yeme bozukluğu

1. yeme alışkanlığında olağandışı ve tekrarlanan bozulmalara verilen genel isim. buradaki kilit nokta bozulmaların tekrarlanıyor olmasıdır. yani dönemsel iştahsızlık, iştah açıklığı ya da kusma halinde yeme bozukluğuna sahip olmuyoruz.

binge eating yani tıkınırcasına yeme ya da tepkisel yeme bozukluğu da yeme bozukluklarından sadece birisidir. ne yazık ki dünya çapında prim yapan zayıf güzellemesi (sağlık demiyorum estetik olarak zayıf güzellemesinden bahsediyorum) ve fat shaming'in bir sonucu olarak, yeme bozuklukları arasında yer alan anoreksiya ve blumia halk tarafından sağlık sorunu kabul edilirken, binge eating şişkoluk olarak görülür ve bu sorundan muzdarip kişiler çoğu zaman çevrelerinden negatif etkiye maruz kalırlar.

bu dertten muzdarip olduğum için konu özelindeki kendi fikrimi binge eating'in kendi başlığına bırakacağım. (link: https://www.suslusozluk.com/binge-eating?i=807463 bıraktım)

yeme bozukluğu olan insanların yolunda gitmeyen birşeylerle mücadele ettiğini unutmamak gerektiğini düşünüyorum. herhangibir sağlık sorunu ile mücadele eden insana nasıl kendimizce ameliyat yapmıyor ya da ilaç vermiyorsak, yeme bozukluğu olan insanlara da yönlendirme yapmamalı ve onların içerisinde bulunduğu durumu daha zorlaştırmamalıyız

2. Uzun yıllardır mücadele etmeme rağmen henüz birkaç yıldır farkına vardığım rahatsızlık maalesef.insan bazı şeyleri sadece kendi başına geliyor diye düşünüyor.yaklaşık 5 ya da 6 yaşlarımda başladığını düşünmekteyim.yani yaklaşık 25 yıldır bu hastalıktan muzdaribim.benim ki tamamiyle ailevi problemler nedeniyle başladı.bir ara 137 kilolara kadar çıktım ve daha sonra 65 Kilolara kadar düştüm.ameliyat olmadan ve Diyetisyene gitmeden tamamiyle kendi çabalarımla.ama bu öyle bir rahatsızlık ki siz kendinizi kısıtladıkça sürekli bir yerlerden hortlayıp sizi buluyor.neyse ki artık internet sayesinde bütün bilgiler ve bazı rahatsızlıklar için küçük öneriler elimizin altında da yeme atakları gelince ne şekilde davranabileceğime acil çözümler bulabiliyorum.yeme bozukluğu nedeniyle sürekli kilo alıp veriyorum.instagramda Ceren Yavuz ve kardithabitlab sayesinde rahatsızlığım hakkında birçok bilgi edindim.en önemlisi de kendimi bu şekilde kabul etmeyi.şuan yine kilo almama rağmen eskisine göre kendimi daha çok sevdiğimi ve kabul ettiğimi farkettim.kilo alınıp verilir ama Huzurlu olmak gerçekten çok mühimmiş...

3. Saçlarınız dökülür, saçınızı bir toplarsınız kafanızın elli yerinden kafa deriniz gözükür, saçlarınız ayrılır. Bebek tüyleriniz artar, göbeğinizde, belinizde. Gözleriniz kararır, başınız döner, bayılırsınız. Yeşil yeşil mide öz suyunuzu kusarsınız. Bunlar tabii iyi haller, ilerisi var daha. Bu tarz bir hastalık.

4. Üç aydır içinden cikamadigim durum her sabah uyanıp evet bugün farklı olucak normal olucak dememe rağmen özellikle akşam veya gece saatlerinde kendimi durdurulmaz şekilde yerken buluyorum zevkte almıyorum aslında hatta midem bulandigi halde yemeye devam ediyorum. Ve bu yüzden gunumun çoğu düşük moral ve enerjiyle geçiyor artık bu döngüden çok sıkıldım fakat nerden basliycagimi napicagimi bilemiyorum benim gibi şeyler yaşayıp atlatan biri varsa yardımcı olabilir mi çünkü artık bitmiş haldeyim

5. O kadar yorgun hissediyorum ki. Bu rahatsızlığa sahip olduğumun yeni farkına varıyorum. Üstelik bu yeni geliştirdiğim bir şey de değil. Çok uzun süredir, en az 15 senelik bir zamandan bahsediyorum, bu rahatsızlığa sahibim ben. Hayatım hep yiyeceklerle savaşmakla geçti. En son yediğim bi yemekten ne zaman keyif aldım hatırlamıyorum bile. Yediğim her şey, dünyanın en sağlıklı besini olsa bile vücuduma girdiği ve bende ekstra bir ağırlığa sebep olduğu için kendimi suçlu hissettiriyor. 

