çocuk istememek

1. zor bir karardır. çocuk istemiyorsanız, sebepleri ne olursa olsun bazı insanlar dünyaya getirilmeyen şey üzerinden sizi bencil olmakla suçlayabilir.

şahsen ben çocuk düşünmüyorum. çocukları seviyorum fakat o sorumluluğu alabilecek bir insan olmadığımı bildiğim için çocuk yapmamayı seçtim. çocuk yapmadan önce insanın her şeyden önce kendisinden emin olması gerektiğini düşünüyorum. bu yüzden pek çok çocuk/insan hayatından nefret ediyor. kendi anneme ve babama bakınca bu durumun geçerliliğini çok daha iyi anlıyorum. ikisi de benim için en iyisini yaptı elbette ama bu ailemizin paramparça olmasına, rezalet bir çocukluk ve ergenlik geçirmeme engel olmadı.

çocuk yapmak çok büyük sorumluluk, keşke herkes tamamen hazır olduğunda yapsa bunu.

2. bu kişiler aile/akraba çevresinde "aa neden istemiyorsun", "çocuksuz olur mu hiç", "sağlık sorunun yok değil mi" gibi bazı laflara maruz kalabilir...

3. bence çoğu insanın zaten istememesi gereken eylemdir. sen kendi kişiliğinin dinamiklerinin henüz farkında değilsin ama çocuk yapıyorsun sonra bu insanların başına bela oluyo. herkesin kendisine sorması gerekir çocuğun psikolojik ihtiyaçlarını karşılayabilecek miyim diye.

ayrıca bunu dile getirdiğim zaman resmen hemcinslerim tarafından uzaylı muamelesi gördüğüm gerçektir.

4. dünyada istemediğim şeylerden biri.

bir kere de anne olsam çocuğum olsa ne güzel olurdu diye düşünmedim.kendimi zorladım ama yok bana çok uzak geliyor.

zaten birinin çocuğunu görünce bile sevmeyi geç ne ilgilenmek istiyorum ne de mızmızlanmasını çekebiliyorum.

mutsuz bir anne olup, o çocuğa da mutsuz bir hayat yaşatmak istemiyorum.

bir de hamilelik, çocuk bununla ilgili şeyler cidden midemi bulandırıyor. kimse yanlış anlamasın, bunları kendimde düşününce öyle oluyorum.

5. 30 yaşını geçmeden "çocuk istemiyorum" ifadelerini ciddiye almıyorum. (gizlinot: burası dahil her ortam için geçerli bu tutumum.)

zamanın ne çabuk geçtiğini yaşayıp, geç kaldığınızı hissettiğinizde, herhangi bir kontrolde yumurtalarınızın eskisi gibi sağlı sollu patır patır fışkırmadığını doktorunuz söylediğinde, telaşlandığınızda; yaşdaşlarınızın çocukları okullara gider, 2. leri emeklerken, ortak paydaların daha çok çocukla ilgili yaşananlar olduğu meclislerde... "her şeye doymuşluğunuzla"," bu kadar şey okudum, öğrendim, bi insan yetiştirsem, şekillendirsem" diye düşünceler aydınlanırken ruhunuzda...

kararlarınızı gözden geçirirsiniz. (gizlinot: ki; yazık ki dünya, 'ben yap-a-mam' dediklerimizle doludur.)

30 yaşa kadar 1 tane çocuk sahibi olunmalıymış. (gizlinot: geçen haftalarda göbeğime kendi ellerimle yaptığım, hüsranla sonuçlanan 15 iğnenin ardından bunu söylüyorum.)

6. Şimdiye kadar çocuk yapan herkesin ayıla bayıla hamile kalıp doğurup büyüttüğüne inanmadığımdan çocuk istemeyenleri/yapmayanları yargılamıyorum.

Kendim için konuşursam da gerçekten büyüdüğümü hissettiğimde ve kendim için yapıcaklarımın çoğunu yaptığımda bi gün bi insanın sorumluluğunu ve sevgisini kesinlikle taşımak istiyorum.

7. büyük bir sorumluluk olduğunu ve altından kalkamayacağımı düşündüğüm için (gizlinot: şimdilik bir annelik isteğim de yok açıkçası) içinde olduğum durum. öte yandan bebekleri ve çocukları severim, iyi bir hala-teyze olacağıma inanıyorum. ama kesin konuşmayacağım çünkü neyi yapmam etmem dediysem bir şekilde yaptım. o yüzden sanki ileride çocuk istermişim gibi bir his var içimde ama umarım yanılırım çünkü gerçekten iyi bir anne olacağımı düşünmüyorum.

8. Öyle çok korkuyorum ki kısaca istemiyorum deyip geçmek kolayıma geliyor.

