günlük hayatta karşılaşılan minik cinsiyetçilikler

1. Sürekli maruz kaldığımız için duyarsızlaştığımız, duyarlı davranmaya kalktığımızda "ya kadınlar öldürülüyor, daha büyük dertlerimiz yok mu sence?" cümlesiyle karşılaştığımız minik olaylardır. Bu başlıkta bunları anlatalım ve bu küçük sorunların ne kadar çok olduğunu görelim istiyorum.

En en basitinden, bir arkadaşımla etüt salonunda ders çalışıyoruz. Mola vermek için terasa çıkıyoruz, okuduğumuz distopya romanlarının benzerliklerinden bahsediyoruz, muhabbet de kalite kokuyor yani (gizlinot: Swh). Bir öğretmenimiz gelip "yeter artık bırakın dedikoduyu, oraya pısmış vir vir vir dedikodu yapıyorsunuz." diye şaka yapıyor. Görünüşte basit fakat iki erkek olsaydık bize asla söylemeyeceği bir laf oluşu beni yaralıyor. Aynı günün devamında başka bir öğretmen yaşadığımız şehre açılacak yeni bir avm'den bahsediyor, sonra "adı neydi? Dur kızlara sormak lazım. Neydi adı kızlar?" diye soruyor. Yetti mi? Hayır. Bir öğretmenimiz diş ağrısı çekiyor, kendisine önerilen diş hekiminin ismini duyunca burun kıvırıyor, "ben dişçide bayan(gizlinot: Kadın demek istiyor herhalde) tercih etmiyorum" diyor. Fark ettiyseniz hepsi öğretmen. Hepsi de kendileri gibi bir toplum yetiştiriyor.

2. Aslında çok da minik olmayan bir cinsiyetçilikten bahsetmek istiyorum. İki yıl önce bir tanıdığımızın kızı üniversitede okurken vefat etti. Kız kalp krizi geçirmiş. Çok genç, olay zaten çok sarsıcı.

Ailenin yakınları tarafından konuşulanlar şu şekilde ,'bence intihar etti saklıyorlar. Bileklerini kesmiş biz öyle duyduk. Neden kızınızı gönderdiniz ki zaten başka şehre falan? Kız gönderilir mi öyle okumaya! Göndermeseniz böyle olmazdı belki' ya kız ölmüş, sanki aile öldürmüş! sanki kızcağız kötü birşey yapmış! Acılı bir aileye söylenecek şey mi bunlar. İnsanlar gerçekten cahilliğin verdiği yetkiyle çok çok kötü kalpli olabiliyor.

3. en basitinden mühendislik okuyorum ve çoğunluk erkek sınıfta. (gizlinot: 8 kadın, 50 erkek) bir gün, hoca ders anlatırken konu başka yerlere dağıldı ve hocanın ağzından şu sözler çıktı: karı gibi iş yapmayın. en büyük pişmanlıklarımdan biri de orada cevap verememekti, siz ne diyorsunuz diye. gerçekten şoka uğramıştım, sınıf arkadaşlarım da tepki vermedi ve anladım ki bazı şeyleri artık normalize etmişiz. çok üzgünüm bu konuda.

4. Vaktinde çalıştığım kuruma personel alınacaktı. Bir kadın ve erkek arasında kaldılar. Erkek evine bakar kadın kazandığını harcar tarzında salak bir açıklama ile erkeği almışlardı. Gene kabul aldığım baska bir kurumda üst amirin ( ki bu bir kadın) neden erkek almadınız kadın doğum yapar gider iş aksar dediği kulağıma geldi.bunlar minik cinsiyetçilik değil gerçi...

