevdiği her halinden belli ama baba olmaya hiç hazır olmadığı dönemde, neredeyse çocuk yaşta baba olmuş bir adam ve bence baba olmak istemiyor, ağır geliyor.
sophie ise dünya tatlısı, neşeli bir çocuk. aynı zamanda düşünceli ama sonuç olarak çocuk. babasından bazı şeyler isteyebiliyor ve babası maddi konuda her isteğinde kendisini daha da aşağıda hissediyor. sophie çok neşeli, babasıyla geçirdiği son zamanları olduğundan habersiz.
bir yanda hayatı yeni başlayan neşeli küçük bir çocuk, bir yanda hayatının bittiğinin farkında olan, ağır depresyon geçiren bir baba. birbirlerini çok seviyorlar, beraber eğleniyorlar. ancak film boyunca bir şeylerin yolunda gitmediğini anlıyoruz. mesela calum'ın intihar sahnesi yok ya da intihar ettiği bize bizzat söylenmiyor ancak biz onu çok çarpıcı bir şekilde anlıyoruz. küçük bir çocuğun babasıyla geçirdiği son zamanlar olduğunun farkında olmadanki o neşesi, mutluluğu, babasının buruk sevinci(gizlinot: ne kadar sevinç denirse) insanın içine öyle bir işliyor ki. özellikle polaroid sahnesi; çok, çok üzücüydü. arkada çalan müzik(gizlinot: gamsız hayat), sophie'nin babasıyla son akşam yemeği, son fotoğrafları, otelde uzun süre kalmak istemesi ama babasının ona bunu sağlayamayacağı için hissettiği üzüntü, kızına olan sevgi dolu ve hüzünlü bakışları... her şey, her şey çok ağırdı. dans sahnesi zaten mahvetti beni.
bir hikaye ancak bu kadar sade ve etkileyici anlatılabilir. bayıldım, çok etkilendim.
garfunkel