Hayatım boyunca kilo problemi yaşadım. Her zaman kendimi çok kilolu bulmuşumdur. Yaklaşık 4 sene önce çok güzel kilo verdim, 56lara düştüm. Çevremdeki herkes belimin inceliğine, yüzümün kemikli görüntüsüne iltifat ederdi. Düşünüyorum da, o zamanlar bile boydan fotoğraf çekmemişim hiç, aynaya baktığımda kendimi kilolu görürdüm çünkü. Arkadaşlarımızla hep beraber eğlendiğimiz bir videoda benim dikkatimi çeken ilk şey yanaklarımın veya bacaklarımın ne kadar kalın göründüğü olurdu. Bunların hepsi bu hastalığı kabul ettiğimde mantıklı gelmeye başladı. 

Düzenli ilişkiye başladığımda 3 senede 20 kilo aldım. Şu an 74-76 arasında gidip geliyorum. Aynaya baktığımda gördüğüm kadın en az 200 kilo ama. İşin garibi kimse bana baskı yapmıyor, sevgilim beni çok beğenir hep dile getirir. Ama ben kendimi bu şekilde kabul edemiyorum, olmuyor. Oturup ailemle yemek yiyemiyorum. Kimseyle yiyemiyorum. Ya aç bırakıyorum kendimi uzun süre ya da transa girip nefes alamayacak kadar çok yiyorum. İki durumu da çok gizli yapıyorum. Yemek yemeyeceksem insanlara yedim diye yalan söylüyorum, yiyeceksem de yalnız olduğum bir vakti seçip abartılı porsiyonlarda hareket edemeyene kadar yiyorum. 

Gün içerisinde düşündüğüm tek şey ya yemek yemek ya da yemek yememek. Evet yemek yemeyeceksem de nasıl yemek yemediğimi veya yemeyeceğimi düşünüyorum. Sürekli zayıflayınca nasıl görüneceğim ve neler giyeceğimle ilgili hayaller kuruyorum. Kafamda bu senaryoları kurup insanların bana nasıl hayranlıkla baktıklarını düşünüyorum mesela. Uzun süre görüşmediysem biriyle mesela bi bahane bulup erteliyorum, zayıflayınca görsün beni diye. Hiç sağlıklı değil bu...

Kafamda sürekli bi geç kalma korkusu var. Bir daha ne zaman bu kadar genç olacaksın, bu yaptığın (kilolu olmak) kendine karşı çok büyük bi saygısızlık.. kendine hiç mi saygın yok? Diğer insanlar sana bakıp en az 40 yaşındadır diyor. Sanki kafamın içinde bi ses sürekli bunları söylüyor bana. O kombini zayıflayınca yapacaksın sakın elini sürme. O pantolon ne kadar iyi dururdu üstünde şimdi zayıf olsan.

Bir ooofff çeksem dağlar yıkılır.

