bulimia nervoza

1. romalılarda görünen hazcılık anlayışının günümüze yansıması. "ne yardan geçerim, ne serden."

gün içinde yemek yerken normal sınırının üstüne çıktığını düşünen bulimia hastaları, kilo kaygısıyla yediklerini çıkarırlar. böylece hem yemiş, hem de kilo almamış olurlar. ancak bu kötü alışkanlığın tekrarlanmasıyla mide sorunlar yaşar ve artık bulimia hastamız yediği yiyeceği "içinde tutmak istese dahi" istemsizce kusar.

ölümcül bir psikolojik rahatsızlıktır.

2. anorexia nervozalılar gibi zayıf değillerdir. normal yada balık etlilerdir. '' çok büyük psikolajik bir rahatsızlıktır '', intihara kadar gider ilerki evrelerde. tek sorunları kilodur. sinirli ve agresifdirler. gün boyu bir şey yemeyip gün sonunda olağanüstü yada normal yerler. onları kusarak ya da müshil ilaçları ile çıkarmaya çalışırlar. 55 kiloda ki bir kız kendini 65 gibi görür hep vermesi gereken kilosu vardır.

tedavi edilmesi şart '' çok büyük psikolojik bir rahatszızlıktır.''

tecrübe...

3. (bkz: lady diana) 'nın da hastalığıdır malumunuz saray hayatı,aldatılma,kötü kaynana,mutsuzluk...

4. Başlangıcından döndüğüm hastalık. Bazı zamanlar iki insanın yiyemeyecegi şeyleri yiyip kusuyordum.Resmen yeme krizine giriyordum odamda zulam vardı. Bir paket cips, üç çikolata,iki kek, nutella snack, birde pick up bisküvi yediğim gün kusarken yakalandim. Annem endişeli gözlerle bakıyordu bana kizmadi sadece destek olacağını bu aliskanligimi birakmami söyledi öyle ki aglamamak için zor tutuyordu kendini. Durumu babama anlattı babam dershanedeyken aramalara başladı hatta bir gün açıkça kızım kusuyor musun diye sordu . Ve bunları yaparken 55 kiloydum. Zayiftim. Aynaya ne zaman baksam o 65 kilo eski kızı görüyordum .Nitekim bazı zamanlar hala görüyorum. O 10 kiloyu sağlıklı bir bicimde vermiş olsamda zayıf kalmak için yapılan her şey mubahti benim için eskiden.Çok şükür ailemin desteğiyle bu hastalığın ucundan döndüm eğer devam etseydim muhtemelen hayatıma veya sağlıgima mal olacaktı. Artık yeme krizlerim yok bazen canım bir paket çikolata falan istiyor. Hala zayifim.Ancak şu an bu hastalığın ne kadar pis bir şey olduğunu biliyorum ve pençesine dusmedigim için Allahima şükrediyorum.

5. 2 sene oncesini ve en kotu zamanlarimi hatirlatti bu baslik.Oncelikle bulimia nervozanin tipleri vardir kusmak sart degil yani ertesi gune olum diyetleri yapmak asiri egzersiz yapmak da (devamli oluyorsa) bulimiadir.

Ama icimi dokmek istedim ve destege ihtiyacim kalmadan kendi kendimi tedavi ettim diyelim.

