o meu pe de laranja lima

1. henüz bitirdiğim kitap.. küçücük bir çocuğun hislerini öyle güzel kaleme alan bir kitap ki... büyükler de okusun diye boşuna demiyorlarmış.. gözlerim doldu, hüzünlendim, empati kurdum, kendi çocukluğumu ve yaramazlığımı buldum.. okumadıysanız şayet vakit kaybetmeyin. hayat sandığımız kadar uzun değil ve bizim vagonlara bir kaç şey daha sığdırmamız gerek.

2. çocukken okuyup okumadığımı hatırlamadığım için geçen yıl bi günde hatmettiğim kitap. bitirdiğimde içime öyle bi öküz oturmuştu ki anlatamam. karar verdim yeğenim 15-16 yaşına gelene kadar bu kitabı okutmam, beni böyle etkilediyse yavrucağıma ne yapar kim bilir :/

3. Tam da serinin ikinci kitabını (gizlinot: güneşi uyandıralım) okurken başlık çıktı karşıma. Ne zaman aklıma gelse istemsiz bir "ah zeze!" Serzenişinde bulunduğum kitaptır. Büyülüdür, sıcacıktır. Zezenin o akıl dolu başını göğsünüze yaslayıp saçlarını okşamak, onu her kötülükten korumak istersiniz ama yapamazsınız ya bu da hatırladıkça üzer sizi. Küçüğüm benim, sokak kedisi zezem.

4. kac kere okudugumu bilemedigim, her okudugumda bana farkli seyler hissettiren kitap. hicbir kitap beni oylesine etkilemedi ve yine hicbir kitabin sonu beni oylesine uzmedi.

cocuklugumdaki yeri cok buyuktur.

5. Uzun zamandır bu kadar içimi ısıtan bir kitap okumamıştım. Saatlerce başından kalkmadan okuyup bitirdim. Bunu okumak için niye bu kadar geç kaldın diye kızdım kendime.

Yoksulluğu ve birini yürekten sevmeyi o kadar güzel özetlemiş ki bahsi geçen konularda gözlerim dolu dolu okudum. 

Küçük zeze’nin hayal dünyasında onunla beraber gezdim, nesnelerle onunla beraber konuştum. Gloria (umarım ablasının adını yanlış hatırlamıyorumdur) ve Portekizli’nin sevgilerine bile ortak oldum.

Okumadıysanız okuyun, okutturun  süslülerim. Umarım benim gibi içinizi ısıtan bi kitap olur

6. Yetişkinlerin mutlaka okuması gereken bir kitap bence. Normalde çok duygusal biri olmamama rağmen ağlamıştım zeze'ye, boğazımda düğümle okumuştum bir çocuğun gözünden yokluğun hissettirdiklerini, acıyı. Tüm çocuklar masumdur, cansız kitap karakteri olanlar bile.

7. Akçay’dan istanbul’a gittiğim bir yolculukta bir nefeste okuyup bitirdiğim kitap. Zeze’nin hikayesi zaman zaman gözlerimi doldurdu, zaman zaman ise tebessüm ettirdi beni. Sıcacık bir hikaye. sanki bizden ve çocukluğumuzdan biraz. Herkesin okuması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Seni bu kadar geç okuduğum için senden özür dilerim zeze...

“Uyumalıyım. İnsan uyudu mu herşeyi unutur.”