6. Kilo vermekle ya da almakla bir sıkıntım yoktu. Ama bir dönem ne yersem ne kadar yersem mide ağrısı çekmeye başladım. Sürekli midemde şişlik oluyordu ve artık o şişliği hissetmemek için bir şey yemeden günüm geçiyordu. İşin kötü tarafı yemeyince de ayrı ağrıyordu midem. Ama yemek yiyip şişkinlik hissetmek,  o ağrıyı hissetmek daha kötüydü. Sonra bir gün yemek yedikten sonra kustum ve bunun mide ağrımı geçirdiğini fark ettim. Yaklaşık 4 yıl falan oluyor bu durum başlayalı. Kusmanın rahatlattığını fark edince ara ara kusmaya başladım. Bir noktada kusma sebebim hem midemi rahatlatmak hem de yemek istediğimbaşka şeyleri yemek oldu. Ama dediğim gibi kilo derdim yoktu. Çünkü abur cubur yerken ve kola içerken bu şişkinliği hissetmiyordum ve sonrasında kusmuyordum. Ama yemekler cidden korkunçtu benim için. Yemek yemem gittikçe azaldı, o kadar az yemeye başladım ki bir süre sonra çok azıcık bir yemekle midem dolmaya başladı. Hani derler ya mide küçültme ameliyatından sonra insanlar doymuyor, ama mideleri küçüldüğü için yiyemiyorlar diye, ben bunu yaşıyordum işte açım ve yemek istiyorum, ama midem hemen dolmuş ve biraz daha yesem ağrıyacak. Tabi ki çözümü yine kusmakta buluyordum. İş ilerledikçe yiyeyim ya nasıl olsa kusarım midem ağrımaz demeye başladım. Bu süreçte kola bağımlılığım asla bitmedi bu arada. O da ayrı bir dert. Dört yıl öncesini hatırlıyorum ikili hamburger menülerini yer ardından rahatlıkla tatlı vs. yerdim.  Neyse kusmalarım bir noktada aşırı artıyor, günde ikiye bazen üçe çıkıyordu, sonra bir hafta ya da ne bileyim üç gün zar zor kusmayıp zafer kazanmışım gibi hissediyordum. Şu an bir öğünden sonra 2 saat beklemeden kahve bile içemiyorum, takıntı yaptım, sürekli saatle hareket ediyorum. Öğün dediğim de 3-5 kaşık çorba, birkaç kaşık ana yemek. Midem ağrımasın diye  kadar yiyip kalkıyorum, sonra bisküviyle falan geçiştiriyorum. Saçma aslında ama normal yemek yemek beni aşırı korkutuyor. Geçen arkadaşım dedi ki "yarın dışarı çıkalım bir yemek yer, kahve içeriz" ben o yarın olana kadar yemekle kahve arasında en az iki saat beklemem lazım, nasıl bekliycem, arkadaşıma söylersem mal diyecek diye düşündüm. Artık ailem dışındakilerle yemek yemek de ayrı dert oldu, çünkü sürekli çok az yiyorsun eleştirmesi var. Şu an iki haftaya yakın oldu, hiç kusmadım ve dün gece mesela biraz midem şişti, (bu arada şiş dediğim şeyin artık şişlik de olmadığını fark ettim. Bildiğin doluluk aslında, yemek yiyince karın dolar ya o. Ama algım o kadar bozulmuş ki midem bir noktada düzeldiyse bile ben ağrılar geri gelecek diye o doluluğu şişlik diye değerlendirmeye başlamışım) kusarsam diye aşırı korktum, kusmamak için hemen uyumak istedim. Kusmamayı başardım ve şu an bir başarı kazanmışım gibi geliyor. İki hafta bile olmadı, ama bu kadar süreçte kusmamış olmak benim için büyük bir başarı sanki. Mesela arkadaşlarım büyük porsiyonlarla yemek yiyor, ardından tatlı ve kahve yiyor, ben o kadar özeniyorum ki. Yani şu son üç yılda 68 kilodan 48e düştüm, bu benim için güzel bir şey ama bu az yeme işi bambaşka bir noktaya ulaştı. Ve canım bu duruma aşırı sıkkın, hayat kalitem çok düşük, her an kusar mıyım korkusu var. Kusacağım fikri kafama girince atamıyorum çünkü ve bir kere kusarsam kusmadan geçen süre boşa gidecek gibi geliyor. Terapi almak istiyorum, ama aşırı pahalı. Psikiyatrist zaten başka sebeplerle ilaç verdi, daha başka ilaç istemiyorum. Bir de zaten doktora gitsem bana hemen kilo almamak için yapıyorsun muamelesi yapacak muhtemelen, ama kilo sorunum hiç yok. Her gün kola içmeye ve çikolata ya da tatlı türevi şeyler ya da şekerli kahveler de tüketmeye devam ediyorum, ama bir türlü normal yemek yersem midem ağrıyacak korkusunu aşamıyorum. İnternetten yeme bozukluklarını araştırdığımda hep kilo alma korkusu sonucunda oluştuklarını görüyorum, benimki gibi yok hiç. Neyse sadece içimi boşaltmak istedim ya, aşırı yoruyor bu durum beni. Benim gibi bir şey yaşayan varsa mesaj atabilir.

7. kendi kendime denedim.. olmadı..

diyetisyene gideyim dedim.. olmadı..

ben bir şey yapmayayım, diyet menüsü ayağıma gelsin dedim.. o da olmadı..

şimdi diyetisyenlik de okumuş bir psikologla görüşmeye başladım. terapiler henüz çok yeni, ama sorunun kaynağını bulursam çözüleceğine de inanıyorum. şu anda farkındalık yaratmak üzerine devam ediyor seanslarımız. diyet yok, kilo verme stresi yok. çok da iyi geliyor. yemeden önce düşünmemi sağlıyor.

inanır mısınız, yıllardır hissetmediğim bir duyguyu hissettim: doymak! bir gün "ben galiba doydum" dedim ve sofradan kalktım. umarım kalıcı bir farkındalık olur, elime yüzüme bulaştırmam.