Bir defa ben çok fazla çocuk sevmem ve sabırsız bir insanımdır. Kendi çocuğum olsa tabii ki severim ama sabrımı zorladığında ona bağırmaktan, onu kırmaktan, üzmekten korkuyorum.

Son yıllarda türeyen sözde modern anne olduğunu zanneden aslında hamilelikten itibaren kafayı kırmış, görgüsüz, çocuğunu da arsız etmiş annelerden olmaktan veya çocuğum olduğu için onlarla sürekli muhattap olmaktan korkuyorum. Çocuğumun onların yetiştirdiği veletlerin arasında ezilmesinden benim analarıyla kavga etmek zorunda kalma ihtimalimden korkuyorum.

Eğitim sisteminin içine sıçıldığı ülkemizde çocuğu verecek okul bulamamaktan, özel okulun parasını karşılayamamaktan korkuyorum.

30 yaşından sonra babaevine dönmüş bir evlat olarak anne-babamın benim yüzümden çektiklerini gördüm. Şerefsiz dolu dünyada benim evladımı ağlatırlarsa, ona kötü birşey olursa, çok sever de çok acı çekerse içinde bulunacağım çaresizlikten korkuyorum.

Bazen öyle tatlı bebekler görüyorum ki cennet gibi kokuyorlar. Benim de bir bebeğim olsun isteği içimi yakıyor ama ben istediğimde ve emin olduğumda da artık çok geç kalmış olmaktan korkuyorum.

9. bu kişi benim. anne baba olmak biraz hafife alınıyor tüm dünyada bence. o çocuğu nasıl iyi bir insan yapacağım, nasıl dürüst ve ahlaklı ve çalışkan ve kibar ve naif yapacağım? tüm bunları düşününce ben bu işi yapamam diyorum. çok şanslıyım ki eşim de benimle aynı kafada. küçüklüğümüzden beri aynı fikirleri paylaşıyoruz.

kisa bir hikaye anlatayim: benim master'im boyunca iş kanunu dersinde bir hocam vardı. kadın yargıç mı hakim mi abd'deki en yüksek statüde ayrıca hocalık da yapıyor. tez döneminde başım çok sıkıştı nasıl yardım ediyor anlatamam. sonra saatler yetmedi kadın beni evine çağırdı. bi baktım eve girince her yerden çocuk fışkırıyor. şaka değil. her ırktan çocuk var. sonra tanıştırdı bizi. 2 ikiz almış vietnam'dan (her yaz tatili onlari vietnam'a goturuyor ki gelenek goreneklerini ogrensinler), bir kendi biolojik kızı, bir hispanic erkek bebis, 3 oğlu amerikalı, daha aklıma gelmeyen bir dünya çocuk. Ağzım açık kaldı 11 tane çocuğu varmış, 4'u biyolojik 7'sı evlat edinilmiş. hocam dedim neden, nasıl, zor değil mi? dedi ki beni sevmek zorunda değiller, severlerse hoş olur. ancak ben bu çocukların hayatlarını değiştiriyorum, en güzel eğitimi veriyorum, her ihtiyaclarinı karşılıyorum. bu benim için yeterli. aşkım da yanımdaydı o an. o an bizi çok değiştirdi.

gerçekten de evlatları anne babalar kendileri için yapıyorlar bencilce nedenlerden dolayı. yaşlanınca bize baksın filan diye. bence çocuk bencilce bir olaya dönüşmemeli. birinin hayatını kurtarmak çok daha önemli. ben de ilerde zengin olduğumda evlat edineceğim umarım. planımız bu yönde. bir kaza olmazsa tabi :D neyse çok ordan burda anlattım :) son bir şey daha ekleyeyim. bunu hangi arkadaşa anlatsam 'ama olur mu senin genlerin' filan diye saçmalamaya başlıyor söz meclisten dışarı. sanki bana adriana lima, einstein neyin geni? gen havuzundayız. kime ne denk gelirse işte. annesi babası kara kaş, kara göz olan biriyim ben, gözler renkli kendim açık kumral alakam yok 2siyle de. 2si de edebiyatçı ben mühendisim. neyin geni bırak allahını seversen :)

10. İçimde zerre olmayan hissiyat.

(bkz: yapıca olumsuz anlamca olumlu cümle)

Kısmetse 5 tane yapmayı planlıyorum, hepsinin de adı belli. Sonra adet dönemim geliyor, sancıdan kıvranırken "işte bu, doğum sancısının yanında hiçbir şey minnak." deyip duruyor annem, anında vazgeçiyorum.

Annem de benim çocuklar başına kalacak diye mi nedir hiç alışamadı 5 çocuk fikrine. Soğutmaya yer arıyor. (gizlinot: swh)