gezi parkı

1. polis tarafından dağıtılmadan önce gidip görebildiğim için kendimi çok şanslı hissettiğim, bir zamanların ütopyası. çok güzeldi, çok...

2. çok güzel bir arşivinin oluşturulduğu, aşağıdan torrent dosyasına erişilerek indirilebileceği, yeni nesil gençliğin isyan ruhunu yansıtan park. özledik.

lütfen indirdikten sonra bağlantı hızınızı yavaşlatmadan paylaşınız (seed). böylelikle diğer insanlar da daha kolay bir şekilde arşivi indirebilir.

http://scriptogr.am/geziparkarsiv

ayrıyeten bu videolardan derlenmiş ufak bir video mevcut. buyrun: https://www.youtube.com/watch?v=Y8DQBbJHJq0

3. hiç göremediğim ama uğruna ne gazlar yediğim park... sadece onun için değil tabii, direndiğimiz bu düzendi. onca şiddet, gözyaşı, can hep barış ve daha insancıl yaşama şartları istediğimiz içindi. kaybettiklerimiz var. ali ismail korkmaz, abdullah cömert, mehmet ayvalıtaş, medeni yıldırım, ethem sarısülük ve berkin elvan... hala katilleri bulunamayan ve mecliste hala bu çocuklar için hiç üzülmediğini söyleyen bir kalabalık var!

hem çok özlüyorum hem de bir daha hiç dönmek istemiyorum o günlere. içim sızlıyor, gözyaşlarımı tutamıyorum aklıma geldikçe. anneme canlı yayınları bile izlettiremediğim aklıma geliyor mesela. 80 olaylarını hatırlıyor ve bakamıyordu bile. küçük kardeşimin aslında ne kadar büyüdüğü ve babamın ameliyatlı olmasına rağmen çoğu gün yanımızda olması... (gizlinot: radyoda john lennon imagine çalması ne güzel bir tesadüf oldu)

yaşananları söylemiyorum bile. hepimiz tv'den değil ama internet üzerinden canlı yayınlardan izledik her şeyi. sokağa çıktık gördük, yaşadık.

okuduğum bir yazı çok etkilemişti beni. sokak çocuklarının ilk 1-2 gün yiyeceklere saldırır gibi geldiğini, fakat daha sonra yiyeceklerin ücretsiz ve devamının sürekli geldiğini öğrenince ve tabii oradaki insanların güzelce anlatmasıyla sıraya girip yemeklerini aldıklarını yazıyordu. ilk başlarda tabaklarını tıka basa dolduran bu çocukların, daha sonra ''bu kadar yeterli doymazsam yine alırım,teşekkür ederim'' dediklerini görmüşlerdi. hani dışardan hor görülen, dışlanan çocuklar bunlar....

aslında anlatılacak çok şey var da...

4. Ali ismail korkmaz'ın dövüldüğü gece aynı yerde olup ondan habersiz olmaktır benim için.Ayrıca o kafayla zaten kötü olan okul hayatımda o dönem finallere hiç çalışmamıştım ve tüm derslerden kaldım. Şu an okulum bir yıl uzamış durumda. Çok güzel bir dönemdi diyemiyorum, farklıydı sadece. Bişeylerin değişebileceğine olan inanç güzeldi. Ama belki farklı sokak seçimi aliyi öldürüp beni ve bizi yaşatıyorsa, hayat an gelip sadece sokak seçimine indirgenebilecek kadar ucuzsa bu ülkede, daha alınacak yol çok. Her şeye rağmen bu ülkede yalnız olmadığını bilmek güzeldi, örgütlenmek bir olmak hep güzel.

5. Abimin yüzü gözü mosmor, sesi kısık eve geldiği yer. Ne biz ah vah ettik haline, ne kendisi gıkını çıkardı memnundu zaten. Ben bir pazar günü gidebildim o gün de konser vardı güzel geçmişti.

Canımdan can gittiği yerdir ayrıca. Ethemimi, ali ismailimi, berkinimi, abdullahımı, mehmetimi, ahmetimi, hasanımı unutmayacağım, unutturmayacağım.

(link: http://youtu.be/84tvTNc8XOc Ethem sarısülük-cane) heval, kurban olduğum, seninleyiz biz hala...

