ameliyat korkusu

1. nasıl atlatılır , nasıl çözüm bulunur bilmediğim korku . ama ihtiyaç duyduğunuz tıbbi bir işlem de bu korkuyu barındırmak gerçekten çok kötü . hem sağlığınıza kavuşamıyorsunuz hem bu korkuyla baş edemiyorsunuz . uzun süredir mücadele ediyorum ama sağlık sorunum beni o kadar bunaltıyor ki aşmalısın deyip duruyorum kendi kendime . hali hazırda nasıl başa çıkabileceğim konusunda da bir fikrim yok . ama havalar soğumaya başlarken tekrar aynı sıkıntıları yaşamak ....

bunun dışında anlatılan , okuduğum ameliyathane ortamı beni feci geriyor . bugüne dek tek bir dikiş dahi attırmadım . kanal tedavisi dışında orama burama iğne bile vurulmadı . bir cesaret sadece doktordan randevu aldım , araştırdığım kadarıyla memnun kalınmış ama beni yatıştırabilir mi bilmiyorum .

2. Başımda bir illet var. Ameliyat olmam gerekiyor ama doktor önce biraz kilo ver diyor, hem ameliyat Bölgesi'ne daha kolay erişebilmek için, hem yağ dokunun iyileşme ORANI daha zor diye, hem de dikişlerin düzeni için. Normalde Şubat için ameliyat Programını yaptık ama ben korkumdan resmen daha da stres oldum ve sürekli yemek yemek istiyorum. Sürekli bu hastalık ve cerrahisi ile ilgili haberler okuyorum, başka tedavi yöntemleri araştırıyorum, ama bulamıyorum. Bir de ameliyat olsam bile tekrarlama ihtimali var, off off.

3. Hastalığın ağırlık durumuna göre gelişen ve hissedilmesi normal olan korkudur. yoğun bakım ünitesine gectigimi farkettiğimde ölmediğimi anlamıştım ve orada kalmayanlar nasıl bir his olduğunu asla anlayamaz. yani ölüm gibi bir şeydi ama kimse ölmedi galiba.

size yaşadıklarımı ve hissettiklerimi anlatayım. ameliyat 5 buçuk saat sürmüş ve gözlerimi ilk açtığımda ayılma odası dedikleri bir yerdeydim. neyse sonra orada tekrar gözlerim kapandı, açtığımda sedyedeydim. sonra tekrar açıldı, bu sefer sabit bir yerdeydim ve kaldığım yer biraz karanlıktı. sol- sağ kolum tamamen damar yolu açılmış durumda, göğsümün üzerine yapıştırılmış bir şeyler var, sağ omzuma yakın bir tarafta koluma bir şeyler bağlanmış makinadan dıt dıt sesler geliyor, burnumdan içeri takılmış bir boru var, karnım da iki tane diren çıkıyor, içimde stent var ve tabiki dikiş.., babamla da o aralar aramız çok kötüydü. Beni sedyeyle yoğun bakım ünitesine götürdükleri sırada gözümü açmıştım ve babam beni "yavrum biz buradayız" diyerek öpmüştü. Gözlerimi açtığımda onu hatırladım ve, "baba iyiki öptün." Dedim. O an beni ayakta tutan o öpücüktü sanırım..

sonra ben tekrar uyudum ve nedense hep sol tarafıma doğru uyuyorum, dikişlerim olduğu için dönemiyorum da. neyse zor bela döndüm ve hayatımın en acılı dakikalarını yaşadım... midem bulandı ve öğürmek için öne doğru atıldım ve bacaklarımı karnıma çekince dikişlerim... yani o acıyı nasıl anlatabilirim hiç bilmiyorum. bir iki kere bu tekrarlandı, gece boyunca gelip direnlerden kirli kanı aldılar.

yani anlayacağınız canımdan can gitmişti süslüler. Diyeceğim şu, eğer cevrenizde ameliyat olacak olup ve böyle bir korku içerisinde olan biri varsa lütfen ona destek olun. Çünkü o an en çok ihtiyacımız olan şey bu oluyor.

