kırım

1. benim de hiç gidemediğim ve göremediğim memleketim. buna rağmen hiçbir zaman hiçkimseye kin tutmadım. hiçbir hemşerimin de kin tuttuğunu görmedim, duymadım. sadece kocaman bir özlem duyuyoruz içimizde, belki de hiç gidemeyeceğimiz ve göremeyeceğimiz memleketimize...

2. 1944 Yılında 17 mayıs'ı 18 e bağlayan gece stalin'in askerleri tek tek tüm kapıları çalarak "zorla" insanları evlerinden meydanlara topladılar. ne olduğundan haberleri dahi olmayan insanlar korku içinde yanlarına hiç bir şey alamadan apar topar evlerinden çıkarıldılar. meydanlardan "hayvan" taşınan yük trenlerine bindirilerek evlerinden, vatanlarından sürüldüler. suçları vatana hıyanet olan kırım tatarlarının çoğunun savaşabilir durumda olan çocukları ve eşleri rusya için almanya ile savaştaydı. 20 güne yakın süren tren yolculuklarında yemek ve su verilmeyen istif halinde yolculuk yapan tatarların çoğu boşaltım yapamadıkları için zehirlenip öldüler. ölülerini 2-3 günde bir kısa süreliğine duran trenden yol kenarına bırakmak zorunda kaldılar. gömmelerine izin verilmedi. yolculukları bitiğinde 195 bine yakın insan hayatını kaybetmişti. bu sürgün sonunda çoğu kırım türkü vardıkları yerlerde köle gibi çalışarak yetersiz beslenmeden dolayı hayatını kaybetti.

sürgünden bir kaç gün sonra arabat köyünü unuttuklarını farkeden rus şerefsizleri, köyün tamamını bir tekneye doldurarak karadeniz açıklarında tekneyi batırdı. 150 can karadeniz'in sularında boğularak can verdi.

sürgünden 21 sene sonra kırım türklerinin kırım'ı bir turist gibi gezmelerine izin verildi. lakin yerleşmeleri yasaktı.

sürgünden tam 43 sene sonra 1987 yılında ayaklanmaya başlayan tatarlar 1989 yılından itibaren anavatanlarına göçmeye başladılar. 250 bin kırım türkü evlerine dönebildi.

ve kırım 2014 yılında rusya tarafından tekrar işgal edildi. sayısız kırım türkü kaçırıldı, işkence gördü, öldürüldü. kırım tatar milli meclis başkanı mustafa abdülcemil kırımoğlu'nun kırım'a girişi yasaklandı.

ben 6 yaşımdan beri sürgün hikayeleri ile büyüdüm. her okuduğumda canımdan can kopar, her izlediğimde kalbim sıkışır hala. bu yaşanılan şey sürgün değil soykırım. 2014 yılından bu yana olan tüm olaylara, kayıplara işkencelere ses çıkarmayan sayın türkiye büyük millet meclisi rusyayla arayı iyi tutmak için elinden geleni yapıyor. bu konuda sesimiz olan tek millet vekili ruhsar demirer ise artık vekil değil.

ömrüm izin verirse 1 kere dahi olsa gidip görmek oradaki insanlarla konuşmak dertlerine ortak olduğumu göstermek istiyorum.