Lise 2deyim o yaz da kilo almistim ama cok umrumda degildi yani takmazdim sinifta "sen sismansin" vs yorumlarini duyduyca hep gider aglardim evde.sisman degildim normal kilomdan 6 kilo fazlaydim bu arada.Bunlar devam etti ve "saglikli" beslenmeye baslamak istedim arastirmaya basladim.basta her sey normaldi ama aklim surekli kilomda,aynadaydi hep kendimi orada kontrol ederdim saatlerce.ailem takintimin basladigini farketmemisti.gun icinde yediklerimi azaltmistim (bi anoreksiya gibi degil) aksam kimse olmadigi zaman alakasiz ne bulsam yerdim ciddi anlamda patlamalarim oluyordu cunku kendimi asiri kasiyordum ve sorun su ki ben her seyi icinde yasayan biriyim disa cok yansitmam. Kendimi once kusturmak istedim (bu periyotlar her hafta oluyordu) fakat hastayken bile kusamayan bir insan oldugum icin farkli yontemlere basvuruyordum ertesi gun ac kalmak asiri egzersiz gibi.annem bunu farketti ama asiri takintimi degil sadece cok takiyorsun bunlari gerek var mi diye guzel guzel konusurdu. Neyse ben 8 kilo vermistim 1 bucuk ayda mutluydum yani ve buna ragmen sismansin yorumlari bitmeyince bu sefer bir gun dayanamayip sinifta agladim.gordukleri iyi olmadi cunku devam ettiler.bu surec boyle gecti ve ben bu durumun beni yiprattigini farkedince kendine gel dedim ve kendime yeni sayfa actim. Saglikli kalmaya calistim kulak asmamaya calistim zaten susmustu o laf edenler de.pat diye bitmedi ama kendimi telkin ede ede bitirdim takintimi ve bu rahatsizligi.suan saglikli beslenmenin kendi capimda yolumu buldum 8 aydir falan.spor yapiyorum mutluyum yani.geriye donup baktigimda ne kadar sacma oldugunu goruyorum ben ne yapmisim diyorum.her aklima geldiginde bir sizi olur gizlice aglamalarim gelir aklima.fakat maaleset ki bunun tetikleyicisi cevredir.en buyuk etken boyle bence kulak asmamak zor bir sey ama kulak asmamaya ugrasin inanin hayattaki tek probleminiz fazla kilolarinizsa bile sanslisiniz.insanlar aclikla,evsizlikle ugrasiyor.bence en onemlisi kendimizi sevmek ve kimseye aldirmadan yolumuza devam etmek

6. Yeme bozukluğu olan bir insanı fiziğine bakarak teşhis koyabilmeniz için hastalığın çok ileri seviye olması gerekir. Her çok zayıfa anoreksik diyemeyeceğiniz gibi her anoreksik çok zayıftır da diyemezsiniz. O sizin her beraber yemeğe çıkma teklifinize bir bahane bulan balık etli arkadaşınız anoreksik olabileceği gibi, anoreksik sandığınız koreli yurt arkadaşınız yetersiz beslenen ve metabolizması hızlı biri olabilir. Yeme bozuklukları detaylarda kendini ele verir, bütünde değil.

7. hayatımın 2 senesini tüketen hastalık. hayatım boyunca hiç şişman olmadım aslında. 1.68 boya en çok 62 kilo oldum. Ama o ince beden takıntısı beni ele geçirdi. Önce anoreksia idim. Günü sadece 1 salatalık ya da 1 bardak süt ile geçirirdim. Bu bir sure devam ettikten sonra bir gün koca bir kutu dondurmayı mideye indirdim. O kadar çok geldi ki istemsiz bir şekilde kustum. Ancak bu bana yiyip kilo almayacağım bir yöntem bulmuşum hissi yarattı. Sonraki dönemde bisküviler, dondurmalar, çikolatalar yiyip kustum. O kadar ki azı dişlerimin tümü çürüdü, kırılmaya başladı. Burun ameliyatı oldum, eve geldim yine kusmaya çalıştım o derecedeydim. Boğazım sürekli kanamaya ve şişmeye başladı. Buna ragmen kilom arttıkça arttı. O kadar dibe vurdum ki bir gün çok klişe ama gerçekten "kendime ne yapıyorum ben?" dedim. O günden sonra midemi çok doldurmadan beslenmeye çalıştım. Tabi kolay olmadı, günde 3-4 bazen 5 kere kusmaya çalışırken bundan bir anda vazgeçilmiyor. Önce 5 kere 4'e düştü. Sonra 2-3'e, sonra 1'e. Daha sonra günlerin aralıkları uzadı, uzadı. Bu arada da yoga kursuna başladım. bir eğitmenlik eğitimiydi ve bu süreçte hem orada öğrendiklerim hem de kendi halime üzülmem bana yardımcı oldu. tamamen kurtuldum mu? hayır. ama ayda yılda bir çok yemek yediğimde midemdeki o baskıya dayanamıyorum ve kusuyorum. ama bu o kötü zamanları hatırlattığından kilo vermek için asla değil.