4. ocak 2018'de bir kaza geçirdim. ambulansta görevliler aralarında konuşurken "ameliyatsız iyileşmez" dedi. o an çok korkmuştum. kazadan 1,5 gün sonra ameliyat oldum.

odama geldiler. doktorum ameliyat hakkında bilgi verdi. sonrasında anestezi uzmanı geldi, sakinleştirici isteyip istemediğimi sordu. istedim. şimdiki aklım olsa istemezdim.

ameliyat saati geldiğinde görevliler beni alıp ameliyathaneye götürdü. o kapıdan, ailenden ayrılmak zor. ama kapı kapandığı anda bir heyecan sardı içimi. kötü bir heyecan değil, merak sardı. ne var etrafta diye her yeri incelemeye başladım.

lokal anestezi yaptılar. sonra da sakinleştirici verdiler. tekrar söyleyeyim, şuanki aklım olsa asla sakinleştirici almazdım. çünkü oraya girince o kapı kapanınca korku geçiyor. zaten ordaki görevliler sizi çok iyi sakinleştirmeyi başarıyor. çok ılımlı yaklaşıyorlar.

doktorum geldi, ameliyat hakkında bana bilgi verdi yeniden. nasıl olduğumu sordu. sakinleştirici yüzünden yarım yamalak konuşabiliyordum.

yarı uyur yarı uyanık bi haldeydim. doktorumu görebiliyordum soldaki camın yansımasından.

bir de müzik çalıyordu. türk sanat müziği. onu hiç unutmuyorum.

korkacağınız tek şey üşümek olsun. donmuştum. ameliyattan sonra da 2 3 saat ısınamamıştım.

korkunuz ameliyat olmasın. ameliyat demek şifa demek, çözümü olan bi hastalık demek. peki ya ameliyat dahi edilemeyecek olsaydınız? ya artık böyle yaşamalısın deseydiler size?

eğer güvendiğiniz bir hastane ve doktor varsa, hiçbir korkunuz olmasın.

herkese geçmiş olsun.

5. Bir doktor adayı olarak ameliyathanede geçirdiğim sayısız saate rağmen inanılmaz korkuyorum ameliyat olmaktan. Ne olacağını, bir şey hissetmeyeceğimi çok iyi biliyorum ama Jessica alba nın oynadığı bir film vardı, milyonda bir gerçekleşen anestezide bilinç açılması ile alakalı, bende inanılmaz bir etki bıraktı ve ya başıma gelirse diye çok korkuyorum. Biliyorum olmaz ama engel olamıyorum.

6. Ben 2 genel anestezili ameliyat geçirmiş ve 2.si burun estetiği ameliyatı olana tek başıma, hiç bilmediğim bir şehirde girdiğim için kendimi aylar oncesinden "korku yok Rocky, korku yok!" Diye her gece motive ettiğim için yaşamadığım korku kendisi. (Bu nasıl bi cümle oldu)

Özetle önerim şudur, eğer planlı bir ameliyat ise lütfen üzerine düşünmeyin. Bırakın her şey sürpriz olsun. Ve ne olursa olsun hep gülün, espri yapın,etrafinizdakilerle konuşun. ben öyle yaptım ve böyle sakinlestirdim kendimi. Düşünsenize yalnızsınız çıkınca nasıl korkmayayim üstelik annemin haberi dahi yoktu (çılgınlık)

Eğer acı çekeceğinizi düşünüyorsanız ve bundan korkuyorsanız asla his yok, ameliyatın tek kötü yanı deli gibi üşümek ve susamak. Uzun süre su icemeyeceksiniz mesela bundan korkabilirsiniz. Ben hemşireye ayağıma çorap giydirin diye yalvarmistim sağolsun giydirmisti o da