2.
adına iki yaş sendromu dense de bazı çocuklarda rahat bir 4 yaşına kadar sürebilen çocuğun bir yandan büyürken bir yandan da kendini keşfettiği ve söylenen her şeye tepki gösterdiği , her şeye itiraz ettiği kritik bir süreç. kısaca ben artık bebek değil kendi kararları ve doğal olarak buna bağlı tercihleri olan bir bireyim dediği gelişimi için en zorlayıcı dönem de denebilir bir yerde.
uyumaya, yemek yemeye direnme , siz ne derseniz tam aksini yaparak her şeye hayır diyen ve zaman zaman kendini her olayda şiddet yoluyla bile ifade eden bir çocuk haline gelebiliyor bazen. hal böyle olunca aileler için de bazen içinden çıkılması gittikçe zor hale gelen, ekstra sabır isteyen bir durum yaratabiliyor bu çoğu zaman.
bu dönemde çocuğun gösterdiği her olumsuz davranış karşısında tepki olarak hayır demek , bu kelimeyi bir süre sonra taklit etme yoluyla size karşı kullanmasına da neden olabiliyor aslında. bunun yanı sıra bazı en basit hareketlerine bile engelleyici davranışlar göstermek çocuğun uyumsuzluğunu daha da fazla arttırarak gelişimini yine olumsuz yönde etkileyebiliyor.
dünyayı, çevresini, etrafındaki kişileri tanımaya ve keşfetmeye yarayacak tüm yetilere artık sahip olduğunu kabul ederek , mümkün olduğunca bu davranışlara imkan tanımak ve çocuğu desteklemek içindeki enerjiyi dışa vurabilmesi için son derece önemli.
dokunması uygun olan her nesneye dokunarak tanıması , bazen sizi ve sınırlarınızı zorlayacak kadar çok sayıda soru sorması, her şeye merak ederek yaklaşması ve her fırsatta kendisini ortaya koymaya çalışması aslında onun sağlıklı gelişimi için son derece faydalı olacak türden davranışlar.
soru sorması , bu sayede etrafını keşif süreci ve en basit hareketleri bile engellenen bir çocuğun ileride kendine güvensiz, içe dönük kişilik özellikleri gösterebileceği göz önünde bulundurularak ona göre hareket edilmelidir.
öfkesi sürekli olarak engellen bir çocuk zamanla sayıca artan öfke nöbetleri esnasında bu duyguyu kendisine yönelterek bazen de sadece dikkat çekmek için kendini ısırma, kafasını bir yerlere çarpma ya da vurma gibi direkt olarak kendisine zarar veren davranışlar gösterebilir. bu nedenle çocuğun özgürce hareket edebileceği alanlar yaratarak kendisini ve duygularını tümüyle ortaya koymasına izin vermek daha doğru bir yaklaşım olabilir.
doğru ya da yanlışı ayırt etmesi adına bir şeyi yapması/yapmaması istendiğinde çocukla asla inatlaşarak bir şeylere ikna yoluna gitmemek gerek. ebeveynler açısından çoğu zaman bu zor bir durum olsa da. çünkü bir süre sonra bu iki taraf için de yıpratıcı hale geliyor.
hepsinden de mühimi bu tarz inatlaşma ve bunun doğal bir sonucu olarak öfkelenme , öfkesine hakim olabilmenin henüz o yaştaki çocuğun kontrol edebileceği bir seviyede olmadığını unutmamak gerek. bu yüzden ılımlı ve anlayabileceği şekilde yaklaşımda bulunmak ve her zaman için konuşarak bir çözüm yolu bulmak yine çocuk yararına bir davranış olur.
çocuğun enerjisini boşaltabilmesi için gün içerisinde dışarı çıkması , sevdiği hoşuna giden aktiviteleri yaparak mutlu olmasına neden olarak , gün içinde daha uyumlu davranışlar göstermesi açısından yararlı olabilir.
yapması istenmeyen bir davranış karşısında kızma, alay etme, cezalandırma ya da toplum içinde küçük düşürecek şekilde hareket etmek çocuğun ileriki yaşlarda özgüven sorunu ve kendini ifade etmede çeşitli sorunlar yaşamasına yol açabilir. bunu göz ardı etmeden hareket etmek ebeveyn olarak gösterilecek en önemli tutumdur bir yerde.
son olarak çocuğun herhangi bir davranışı sonucunda uzun uzadıya ve onun anlayamayacağı kadar detaylı açıklamalar yapmak bu yaş dönemi için pek fazla işe yaramayabilir.
bu gibi durumlarda yapılacak en yerinde hareket o an için ilgisini dağıtarak dikkatini başka yöne çevirmek olabilir mesela. olaylara onun gözüyle bakarak çevresini daha rahat anlaması için eğitici oyunlar yoluyla farkındalık yaratmak her zaman için en uygun davranış şekli olarak kabul edilir.esas mesele çocuğun ilgi alanlarını keşfederek ona uygun davranmak aslında.
ogrgor
nilll