6. bir defa en başta yıllarca unutulmayacak efsanevi bir semboldür. bir neslin uyanışıdır, birliktir, dirliktir, direnmektir. ne toz pembe masalları anımsatan bir ütopya; ne de kan, ter dolu bir savaş meydanı. hepsinden birazdır gezi parkı, yeşil olup tıpkı beyaz gibi içinde tüm renkleri barındırandır. gecenin karası, gökkuşağının tüm renkleridir.

bir kırılma noktasıdır, yılların tepkisizliğinin ve sessizliğinin kulakları sağır eden bir çığlığa dönüşmesidir. hiç tanımadığın kişiler için günlerce gözyaşı dökmek, kendinden güçsüzlere gövdeni siper etmektir. normalde tırnağın kırılsa ağlayacakken vücudundaki morluklar yeşile dönerken aldığın darbelerin farkına varmaktır.

adını bile bilmediğin binlerce kişiyle aynı lokmayı, aynı gayeyi paylaşmaktır. ilk defa yalnız olmamak, korkmamak ve umut edebilmektir. mizahın en karası, en alasıdır. polis ve basının iç yüzünü görmek, nefret ettiğin devletten artık tiksinmektir. her şeyin tüm çıplaklığı ortadayken gözüne değil yüreğine perde inmişleri hayatından bir bir çıkartmak, arınmaktır günahlarından.

sonu can yakan hikayeler barındırsa da dönüp dönüp tekrar okuduğun bir roman gibidir. belki uğruna savaştığın birçok amaç yerini bulamamıştır ama o umut tohumları bir kez atılmıştır artık kalplerin çorak topraklarına. şimdi değil belki ama..

"inanın..

güzel günler göreceğiz çocuklar

güneşli günler

göreceğiz

motorları maviliklere süreceğiz çocuklar!

ışıklı maviliklere

süreceğiz."

nazım hikmet ran

7. Daha çok 80li ve 90lı kuşakların yer aldığı, malum olayların başladığı yer. Aslında başlatan olay sıradan Bi ülke sorunumuzdu. Pek çok yerde hemen her gün yaşanıyordu. Ama toplum patlama noktasına geldiği için bu sefer öyle olmadı. Sanal ortam örgütlenmeye, hatta örgütlerin de bir araya gelmesine vasıta oldu.

iktidarın sert yaklaşımı, muhalefetin durumu kullanmaya çalışması, fikirsiz kapitalistlerin hemen Bi tişört vs basıp durumu kullanmak istemesi derken olaylar duruldu. Hele ki son seçimler yıktı geçirdi.

Ama hala izleri kaldı. Örneğin yarın Eğitim sendikalarının büyük çoğunluğu beraber grev yapacak. Tabi ki bir tek akp görüşlü eğitim bir sen yapmayacak. Eskiden olsa beraber markete bile gitmezlerdi. Bu da iyidir...

8. hayatımın belki de en mutlu olduğum zamanıydı. özgür, mutlu, sevgi dolu, umutlu. okuldan dönüşüm, bütün gece internetten takip edip sabahın köründe uyanışımız, eşofmanları çekip geziye koşmamız. gider gitmez gaz yiyip gülmemiz.

akın var güneşe akın! güneşi zaptedeceğiz güneşin zaptı yakın! (gizlinot: telefonları şarja takın aldkjasdl) (gizlinot: alıntı)

9. konuşulmayan ama bilinen, hem korkulan hem sevilen bir şeylerin sembolü olmuş, çok anlamlar sırtlanmış park.

her yakınından geçişimde 2013 haziranından önce hissetmediğim bir irkilme, bir hoşluk duyuyorum. hatta bir seferinde önümde konuşarak yürüyen iki kişiden birinin aniden fısıldayarak diğerine "burası gezi parkı" dediğini duydum. o da benim gibi garip bir şeyler hissetmişti, o hissi görmezden gelmek istemiş ama yapamamıştı, kimse duymasın, kimse farkına varmasın diye fısıldamıştı. bugün de olaylardan az da olsa bahsedilse bile gezi parkı'ndan bahsedilmemesini buna benzetiyorum. sadece sokaktaki vatandaş için değil siyasiler ve bürokratlar için de dile getirilemeyecek anlamlarla yüklü bir yer orası. dilerim hep park olarak kalır.

10. (bkz: yaşasın onurlu mücadelemiz)