1. başrollerinde tom hanks catherine zeta jones ve stanley tucci'nin olduğu, gerçek bir hikayeden esinlenerek beyaz perdeye aktarılmış bir steven spielberg filmi. stanley tucci'nin frank dixon karakteriyle, bana göre en iyi performans sergilediği filmlerin başında gelir. beğendiğim bir oyuncu olduğunu söylemeye gerek duymuyorum bile. the lovely bones filminde de göz dolduran bir oyunculuğu vardı hani.
neyse filme geri dönersem yine, eğer hafızam beni yanıltmıyorsa 2004 yapımı olması lazım. sinemada izleyeli bir 15 yıl rahat olmuştur çünkü. arada tekrar tekrar izlediklerimi saymazsam tabii.
filmde krakozhia isimli hayali bir ülke var. tom hanks'in canlandırdığı karakter olan viktor navorski de, bu ülkenin bir vatandaşı. navorski'nin ülkesinde o esnada darbe olunca, pasaportu amerikan hükümeti tarafından geçersiz sayılıyor. bunun üzerine kahramanımızın amerika'da, bir havaalanında mahsur kalmasıyla olaylar buradan patlak veriyor. politik krizlerin neden olduğu, tam da trajikomik denilen türden şeyler var bu filmde. adam ne ülkesine dönebiliyor, çünkü ortalık fazlaca karışık, ne de amerika'ya giriş yapabiliyor yani. o zaman bu adam ne yapsın. yazık garibim, o da havaalanını evi gibi kullanıyor haliyle. evi gibi kullanıyor dedim ya, gerçekten de öyle. bekleme salonundaki koltukları birbirine yanaştırıp yatak yapması, tuvaletlerde duş alıp, tıraş olmaya çalışması, havaalanı görevlileriyle arkadaşlık kurmasına kadar bunun gibi bir sürü eğleneceli sahne vardı filmde hatırladığım kadarıyla. konuşma ve söylenenleri anlamayla ilgili dilden kaynaklanan problemler, adamın her şeye rağmen kendini anlatabilme çabası gibi aslında çok zor bir şeyi, komedi unsurlarıyla harmanlayarak ele alan çok güzel bir filmdi. ilk kez izledikten sonra, ben bu filmi mutlaka bir daha izlerim dedirten bir film.
her şey bir yana tom hanks gerçekten de izlemesi çok keyifli bir oyunculuk sergilemiş filmde. doğal ve bir o kadar da samimiydi. ondan başka bir oyuncuyu bu rolde düşünemedim desem yeridir yani. tabii bu bir esinlenme olduğu için gerçek hayattakinden biraz daha farklı aksiyonlar vardı filmde. örneğin aşk. romantik komedi havası olmadan olmaz bu tarz filmlerde. onu da mekan havaalanı olduğu için, kahramanımız navorski ile güzel ve alımlı hostes amelia rolündeki catherine zeta jones ile birleştirmişler. romantik akşam yemeği sahneleri falan bildiğimiz türden, ama bir o kadar da keyifliydi.
filmden genel hatlarıyla bahsettiğime göre, ben biraz da esinlenilen şu gerçek hikayeye dönmek istiyorum.
fransa'daki charles de gaulle havaalanı'nda beklemek zorunda kalan mehran karimi nasseri adındaki iranlı bir göçmenin hikayesiymiş aslında. mecburi bir bekleyiş desek daha doğru olur sanırım. olay 1980'li yılların sonuna denk geliyor aklımda kaldığı kadarıyla.
nasseri, fransa üzerinden ingiltere'ye gitmek isterken, göçmen olduğunu kanıtlayan evraklarını kaybedip havaalanında kalmak zorunda kalıyor. kimliği olmadığı için zaten baştan bir zorluk yaşıyor. daha sonra bunu tutarsız söylemleri de destekleyince (gizlinot: iranlı değilim demiş bir süre. nedeni de ülkesinden sınır dışı edilmesiymiş aslında ), işler iyice sarpa sarıyor. o kadar ki, adam bir ara hiç konuşmamış bile. araştırıldıkça yıllar önce ülkesinden çeşitli nedenlerle sınır dışı edildiği, kimliği olmadığı gibi, onu tanıyan birilerinin de olmaması işleri cepten zorlaştırmış. en sonunda adama ülke içinde serbest dolaşım hakkı tanınmış. yalnız adam havaalanından çıkmaya cesaret edemediği için bu hakkını da kullanamamış diye okumuştum. böyle düşününce gerçekten de filmlere konu olacak türden bir hikaye.
(yazar: nefertity)'nin uktesi.
nilll