5. sabah sabah sinirlendim tşk

ama örnek verecek olursak aile üyelerinin sen kızsın, kızlar şöyle böyle diye konuşmaları çok küçük laflar bile olsa yaralıyor

6. üniversitemdeki oldukça bilinmiş bir profesör savcılık bir bayan için uygun bir meslek değil demişti. gerçi bu minik cinsiyetçilik falan değil direkt seksizmin öz evladı... vasat herif. aklıma geldi sinirlendim yine

7. Üniversite birinci sınıfta mülakatlarla alakalı bir seminer olmuştu okulumuzda. Meslekle alakalı küçük bir anket yapmışlar sektörde ve onu anlatıyorlardı "İşverenler genellikle uzun süreli çalışan almak istediklerinde erkek, daha az maaş vermek istediklerinde kadın çalışan almayı tercih ediyorlarmış" dediler ve ilk şoku yaşadım. Bunun nedeni de kadının evlenip çocuk yapıp işi bırakma ihtimali çok yüksekmiş o yüzdenmiş bu nedeni duyunca ikinci şoku yaşayıp sinirlenip seminerden çıkmıştım.

Bu nasıl saçma bir ayrımdır ya. erkek olunca bulduğun işe, bulunduğun yere kazık çakıp asssla bırakmıyor ama kadın olunca hemen ilk fırsatta işi bırakıyorsun algısı nedir. Kaç yaşına gelip hala eğitilmemiş insanlara her gün kendimizi ispatlamak zorunda kaldığımız bu dünyadan nefret ediyorum.

8. Babam polisti, ben de üniforma sevdasından mı yoksa sert mizacimdan dolayı bu mesleği kendime çok uygun buluyordum. Babam türk standartlarına göre oldukça modern bir insan olmasına rağmen polis olmama asla razı olmadı. Bir kadın için çok yıpratıcı ve dayanılmaz bir meslek olduğunu, beni çok duygusal (?) bulduğu için polis olmama asla razı olmadığını söylerdi. Ama annemle başbaşa konuşurlarken duyduğum kadarıyla bu meslekte kadınların erkeklere yük olduğunu, vatandaş üzerinde asla bir erkek kadar etkin olamadigimizi bu yüzden kendi meslek grubum içerisinde bile mobbinge ugrayacagimi tartisiyorlardi. Yine de sınava başvuru yaparken engel olmadı, karar senin dedi. Mülakatta üniversite puanim epey yüksek olduğu için komisyon tarafından elendim. Mülakatı yapan en yetkili kişi -rutbesini hatırlamıyorum- tüm adaylar çıktıktan sonra özellikle konuştu benimle. Üniversiteye gitmelisin, bu puanını hiç etmene müsaade edemem tarzı çok ciddi açıklamalar yaptı. Puanım gerçekten çok, çok yüksekti. Ağlayarak çıktım mülakattan. Arabaya binip eve dönerken ön dikiz aynasından izlediğim babamın yüzündeki mutluluğu hiç unutmuyorum. Aradan yıllar geçti, kadınlar için ülkemizde en genel geçer mesleklerden birini icra ediyorum. Ve hâlâ acaba bu işte parmağı var mıydı diye düşünürüm.

9. bugün konusu geçtiği için ilk aklıma gelen iş yerinde kadınlardan pasta börek yapıp getirmesini beklemek.. hayır beraber çalıştığım erkek iş arkadaşımdan niye beklenmiyo da benden bekleniyo.. geleneksel kadın erkek rolleri artık aşınmadı mı bi zahmet? erkekler ormana gidip odun topluyo mu mesela, ya da ateş yakıyo mu.. aynı yerde çalışan kadın ve erkek arasında ne fark var?

10. (yazar: pegasus) un verdiği örnekten aklıma geldi bizim iş yerinde de çaycı kadın diğer kadınlara cinsiyetçi yaklaşımda bulunuyor. erkeklerin su içtikleri kavanozları yıkayıp su ile doldurup masalarına bırakıyor ama kızların kendilerinin yapmasını bekliyor. lafa gelince kadın dayanışması deyip işin içinden sıyrılmaya çalışıyor.