dizilere bağlanmak

1. Psikolojik analizini yapamam ama izlediğin dizinin dünyasında yaşıyormuş da bir anda o dünyayı kaybetmiş gibi olma hissi. Özellikle art arda çok bölüm izlenen dizilerde olur. Bitince bir süre boşlulta hisseder i ne yapacağını bilemezsin. Çok sevdiğin birinden arılmış gibi olur. 

Çocukken bende tatilden falan eve dönünce de aynı his olurdu. Kendimi eve ve hayatıma yabancı hissederdim. 

Ukte: (yazar: kronikogrenci)

2. Ben de bir iki kelam edeyim. Günümüzde çoğu şeye bağlanabiliyoruz. Bir kaleme, filme, diziye, ayıcığa vs diğer eşyalara. Tabii aile ve sevilen kişiyi hariç tutuyorum.

Dizilere bağlanmak ise bi nebze tamam denebilecek bir şey. Ama izlemeyince kendini kötü hissetmek filan işin biraz abartı boyutu bana da boyle olmustu swh. Ilk bağlandığım dizi breaking bad idi.sonra bunu chuck takip etti. Boyle yabancılarla giderken birden yaprak dòkümüne sarılıverdim. En son dün heryerden kaldırıldı ve blutv'ye satıldı. Tam da izlerken yayın gitti. Eh iş bulamamanın boşluğuyla sarılmıştım. Ama alacağın olsun ay yapım. Pis

3. Aradigin arkadaşlığı, aileyi;tekdüzelikten sıyrılmış hayatı,farklı bakış açılarini ve dunyanin her yerinden,her turlu sorunu bulduğun bir şeye baglanirsin tabii ki.

Bazı dizi karakterleri vardır sanki sizsinizdir ya da arkadasinizdir.Oyleki kopamazsiniz.

O kadar güzel ki diziler,filmler,kitaplar...

4. Sanıyorum bir tek Friends’e bağlandım gerçek anlamda... 

5. Benim supernatural’dı.hazırlıktaydım,şubat tatilinde kahvaltı dışındaki tüm öğünlerimi bile dizi karşısında yiyordum.ilk yedi sezondu sanırım iki haftada bitirmiştim ki bir bölüm 40 küsür dakika olan bir dizi.rüyamda bile onları görüyordum,arada kardeşimle oynarken ya yanlışlıkla boynunu kırarsam diye korkuyordum çünkü boyun kırmak dizide çocuk oyuncağı gibi gösteriliyor;tık diye cevirdin bitti.dean biricik aşkımdı.mesajlarına bile beş saatte dönmeyince arkadaşlarım zorla beni dışarı çıkarttılar da az biraz gerçek insan yaşamına katıldım.en sevdiğim dizi sorulunca hala supernatural’ın adı geçer,çok şükür ki bitmedi..evet 13.sezonda olan,artık yaratık kalmadığı için işin içine allah’ı falan sokan bir diziye bitmedi diye sevinebiliyorum ,bir diziye bağlanmak bunu gerektirir 

6. bu tamamen benim bir diziye başlayıp sezon sonunu getirene kadar sabah akşam izlerim birde karakterlere bağlanırım o karakter diğer sezon yoksa bazen bıraktığım bile olabiliyor

7. Ben hafta hafta izlemeyi sevmiyorum. Bekliyorum bütün sezon çıksın, ya da halihazırda bitmiş bi dizi olsun, boş bir günümde oturup ardarda izliyorum. Bitince de boşluğa düşüyorum.

8. benim için supernaturaldır. ilk izlediğim diziydi. öyle böyle değil baya seviyorum geçen gün yeni sezonda salya sümük ağladım :d

ayrıa dean bebeğime de bağlıyım rüyalarımın kahramanı kendisi. 3. kez izliyorum ne dersiniz bilmem artık ama yengem ergen dizisi diyo he canım he gülüm diyip geçiyorum :d

9. Six feet under' dır benim için.

Spoiler içerir dikkat.

.

.

Dizideki tüm karakterlere öyle bağlandım ki, hepsi benim içimden biri oldu. Hepsiyle empati kurdum. Zaten dizi psikolojik bir dizi. Yani karakterlerin duygu durumları üzerinden ilerliyor. Ve izlerken hepsini teker teker tanıyorsunuz. 

Ve son bölümde claire' in arabaya binip gittiği sahnede hüngür hüngür ağladım. Ankara'da yaşarken İstanbul için iş görüşmesi sonucu bekliyordum. Kendimi onun yerine koydum. Ben yaşıyormuşum gibi de hissettim. Zaten sonra İstanbula da gittim.

Şöyle düşününce hala ötesi yok o dizinin. Üzerine neler neler izlendi ama hiç biri bir six feet under olamaz. 

10. benim için çok ama çok geçerli olan bir durum özellikle supernatural için. jensen ackles a aşık olmam da bunun bir parçası olabilir ama asla sıkılmadan bıkmadan 13.sezona geldim 130 sezon olsa bıkmam herhalde