Ayrıca benim inandığım bir detay. kusma, içindekileri boşaltma olarak düşünülebileceğinden, içinde fırtınalar kopan ama etrafa bunu yansıtamayan kişilerde görülürmüş. yani veremediğiniz cevaplar/ağızdan çıkamayan sözcüklerin yine bu yolla boşaltılmasıymış.

tekrar bir tanım gerekirse, düşmanımın başına gelmesin diyeceğim beslenme bozukluğudur.

8. (gbkz: nicole scherzinger) de bir dönem bu hastalıkla mücadele etmiş ve yenmiş. ilk okuduğumda çok şaşırmıştım, dışarıdan bazı şeyler çok kolay geliyor.

9. hayatımda hep var olan... sık veya aralıkla.

(lütfen kötü hissedecekseniz okumayın. iğrenç bir konu...)

bazen haftanın her günü, bazen günde iki kez, bazen 2-3 hafta veya aylarca arayla. ama son 5 yıldır benle. başım dönüyor bunları yazdıkça. kimse bilmiyor ki, kimse farkında bile değil. annem salondayken ben banyoya geçer, duşun musluğunu ses çıksın diye açar, çıkarırdım. sadece ev değil, okulda veya herhangi bir yerde.

büyük (gbkz: binge) yaptıktan sonra kendimi kötü hissederdim. başka çaresi yoktu. kilo vermek zorundaydım. neden, bilmiyorum.

yukarıda çoğu yazar o kadar güzel belirtmiş ki.. kendinden nefret etmeye gidiyor bu. kendinden utanmaya ve "neden yaptım"larla sadece ama sadece kendini acıtmaya.

bana etkileri dişlerimde sızlama, mide ağrısı, her kustuktan sonra yüzde çıkan sivilceler, yorgunluk, tansiyon düşmesi, daha çok yeme isteği... böyle insan içine çıkarak "iyiyim" diyebilmek. kendini de buna inandırmak...

fakat bir parçam olmuş, bundan korkuyorum. spor yapıyorum, akşamına purge... öğlen purge, akşama spor.. kalbe ağır yük biniyor her türlü fakat bu kısır döngü normal geliyor artık. binge yapmadığım süreler iyiyim, fakat yaptığım zamanlar çıkarmaya midem zorluyor.

son 3 aydır çok iyi besleniyorum. binge ve purge yaptığım oluyor fakat eskiye kıyaslarsam büyük gelişme var. sağlıklı beslendikten sonra yediklerimi çıkarmak ziyan oluyor diye hissediyorum... ne yapayım? bu da güdülerimle başa çıkmamı sağlayan bir mentalite.. dişlerimi kaybetsem de umursamayacağım yerlerdeydim ben.

kafam da bu girdi kadar karmakarışık.

ama ben bu akşam bırakmaya kararlıyım. tek bir şartım var kendime... kötü beslenmek yok.

10. zamanında beni hem ruhen hem de fiziksel olarak çökertmiş hastalık. zihnimde kalori hesaplarından ve yapmam gereken egzersizlerden başka şeylerin dönmediği bir dönemde yediğim her şeyi ilk fırsatta çıkartıyordum. evet kilo verdim ama sonuçları benim için berbat oldu. hiçbir zaman çevremdekilere fark ettirmedim, kaç yıl geçti hala ailemin bile böyle bir hastalıkla uğraştığımdan haberi yoktur.

asla kendisinden tamamen kurtulamadım bu arada. sağ olsun unutturmaz kendini.